เราหาเขาเจอไหม

เขาไม่ธรรมดา...
เราหาเขาเจอไหม...

เราสามารถพอที่จะผลักพลังรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ และใบหน้าที่ผ่องใสสว่างของเขาออกมาได้ไหม

เราสามารถ...ทำให้เขารู้สึกว่า ที่นี่คือบ้าน ที่นี่เป็นครอบครัว ที่นี่มีความรัก
ที่นี่คือ ที่ที่เขาสามารถกลับมาเมื่อยามทุกข์ใจ 

ที่นี่ คือ ที่ที่ปลอดภัยของเขา

เขานั่งสมาธิได้จาก ๕ นาที เป็น ๕ นาที เป็น ๕ นาที
แล้วเพิ่มขึ้น...เป็น ๒๐ นาที...๒๐ นาที และที่สุดการนั่ง ๑ ชั่วโมงสำหรับเขาเป็นเรื่องธรรมดา และความไม่ธรรมดาไม่ได้อยู่ที่ระยะเวลานาน แต่อยู่ที่เขาได้ต่อสู้ในหัวใจของเขา เขาเรียนรู้ถึงการไม่ตามใจ อันเป็นความไม่ตามใจตนเองที่จะเปลี่ยนท่า เยาะแยะ 

และเมื่อเขาทำได้...พลังที่ซ่อนอยู่ก็ฉายออกมา
เขาทำได้...

เขาเดินได้ในป่าช้า ... เท้าเปล่า หิน กิ่งไม้และหนาม ...เดินได้
เพราะเขามีต้นแบบ "เขาเดิน" พระอาจารย์ก็เดิน...
เขาเดิน...แม่ครู ก็เดิน
เขาเดิน...แม่นาง แม่หน่อง น้าติ๋ว แม่ขาวน้อยก็เดิน...
และที่สำคัญพี่เลี้ยงต้นกล้าเริ่มแกร่งที่มาช่วยงานวัด ก็ร่วมเดิน
ยิ่งใหญ่กว่านั้น "ฮ่องเต้" เด็กตัวน้อยวัยหกขวบ พี่ทำอะไร...ผมทำด้วย

แล้วเราก็ร่วมเดินไปด้วยกันท่ามกลางความมืดและสายฝนโปรยเบาบาง

เขาทำได้
อย่ากล่าวหาเขา อย่าเอาเปรียบเขา อย่าทำร้ายเขาด้วยโทสะของเรา ด้วยความโลภของเรา และด้วยความหลงของเรา

เขามีพลังความดีงามมากมาย

หน้าที่ของเราต่างหากที่ต้องเรียนรู้จากเขา เพื่อนำความดีงามที่เขามีนั้นเปล่งออกมาสู่โลก...อันเป็นการเปล่งประกายออกมาของ "หัวใจแห่งพุทธะ"

...

๑๗ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๖