การปรับตัว

เด็กขั้นแรกจะต่อต้านกับสิ่งใหม่เสมอ เมื่อได้พบเจอและได้ทำซ้ำอีกเขาจะเรียนรู้ และปรับสภาพตัวของเขาเองเข้ากับบริบทนั้นๆ อย่างลงตัว สิ่งสำคัญควรให้เวลาและกำลังใจเขา

เกือบเดือนแล้วสินะ ที่ ลูกชาย (น้องเชฟ) เข้ามาเรียนในตัวเมือง พักอยู่กับพ่อใช้ชีวิตแบบผู้ชาย ผู้ชาย (บ้านไม่ค่อยได้กวาด ไม่ค่อยได้ถู) หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมานาน ผมก็มีเพื่อน (ตัวน้อย) มาเป็นยาในการเร่งจัดการเวลาสำหรับการงาน  ลูกชายผมเคยเรียนอยู่กับแม่ ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ น้องสาว ตา และยาย เป็นส่วนใหญ่ จนเขาอายุได้ 7 ขวบ ภรรยาผมเขากลัวว่าผมจะเหงา ก็เลยส่งตัวประกัน (อิ อิ อิ) มาให้ รับผิดชอบ  ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ตัวผมเองต้องรีบจัดการกับตัวเองใหม่เกือบจะทั้งหมด เช่น เวลา (ทำงาน, การตื่น, การนอน, การจัดการกับชีวิตประจำวันของตนเอง) ไม่ได้ง่ายเลย แต่ก็ไม่ยากเท่าไหร่สำหรับ คุณพ่ออย่างผม

วันแรกของการเข้าโรงเรียน ลูกชายผม เขาเจอสภาพแวดล้อมใหม่ คุณครูใหม่ เพื่อนใหม่ คุณพ่อที่รับผิดชอบชีวิตเขา (ซึ่งเมื่อก่อนเป็นแม่) "พ่อ น้องเชฟไม่อยากไปโรงเรียน อยากอยู่กับพ่อ" เป็นคำพูดของลูกชาย สังเกตมือก็จับแขนพ่อไ้ว้ตลอด เป็นสภาวะสังคมใหม่ของคนที่ปิดกั้นตัวเอง ไม่อยากเจอใคร คุณครูผู้มีประสบการณ์สูงล้น บอกว่า "คุณพ่อไม่ต้องห่วง" เด็กที่เข้าใหม่ก็เป็นอย่างนี้ เนื่องจากยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่ คุณพ่อไปทำงานได้เลย ในใจก็เป็นห่วงลูกอย่างมากว่า เขาจะอยู่ัยังไง จะกินยังไง

ในช่วงสัปดาห์แรก ยากมากเลยครับต้องเดินไปส่งที่หน้าห้องทุกวัน และเขาไม่อยากให้กลับ อยากให้เฝ้าอยู่หน้าห้อง มองหน้าุคุณครู เหมือนรู้ใจคุณครู ผมเดินไปจากลูกโดยไม่หันไปมองเลย ทำแบบนี้ประมาณ 1 สัปดาห์ ลูกชายเริ่มบอกว่า "พ่อไม่ต้องไปส่งหน้าห้องหรอก เดี๋ยว น้องเชฟเดินไปเอง" ตกลง เดี๋ยวพ่อไปทำงานนะครับ ตอนเย็นพ่อจะมารับ

เขาเริ่มรู้แล้วว่าเขาต้องมีหน้าที่ในการเรียนหนังสือ แม้การเข้าสังคมครั้งแรกของเขาค่อนข้างจะปิดกั้น แต่หากผู้ปกครองไม่ปิดกั้นเขาในการเข้าสู่สังคม เด็กเขาก็จะเรียนรู้ และปรับสภาพการใช้ชีวิตของเขาได้เองโดยอัตโนมัติ 

นี่คือบทเรียนที่ผมสรุปได้ จากการเรียนรู้เป็นคุณพ่อ แล้วคุณพ่อท่านอื่นๆ ล่ะครับ ปล่อยให้ลูกเข้าสู่สังคม และเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ หรือยัง