เพียงแค่รอเวลา...ที่จะไป
ระหว่างที่รอ เราพึงตระหนักต่อความอดทนที่มีต่อความทุกข์ ความโกรธ ความเกลียด ชิงชัง หรือความอยากในทุกๆ อยากที่ใจปรารถนา...
และมีความสามารถที่จะหยิบยื่น รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะคืนกลับธรรมชาติ
และนั่นจะเป็นการรอที่เปี่ยมด้วยคุณค่า ความหมาย และความลึกซึ้งต่อชีวิต
ซึ่งก็คือการดำรงอยู่ ณ ปัจจุบัน ที่มีเป้าหมาย...เพียงแค่รอเวลา
...
๑๒ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๖
ด้วยความน้อมรับ...และนอบน้อม...อาจารย์ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ
แม้กายห่างใจมิเคยห่าง… ดูแลสุขภาพด้วยนะค