ชีวิต...ที่อิงอาศัยกัน

เข้าไปวัดในตอนเย็น ...

เพื่อไปสอนหนังสือบอยกับทุ่ง ตามเจตจำนงที่ให้กับตนเองไว้ว่ามีโอกาสช่วยเหลือเด็กๆ เหล่านี้ได้ตามกำลัง ... ก็จะลงมือทำ

จากที่หยุดไปหลายวัน...วันนี้นัดหมายกัน

แม้จะต้องเคี่ยวเข็ญแต่ ณ วันหนึ่ง เขาจะเห็นว่า สิ่งที่ทำนั้นเป็นสิ่งที่สักวันจะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อย อย่างเช่น การกระทำที่ฝึกฝนการเสียสละ ... ทำให้ดูทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง

แม้ว่าวันนี้เขาไม่เห็น แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ย่อท้อ สักวัน...เขาจะได้เรียนรู้

เลิกงาน ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องไปสอนเด็กๆ ก็ได้ กลับเข้าบ้านพักผ่อนตามอิริยบทของตนเองก็ได้... 

แต่...ก็ไม่ได้ทำ เพราะนั้นไม่ใช่ทางของการฝึกออกจากความเห็นว่า เรามีตัวตน (เห็นแก่ตัวเอง) จึงใช้โอกาสนี้ได้ฝึกฝน หากจะว่าไปแล้วข้าพเจ้าไม่ได้ไปให้อะไร หากแต่...เด็กๆ ให้โอกาสข้าพเจ้าได้เรียนรู้ในตนเอง...ต่างหาก

ได้เรียนรู้ที่จะอดทน และฝึกฝนทางปัญญาของตนเอง

หรืออาจจะเรียกได้ว่า "อิงอาศัยกัน" ดั่งการแบ่งปันและเกื้อกูลบางสิ่งบางอย่างต่อกัน ข้าพเจ้ามอบสัญลักษณ์ทางโลกๆ ให้กับเขา และเขาก็มอบตัวตนที่เขามีให้โอกาสข้าพเจ้าได้ฝึกฝนเส้นทางแห่งภายในใจโดยปฏิบัติผ่าน "ตัวตน" ของเขา

...

๒๘ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[ทิมดาบ]

อาจารย์ครับ เป็นเรื่องราวที่ฝึกฝนตนเองที่งดงามมากครับ