บนเส้นทางแห่งมิตรภาพและเป็นดั่งกัลยาณมิตร

ช่วงปิดเทอมคือ...เหล่าสามเณรน้อย และเมื่อเปิดเทอมใจนี้ยังผูกพันที่วัดจึงยังคงมาทำหน้าที่เป็น สังกะลีน้อย

 

เด็กๆ เหล่านี้คือ...พลังแห่งความสุข พลังแห่งความเบิกบานใจ
แม้ในความต่างแต่ในความต่างนั้นก็เป็นอะไรที่ลงตัวได้อย่างน่าชื่นใจ

ความเกื้อกูลและอิงอาศัยนั่นคือ ความเป็นดั่งกันและกัน ...มิตรภาพแห่งความเป็นกัลยาณมิตร นำมาซึ่งสันติแห่งการบ่มเพาะสู่อนาคต

ต่างที่มาต่างที่ไป
และทุกคนก็ได้มาเจอกัน มาร่วมกันบ่มเพาะจิตใจที่งดงาม...
ข้าพเจ้าเชื่อว่า ณ วันหนึ่งเด็กๆ เหล่านี้จะต่างเป็นอีกหนึ่งพลังที่คอยเกื้อกูลโลกและสังคมนี้

ขอความเบิกบานแห่งพุทธะพึงงอกเงยและกล้าแกร่งในจิตใจของเราเหล่านี้ตราบนิรันดร์

...

๑ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๕

  

 

บนเส้นทางแห่งมิตรภาพและเป็นดั่งกัลยาณมิตร 

 

[ภูคา]

เห็นภาพแล้วนึกถึงตอนมาทำงานใหม่ ๆ ได้นั่งกินข้าวล้อมวงกัน มีความเอื้อเฟื้อแก่กันและกัน เมื่อเวลาผ่านไป อายุมากขึ้น ความรับผิดชอบ ความมีตัวตนก็มากขึ้นตามไปด้วย วันเก่าๆ คงยากที่จะเกิดขึ้นได้อีก ถึงแม้นปัจจุบันจะรู้ว่าทุกสิ่งย่อมเปลี่ยนไป แต่ก็ยังสะท้อนใจอยู่ลึก ๆ