มิหวังสิ่งใด...
เพียงมีรักเดินเคียงข้างใจ
เงียบเงียบ...และแผ่วเบา
คล้ายเสียงกระซิบของสายลม
ปลอบปลุกกำลังใจให้ตื่นฟื้น
จากหลับใหลในคืนอันยาวนาน
...
รักนั้น...
จรรโลงจิตให้นอบน้อม
ลงต่ำราบพื้นดิน
ไร้ซึ่งช่องว่างระหว่างรัก
...
รักนี้...
มิใช่เพชรล้ำเลอค่า
หากเป็นเพียงพลอย...ใสสุดที่ใจมี
แด่ รักแท้ที่ไม่ทุกข์...และไม่สุข
๒๕ ตุลาคม ๒๕๕๕
อ่านแล้วอินนะคะ ภาษาสวยค่ะ