ทุ่มเท...กายใจ

เป็นกำลังใจให้เหล่าต้นกล้าแห่งอนาคตทุกต้น

นานหลายวันมาก ที่เด็กๆ ต้นกล้าทุ่มเททำงานรับใช้หลวงปู่ เพื่อเร่งงานพัฒนาปรับปรุงลานอเนกประสงค์หน้าศาลา ๑ - ๔ นำโดยพระอาจารย์ต้อที่เมตตาและกรุณานำพาเด็กๆ ทำงานเหล่านี้ ข้าพเจ้าเชื่อว่ากุศลเกิดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และมากมาย...ต่อชีวิตของเด็กๆ เหล่านี้

นี่แหละคือ ... การให้โอกาสอันเต็มเปี่ยมด้วยเมตตา อันเป็นโอกาสแห่งความกรุณาที่นำพาให้หลุดพ้นออกจากอกุศลทั้งปวง

ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเห็นเด็กๆ เหล่านี้ ... ความรู้สึกที่ปรากฏคือ นี่คือโอกาส อันเป็นโอกาสที่ข้าพเจ้าเองก็ได้รับเพื่อการเกื้อหนุนให้ได้ฝึกฝนตนเองบนเส้นทางแห่งการสนับสนุนให้พวกเขาเหล่านี้ได้ทำความดี

"ละชั่ว ทำความดีให้ถึงพร้อม ทำจิตใจให้เบิกบานผ่องแผ้ว"

เป็นพุทธพจน์แห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ดังนั้น การที่มีโอกาส...เกื้อกูลร่วมบ่มเพาะต้นกล้านี้สำหรับข้าพเจ้าแล้วถือว่าเป็นวาสนา

และที่สำคัญ...เด็กๆ เหล่านี้ทำให้ข้าพเจ้าได้ฝึกฝนบนเส้นทางแห่งความอ่อนโยนและกรุณา

หากไม่มีพวกเขาข้าพเจ้าเองก็ไม่ได้ฝึกตนเองอย่างเข้มข้นบนเส้นทาง "เมตตา-กรุณา" สำหรับข้าพเจ้าแล้วเด็กๆ จึงเป็นเสมือนครูผู้อยู่บนสนามฝึกที่มาเกื้อหนุนให้ข้าพเจ้าได้ ขัดใจ ตนเอง

ความรู้สึกและความคิดที่ปรากฏ...

เด็กๆ เหล่านี้เก่งมาก ต่อการฟื้นฟูตนเองและเรียนรู้การทำงาน

พร้อมทั้งได้ฝึกฝนตนเองในเรื่องวิธีการคิดผ่านชีวิตประจำวันในวัด

การเรียนรู้บนเส้นทางแห่งการบ่มเพาะนี้ ... เมล็ดพันธุ์ที่ได้รับการดูแลรอเพียงวันและโอกาสที่จะเติบโต

อย่างน้อยสิ่งที่เด็กๆ ได้รับการสอนอย่างไม่รู้ตัวและรวมถึงโอกาสการสร้างกุศลกรรมนี้ ย่อมพาชีวิตของเด็กๆ ไปในสภาวะที่ดีและงดงามไม่วันใดก็วันหนึ่ง

เมื่อเหตุถึงพร้อม...ผลก็ย่อมปรากฏ

หลวงปู่และพระอาจารย์เมตตาและกรุณาเด็กอย่างมากในการมอบโอกาส อันเป็นโอกาสที่ทำให้พวกเขาได้ปฏิบัติการเสียสละ "ทาน" ปฏิบัติศีล ผ่านกฏระเบียบของการใช้ชีวิตอยู่ในวัด "ภาวนา" ผ่านการฝึกฝนการใช้ปัญญาในการทำงานที่พระอาจารย์มอบหมาย

แม้ว่า...บนเส้นทางนี้จะมีผู้คนสนับสนุนน้อย

แต่สำหรับทัศนะของข้าพเจ้าเองมองเห็นว่านี่คือ ความงามแห่งความเกื้อหนุน และข้าพเจ้าเองก็ไม่รีรอที่กระโดดเข้าไปร่วมด้วยในการสร้างกุศลกรรมครั้งนี้

ร่วมระยะเวลาก็เนิ่นนานหลายปี

ในการทำงานเกื้อกูลเด็กๆ เหล่านี้ มีการเปลี่ยนแปลงที่นำไปสู่การเรียนรู้ที่ไม่ใช่แต่กับเด็กๆ เท่านั้น แม้แต่ตัวข้าพเจ้าเอง ได้เกิดปัญญาจากการร่วมบ่มเพาะ

ทำให้ข้าพเจ้ามีทัศนะ...อันเป็นสายตาแห่งการมองภาพธรรมชาติได้ชัดเจนขึ้น

นี่คือ...ความงามของชีวิต

และจิตใจที่อ่อนโยน...แห่งการุณจิตที่ประมาณหาที่สุดมิได้ 

มีแต่งอกเงยและเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ ในอณูแห่งความเป็นชีวิต

...

๑๐ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[kunrapee]

ขอบคุณมากค่ะ ที่ทำให้ได้คิดและวิเคราะห์สิ่งต่างๆใกล้ตัว ซึ่งเป็นประสบการณ์ดีๆ