วันผู้ให้กำเนิด (กลอนแปด)
....งานวันเกิด ยิ่งใหญ่ ใครคนนั้น............ฉลองกัน ในกลุ่ม ผู้ลุ่มหลง
หลงลาภยศ สรรเสริญ เพลินทะนง.........วันเกิดส่ง ชีพสั้น เร่งวันตาย
....ณ มุมหนึ่ง ซึ่งเหงา น่าเศร้านัก..........หญิงแก่หงัก นั่งหงอย และคอยหาย
โอ้วันนี้ ในวันนั้น อันตราย.....................แม่คลอดสาย โลหิต แทบปลิดชนม์
....วันเกิดลูก เกือบคล้าย วันตายแม่........เจ็บท้องแท้ เท่าไร ก็ไม่บ่น
กว่าอุ้มท้อง กว่าคลอด รอดเป็นคน..........เติบโตจน บัดนี้ นี่เพราะใคร
....แม่เจ็บเจียน ขาดใจ ในวันนั้น.............กลับเป็นวัน ลูกฉลอง กันผ่องใส
ได้ชีวิต แล้วก็เหลิง ระเริงใจ...................ลืมผู้ให้ ชีวิต อนิจจา
....ไฉนเรา เรียกกัน ว่า “วันเกิด”...........“วันผู้ให้ กำเนิด” จะถูกกว่า
คำอวยพร ที่เขียน ควรเปลี่ยนมา.............ให้มารดา เป็นสุข จึงถูกแท้
....เลิกจัดงาน วันเกิด กันเถิดนะ...............ควรแต่จะ คุกเข่า กราบเท้าแม่
รำลึกถึง พระคุณ อันอุ่นแด.......................อย่ามัวแต่ จัดงาน ประจานตัว
............................................................................นภาลัย สุวรรณธาดา
พบใน Secret ฉบับรับปีใหม่ 2554
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น