บ่ายร้อนตับแลบ กับร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

บ่ายวัน อังคารนี้ ผมหนีร้อนมาพึ่ง(แอร์)เย็นๆของร้านกาแฟคลอโรฟิลด์

ร้านแห่งหนึ่ง ที่บรรยากาศเป็นใจ เน็ตแรงพอใช้ได้ 

ส่วนอาหารอร่อยไม่เลว และกาแฟอาจไม่ถูกใจผมนัก แต่หากเจ้าของร้านถามผม

ว่าชอบรสแบบไหน ผมเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันครับ 

(แต่ร้านนี้มีลูกค้าเต็มร้านเสมอเมื่อผมมาถึง)

ยิ่งตอนเที่ยงหรือบ่ายหน่อยๆ ไม่ต้องพูดถึงไม่มีที่นั่งครับ ดังนั้นหากท่านจะมาชิมต้องมาไวๆหน่อยนะคับ

แต่ที่เขียนมานี้ หาได้มาโปรโมทหรืออวยร้าน แต่ก็มิใช่จะหาเรื่องแซวแต่อย่างใด

เพียงแค่ประทับใจบางเรื่อง

เรื่องที่ว่าคือ ... ผมได้เห็นป้ายแจ้งลูกค้า ว่าขยายเวลาปิดร้าน ซึ่งเดิมปิด 17.00 น

เปลี่ยนเป็น 20.00 น (หากผิดผมก็ขอโทษด้วยนะ) 

เมื่อสอบถามกับเจ้าของร้าน พี่เจ้าของร้านเล่าวว่าส่วนใหญ่่ลูกค้าวัยทำงานเพิ่งเลิกงาน

และอยากนั่งพักผ่อน จึงปรึกษากับลูกน้องว่าจะขยายเวลาปิดร้าน

ซึ่งลูกน้อยก็น่ารัก หากลูกน้องไม่เอาด้วย คงปิดร้านเร็วกว่านี้ เพราะพี่ก็ทำคนเดียวไม่ไหว

แหม่ เป็นเจ้าของร้านที่น่ารักมาก ถามความสมัครใจของลูกน้องก่อนทำงานแบบนี้

ประเดี๋ยวเงินจะหล่นทับนะครับ

ได้ฟังดังนี้ ... ได้ข้อคิดจากเคสนี้ว่า

เป็นนายคน นั่งในใจคน ไม่ใช่หัวคน

รายละเอียดจากเว็บ foodinphitsanulok.com

ปล1 ไม่รู้ว่านักเรียน ม ปลายโรงเรียนไหน

นั่งคนละด้านของร้าน แต่ผมได้ยินทุกเรื่องที่เม้ามอย

เด็กสมัยนี้ >..ฝากคุณครูมัธยมกวดขันพฤติกรรม ก่อนปล่อยเข้าสู่ระบบการศึกษาระดับอุดมศึกษา ด่วน !!!

ปล2 นี่ไม่ใช่การโฆษนาร้านค้าแต่อย่างใดครับ