คติธรรมคำสอนของ "หลวงปู่ทวด"

ธรรมประจำใจ : พูดมาก เสียมาก พูดน้อย เสียน้อย ไม่พูด ไม่เสีย นิ่งได้ "โพธิสัตว์"

ละได้ย่อมสงบ : ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ล้วนเคลื่อนที่ไปสู่ความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้เดินทางไปสุ่การดับสลายทั้งสิ้น ไม่ยึด ไม่ทุกข์ ไม่สุข ละได้ย่อมสงบ

สันดาน : ภูผาอาจถูกมนุษย์ทลายลงมาได้ แต่นิสัยของคนเรากลับนอนนิ่งอยู่ในก้นบึ้งของสันดาน แต่ละคนย่อมแตกต่างกัน ขัดเกลาให้ดีเหมือนกันได้ยาก

ชีวิตทุกข์ : การเกิดมาเป็นมนุษย์ นัยหนึ่งจะว่าประเสริฐก็ประเสริฐ จะว่าไม่ประเสริฐก็ไม่ประเสริฐ เช้าตื่นขึ้นมาก็มีความทุกข์เข้าครอบงำ ต้องล้างหน้า ล้างปาก ล้างฟัน ล้างมือ เสร็จแล้วก็ต้องกิน ต้องถ่าย นี่คือความทุกข์แห่งกายเนื้อ เมื่อเราจะออกจากบ้านก็ต้องพบความทุกข์ในหมู่คณะในหน้าที่การงาน ในสัมมาอาชีวะ การเลี้ยงตนชอบ นี่คือ คววามทุกข์ในการแสวงหาปัจจัย

บรรเทาทุกข์ : การที่เราจะไม่ต้องเป็นทุกข์มากนั้น เราต้องรู้ว่าเรานี้จะไม่เอาชีวิตไปฝากไว้กับสังคม เราต้องเป็นตัวของเราเอง จะต้องวินิจฉัยเหตุการณ์ที่จะเข้ามากระทบตัวเราว่าสิ่งใดควรทำสิ่งใดไม่ควรทำ

ใจสำคัญ : การทำบุญนั้น หากทำด้วยใจบริสุทธิ์ ทำด้วยความศรัทธาแล้วผลสะท้อนกลับมาจะเกิดขึ้นเกินความคาดหมาย

ยากกว่าการเกิด : การที่เราเกิดมา ชีวิตแห่งการเกิดนั้นง่าย แต่ชีวิตแห่งการอยู่นั้นยากยิ่ง เราจะทำอย่างไรให้อยู่อย่างสุขกายสบายใจ

ไม่สิ้นสุด : แม่น้ำ ทะเล มหาสมุทร ไม่มีวันสิ้นสุดของสายน้ำฉันใด กิเลสตัณหาของมนุษย์ ก็ย่อมไม่มีที่สิ้นสุด ฉันนั้น

มารยาทของผู้ใหญ่ : ผู้ใหญ่ไม่ใช่อยู่ที่เกิดก่อน ผู้ดีไม่ใช่อยู่ที่เรียนสูง มารยาทจรรยาของการเป็นผู้ใหญ่ ก็คือต้องสุขุมรอบคอบ และไม่ยึดติดเสียงเป็นหลัก คือ ต้องไม่หวั่นไหวกับคำนินทาและสรรเสริญ