บทกวี...ภาวนาแห่งการเยียวยา
นี่คือ...การบ่มเพาะความกรุณา
ความกรุณาคือ ความเย็นที่รดลงไปในใจ
เราใช้สมองมากกว่า "หัวใจ" เพื่อการเยียวยา...?
บทกวี...เพื่อการภาวนานี้ ผ่านไปกี่ปี ข้าพเจ้าก็ยังคงชอบ
และนำมาใคร่ครวญเสมอ
...
๕ กันยายน พ.ศ.๒๕๕๕
บทกวี "โปรดเรียกฉันด้วยนามอันแท้จริง"
โดยหลวงปู่ติช นัท ฮันห์...
อย่ากล่าวว่าฉันจะจากในวันพรุ่ง
แม้ว่าวันนี้ฉันก็ยังกำลังมาถึง
ดูให้ดี ทุกวินาทีฉันกำลังมาถึง
เป็นตุ่มตาแรกผลิของกิ่งไม้ยามวสันต์
เป็นนกน้อยปีกบาง
หัดขับขานอยู่ในวังใหม่
เป็นดักแด้อยู่กลางดวงดอกไม้
เป็นเพชรพลอยซ่อนอยู่ในเนื้อหิน
ฉันยังคงมาถึง เมื่อหัวเราะและร้องไห้
เพื่อกลัวและเพื่อหวัง
จังหวะหัวใจอันคือกำเนิดและความตาย
ของสรรพชีวิต
ฉันคือแมลงเม่าที่กำลังกลายรูป
บนผิวน้ำ
และฉันคือนก
โฉบลงขยอกกลืนเจ้าแมลง
ฉันคือกบแวกว่ายอย่างเป็นสุข
ในบึงใส
และฉันคืองูเขียว
เลี้ยวลดกินกบอย่างเงียบเชียบ
ฉันคือเด็กในอูกันดา มีแต่หนังหุ้มกระดูก
ขาฉันเล็กบางราวลำไผ่
และฉันคือพ่อค้าอาวุธ
ขายเครื่องประหัตประหารแก่อูกันดา
ฉันคือเด็กหญิงสิบสองขวบ
ลี้ภัยในเรือน้อย
โถมร่างลงกลางสมุทร
หลังถูกโจรสลัดข่มขืน
และฉันคือโจรสลัด
หัวใจฉันยังขาดความสามารถ
ในการเห็นและรัก
ฉันคือสมาชิกกรมการเมือง
ผู้กุมอำนาจล้นฟ้า
และฉันคือผู้ต้องจ่าย
"หนี้เลือด" แก่ประชาชน
ผู้ค่อยๆ ตายไปในค่ายแรงงาน
ปิติแห่งฉันดังวสันต์อันอบอุ่น
บำรุงบุปผชาติแย้มบานไปทั่วโลก
เจ็บร้าวแห่งฉันดั่งธารน้ำตา
กว้างใหญ่เนืองนองสู่ท้องสมุทรทั้งสี่
โปรดเรียกฉันด้วยนามอันแท้จริง
เพื่อฉันจักอาจยินเสียงสรวลและวิ่งให้ของตนได้พร้อมกัน
เพื่อฉันจักอาจเห็นว่าปิติและเจ็บร้าวของตนนั้นคือหนึ่ง
โปรดเรียกฉันด้วยนามอันแท้จริง
เพื่อฉันจักอาจตื่นขึ้น
และประตูหัวใจฉัน
ประตูแห่งกรุณา
จะได้เปิด
บทกวีนี้เขียนเมื่อปี 2521
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น