บทละครของแต๋งแล๋ง

บทละครของแต๋งแล๋ง...แม่ขาวตัวน้อยที่นำมาซึ่งพลังแห่งความสนุก ขำขำมาให้พี่ๆ ด้วยกัน

บ่มกันตั้งแต่สามขวบนี่แหละ ใครจะว่าใครจะตำหนิว่าเอาเด็กมาวุ่นวายในวัด ... ก็เพียงแค่ว่า ตราบเท่าที่หลวงปู่ท่านยังเมตตานำพาในเรื่องการบ่มเพาะและการให้โอกาส ปลูกฝังศีลธรรม สงเคราะห์เด็กๆ ต้นกล้าทั้งหลาย

เด็กพร้อมถูกหล่อหลอม และใส่รหัสเข้าไปในความทรงจำ (Encoding) ในภาษาธรรมคือ สร้างสัญญาขันธ์ในแก่เด็ก อันเป็นความทรงจำด้านดีด้านเย็น ไม่ใช่ด้านแห่งความรุ่มร้อนจากราคะตัณหา หรืออารมณ์แห่งความโกรธอันคลุ้มคลั่ง

หน้าที่ข้าพเจ้าคือ เพียงแค่ให้โอกาส...สนับสนุนและจัดการสิ่งแวดล้อมให้เขาได้เกิดการเรียนรู้ ซึ่งไม่ใช่ด้านเดียวแบบเดินตัวแข็งทื่อ นั่งหลับตาปี๋ แต่ให้เข่ได้สัมผัสความหมายของศีลและธรรมอย่างแท้จริงจากบุคคลที่มีศีลและธรรม จะมีความเย็นให้หัวใจเขาได้สัมผัสและอ่อนโยนขึ้น

บทแห่งความเข้าใจเช่นนี้ก็ได้พิสูจน์เป็นเชิงประจักษ์แล้วว่า หนึ่งปีเต็มผ่านไปเด็กๆ แม้จะไม่ทั้งหมด แต่ความรู้สึกและความทรงจำของเขาที่มีต่อวัด ต่อหลวงปู่ ต่อพระอาจารย์ ต่อแม่ครู...ยังเป็นพื้นที่แห่งการเติมเต็มใจของเขาให้อิ่มได้ด้วยรสแห่งความเข้าใจในธรรมชาตินี้

...
บทสรุปด้วยใจที่นอบน้อม
๑๕ กันยายน พ.ศ.๒๕๕๖

[แม่รุ่ง]

ตอนแรกร้องให้แแบบใช้อารมณ์สุดๆ....พอเริ่มเห็นกล้อง....อืม มันน่าจะสนุกกว่าการร้องให้นะ.....งั้น แอคชั่นถ่ายรูปกับแม่ครูดีกว่า.....สนุกกว่าแยะ 5555555