ประสบการณ์ชีวิตในการเป็นนักกีฬา
ฉัน...เด็กหญิงสาวคนหนึ่งที่มีรูปร่างเล็ก และชื่นชอบในการเล่นกีฬาวอลเล่ย์บอล ถึงแม้มีบางคนดูถูกในความเล็กของฉัน...แต่เรื่องเรียนก็มาเป็นอันดับหนึ่งสำหรับฉันเสมอ... ฉัน...เริ่มเล่นกีฬาวอลเล่ย์บอลนี้ก็ตั้งแต่อายุได้ประมาณ 10 ขวบ ฉันฝึกเล่นก็เพราะความชอบส่วนตัวที่เปี่ยมด้วยใจรัก และเพราะด้วยคุณครูบังคับให้ฝึกเล่นด้วย การที่ฉันจะเล่นกีฬาวอลเล่ย์บอลเก่งได้ขนาดทุกวันนี้ ฉันต้องผ่านอุปสรรคหลายๆ อย่างด้วยกัน ฉันต้องตื่นแต่รุ่งเช้าทุกวัน เพื่อที่จะออกมาวิ่งออกกำลังกายหรือวอร์มร่างกายนั่นเอง เพื่อเป็นการบริหารร่างกายก่อนการลงเล่นในสนาม ฉันต้องมาฝึกเดาะลูกเป็นร้อยๆ ลูกแบบไม่ตกเลย อาจมีบางครั้งที่ทำให้ขาของฉันแพลง มือของฉันเคล็ดบ้าง แต่ฉันก็ไม่ท้อกับมัน เพราะกีฬาวอลเล่ย์บอลเป็นกีฬาที่ฉันรัก ฉัน...อยากจะบอกกับผู้ที่อ่านว่า..."การที่คนเราจะทำอะไรก็ตาม แล้วประสบความสำเร็จได้นั้น มันต้องผ่านอุปสรรคต่างๆ ทุกข์ สุขมากมายหลายอย่าง ไม่มีคนไหนหรอกที่จะประสบความสำเร็จตั้งแต่แรกเริ่ม"
การขยัน หมั่นฝึกซ้อมของฉันอย่างสม่ำเสมอ และด้วยใจที่รักในการกีฬาประเภทนี้ ทำให้ฉันและเพื่อนอีกคนหนึ่งได้ถูกคัดเลือกเป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอลประจำโรงเรียน และได้ถูกคัดเลือกเป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอลประจำเขต เพื่อไปแข่งขันตามสถานที่ต่างๆ ซึ่งทำให้ฉันและเพื่อนต้องไปค้างคืนนอกสถานที่ที่เราไม่เคยไป ซึ่งนับว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีในชีวิตเลยทีเดียว เพราะกีฬาวอลเล่ย์บอลไม่เพียงแค่ให้ฉันเล่นกีฬาเก่งเท่านั้น แต่มันยังสอนให้ฉันเป็นคนที่รู้จักรับผิดชอบในหน้าที่ของตนเอง ที่นอกเหนือจากการเรียนหนังสือ สอนให้ฉันมีระเบียบ วินัยมากขึ้น เป็นคนตรงต่อเวลา รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย กีฬาวอลเล่ย์บอลทำให้ฉันได้รู้จักกับเพื่อนหลากหลายที่มา และที่สำคัญที่สุดคือ ช่วยให้ฉันมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง และอึดสู้ในหน้าที่การงาน
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็ยังเล่นกีฬาวอลเล่ย์บอลอยู่เสมอและเป็นประจำ จนกระทั่งฉันเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาหรือมหาลัย ฉันก็ยังคงไม่ทิ้งกีฬาที่ฉันชอบนี้ ฉันคนนี้ยังฝึกซ้อม เพื่อที่จะได้เป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอลประจำคณะ และแล้วฉันก็ทำมันจนสำเร็จจนได้เป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอลประจำคณะ ฉันได้ไปแข่งทั้งในมหาลัยและนอกมหาลัยอื่นๆ ทำให้ฉันได้ออกไปเปิดโลกกว้างอีกระดับหนึ่งที่ไม่ใช่แค่ในมหาลัยของตัวเอง ซึ่งการที่เราเล่นกีฬาเก่งมันยังช่วยให้เราได้สร้างเสริมรายได้ให้กับตัวเองอีกด้วย เช่น ในยามที่หมู่บ้านจัดโครงการแข่งกีฬาประจำตำบลต่างๆ ฉันเองก็ชอบที่จะเข้าไปสมัครเล่นเช่นเดียวกัน เพราะเมื่อเราแข่งชนะ เราก็สามารถนำเงินเหล่านั้นมาใช้จ่ายในสิ่งที่เราต้องการ ซึ่งมันจะช่วยแบ่งเบาภาระแม่ไปอีกระดับหนึ่ง
และเมื่อชีวิตของฉันเริ่มดูจะวุ่นวายกับการเรียน เมื่อขึ้นปีที่ 3 ฉันก็เริ่มเหินห่างกับมัน(กีฬาวอลเล่ย์บอล) ทำให้ฉันไม่ค่อยมีเวลาไปเล่น แต่ฉันก็ยังไม่ทิ้งความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกีฬานี้ ฉันยังคงใช้ความสามารถของตัวเองที่มีอยู่สอนน้องๆ ที่บ้านเล่นกีฬาวอลเล่ย์บอลนี้ด้วย เพื่อที่กีฬาวอลเล่ย์บอลจะได้ไม่ห่างหายไปจากชีวิตของฉัน และจากหมู่บ้านของฉันนั่นเอง
ความเห็น (1)
ขอบคุณเรื่องราวดี ๆ ที่มีมาแบ่งปัน สิ่งสำคัญของกีฬาคือนำพาให้เรา
"รู้แพ้...รู้ชนะ...รู้อภัย" ถือเป็นการเรียนรู้ที่ยิ่งใหญ่โดยเฉพาะ "การให้อภัย"
เป็นกำลังใจให้ครับ