เสียสละอย่างแรงกล้าในหัวใจดวงน้อยๆ
"แม่ครูขาหนูให้ค่ะ"...
น้องกิ่งกำเหรียญอยู่ในมือ ๖ บาท ... หนูร่วมทำบุญถวายค่าน้ำค่าไฟกับแม่ครูค่ะ
รอยยิ้มน้อยๆ อย่างอ่อนโยนที่ปรากฏขึ้นบนหน้าของน้องกิ่ง "แม่ออกน้อยๆ" ซึ่งเธอขอเข้ามานอนวัดกับน้องตาล และพี่ภัส
ระหว่างนั้นข้าพเจ้าชำเลืองตาไปเห็นดุ่ย กำลังแกะอะไรบางอย่างจากห่อกระดาษทิชชูอย่างดี
"ผมด้วยครับ"...พร้อมกับยื่นเหรียญห้าบาทให้
แค่...
การนำพาตนเองเข้ามาอยู่วัดนี่...ก็คือ การเสียสละอันยิ่งใหญ่ของหัวใจดวงน้อยๆ ของเด็กๆ ต้นกล้าเหล่านี้ โดยเฉพาะสามเณรน้อยที่ต้องเสียสละอย่างมาก เพื่อเรียนรู้กับความหิว การอดนอนที่ต้องตื่นแต่เช้า การเดินจงกลม ต่างๆ เหล่านี้... หากว่าเด็กๆ เห็นแก่ตัวก็จะไม่สามารถมามีปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้เลย ( กิจกรรมอันประเสริฐ )
ความเสียสละความสุขสบายส่วนตัว
เพื่อมาบ่มเพาะวิถีชีวิตแห่งความสมถะ สันโดษ และการไม่เอามาซึ่งเหตุแห่งความสุขสบายส่วนตัว
ห้าบาท หรือหกบาท...แม้เป็นจำนวนเงินไม่มาก แต่เป็นสิ่งที่เป็นรูปธรรมที่เด็กๆ แสดงออกมาให้เห็นถึงหัวใจอันยิ่งใหญ่
ขณะนั้นบอยนั่งเย็บเบาะ ที่ข้าพเจ้าสอนให้แป็บเดียวก็สามารถทำได้ เบาะที่บอยนั่งเย็บคือ เบาะที่จะนำถวายพระอาจารย์ ป่วยเป็นไข้ไม่มีกี่วัน ก็ฟื้นตัว...
ไม่ว่าจะเป็นบอย ทุ่ง เบียร์ ดุ่ย อ้น คิว หรือใครๆ อีกหลายคน เหล่านี้คือ ดวงจิตที่เปี่ยมไปด้วย "ศรัทธา" อันเป็นศรัทธาที่เกิดขึ้นเอง ไม่มีใครสอน ไม่มีใครบังคับ
ข้าพเจ้ามองดูเด็กๆ ด้วยความปิติ
เรานั่งอยู่ด้วยกันสักพัก...ข้าพเจ้าก็บอกเด็กๆ ว่า "แม่ครูจะกลับแล้วนะ"
ดุ่ยกระตือรือร้น...ไปส่ง และหยิบรองเท้าพร้อมกับเดินหาอีกข้างที่หมาน้อยคาบไปแทะเล่น
เห็นความตั้งใจที่ดุ่ยอยากทำให้ ข้าพเจ้ายิ้มให้ ดุ่ยยิ้มตอบพร้อมลักยิ้มบุ๋มสองข้างกระพุงแก้ม
"แม่ขอขมาดุ่ยนะที่เมื่อสักครู่เอ็ดดุ่ย และขอให้ดุ่ยอโหสิกรรมให้แม่นะ"
ดุ่ยยิ้มอย่างเริงร่าและเบิกบานมาก "ผมอโหสิกรรมครับ" ... "แม่ขอให้ความดีที่ดุ่ยทำให้แม่ด้วยการไปหารองเท้ามาให้นี้เป็นกุศลที่ยิ่งๆ ขึ้นนะจ้ะ"
แค่นี้ก็ชื่นใจ...
...
๑๕ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๕
ความเห็น (1)
เด็กๆหัวใจสุดยอดเลยค่ะ