บำเพ็ญด้วยความเพียร...

 

พระพุทธเจ้า ครูบาอาจารย์ท่านให้เราทุกคนหนักแน่นเข้มแข็ง ความเหน็ดเหนื่อย ความง่วงหงาวหาวนอน ความท้อแท้ ความอ่อนแอมันมีกับเรามาก การบำเพ็ญบารมีมันเป็นอย่างนี้เอง ให้เรามีความตั้งมั่น ถ้าเราไม่ทำอย่างนี้ ไม่ปฏิบัติอย่างนี้ มันก็ไม่เกิดประโยชน์ต่อตนเอง ต่อคนอื่น ต่อบ้านเมือง สังคม ประเทศชาติ

ธรรมะภาคปฏิบัติมันยากเหลือเกิน ลำบากเหลือเกิน...

พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่าพวกเราต้องฝึกให้ได้ ปฏิบัติให้ได้ เพื่อประโยชน์ของเราและท่าน อนาคตของบ้านเมืองของสังคมก็อยู่ที่เรา เมื่อเราใหญ่โต อายุมาก พรรษามาก เราก็จะต้องเป็นผู้นำ ไม่ว่าเขาจะแต่งตั้งหรือไม่แต่งตั้งเราก็จะได้เป็นผู้นำอยู่ดี

ทุกวันนี้เรามอง ๆ ดู ความเสื่อมที่ผ่านมามันเกิดจากคนเก่าที่ไม่ได้มาตรฐาน...

เราอย่าไปคิดว่าเราไม่ต้องการเป็นผู้นำ เมื่อเราเป็นพ่อเป็นแม่คน เราบวชมาก พรรษามาก เราก็ต้องไปนั่งข้างหน้าอยู่ดี เราจะไปนั่งหางแถวได้อย่างไร...!

ความอ่อนแอ ท้อแท้ ท้อถอยมันทำให้เราหนี เราจะหนีความแก่ ความเจ็บ ความตาย ไปได้อย่างไร...

เมื่อเราแก่ เราโต เราเฒ่า เด็กมันก็ปฏิบัติตามเยี่ยงอย่าง ความเสื่อมมันอยู่ที่หัวหน้าไม่ได้ผ่านการฝึกการปฏิบัติ ให้เรามองดูทุกครอบครัว ทุกโรงเรียน ทุกหน่วยงานราชการ

พระพุทธเจ้าท่านถึงให้เราฝึก ถึงให้เราปฏิบัติ เราอย่าไปเอาทางสายกลางของเราเอง ให้เราเอาเวลาเอาข้อวัตรปฏิบัติที่ทางวัดได้ตั้งไว้ ที่ครูบาอาจารย์ได้วางไว้ ผู้ที่ทำได้แล้วก็ให้ดีใจ ให้ภูมิใจ การประพฤติปฏิบัติมันยากลำบากอย่างนี้แหละ มิฉะนั้นเขาถึงพากันไปไม่ได้

เวลาเช้า เวลามันเหนื่อย ๆ มันไม่อยากลุกก็ต้องลุก มันไม่อยากตื่นก็ต้องตื่น คนเราหัวใจมันก็อยู่กับเรา เราจะไปอ่อนแอไปทำไม มันชอบอ่อนแอ หัวใจของเราแท้ ๆ

สิ่งที่ดี ๆ พระพุทธเจ้าให้คิดมันก็ไม่คิด สิ่งไหนไม่ดีมันอยากคิดเหลือเกิน เพิ่มความตั้งใจเข้าไปอีก เพิ่มความละอายต่อบาป ความเกรงกลัวต่อบาป ศรัทธาเรายังมีน้อย ศรัทธาเรายังไม่เพียงพอ ความเชื่อ ความเคารพนับถือในพระพุทธเจ้ายังมีน้อย มันชอบเชื่อตัวเอง

การที่เราประพฤติปฏิบัติอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่เราพากันทำทุกกรกิริยา เราเน้นฝึกตัวเอง ฝึกจิตฝึกใจ ที่มันอ่อนแอ ท้อแท้ ท้อถอย มันเป็นเครื่องหมายของอัตตาตัวตน หมายถึงจิตใจของเรามีอวิชชา ความหลง มันสั่งสม มันเคยชินมาก

 

“ผีในป่าช้าไม่น่ากลัว แต่ผีในจิตในใจของเรามันน่ากลัว...”

ผีในจิตในใจของเรา ต้องปฏิบัติเหมือนเรากำลังประพฤติปฏิบัติกันอยู่นี้ มันถึงจะไล่ผีออกจากใจของเราได้

ทุกวันนี้เรามองดูทุกคนมีแต่จะมุ่งจัดการเรื่องภายนอก ไม่ว่าพระ ไม่ว่าโยม...
พระจะมุ่งสร้างกุฏิ วิหาร โบสถ์ เจดีย์ พระพุทธรูป เป็นหนี้เป็นสินกันสนั่นหวั่นไหว เรี่ยไร หาเงินหาทอง ถ้าเจ้าอาวาสวัดไหนไม่เป็นหนี้ แสดงว่าเจ้าอาวาสวัดนั้นไม่มีเครดิต เพราะไปเอาของมาก่อนไม่ได้

พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า การสร้างสิ่งภายนอกอย่างนั้นมันเป็นเรื่องของโลก ๆ มันไม่ใช่ เรื่องของธรรม มันเกิดประโยชน์ต่อโลก ต่อสังคมน้อย

พระพุทธเจ้าท่านให้เรามาพากันประพฤติปฏิบัติ เน้นทางจิตทางใจ สร้างข้อวัตรปฏิบัติเหมือนกับเราทำกันอยู่นี้ มันต้องมีข้อปฏิบัติให้กับตัวเอง

 

เรื่องกินเรื่องนอนสำหรับนักปฏิบัติถือว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเรา...

แต่ก่อนเราถือว่าเรื่องกินเรื่องนอนเป็นเรื่องใหญ่ แต่เราได้ฝึกได้มาปฏิบัติถือว่าเป็นเรื่องน้อย ๆ แล้ว ถือว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ

พระกิน พระนอน พระขี้เกียจ พระขี้คร้าน เราหยุดสร้างแล้ว รุ่นนี้เราไม่เอา ให้มันตกรุ่นไป

บางทีเราก็พากันคิดพิลึกกึกกือ สร้างพระรุ่นข้าวก้นบาตร ครูบาอาจารย์จะฉันข้าวก็ขอ ข้าวก้นบาตรไปทำพระ ทำไมชอบสร้างพระภายนอกเหลือเกิน ครูบาอาจารย์เลยฉันข้าวไม่อิ่ม เพราะมารอข้าวก้นบาตร เรื่องพระภายนอกนี้มันยุ่งเหลือเกิน...

เมื่อไม่มีการประพฤติปฏิบัติ บุญกุศลไม่มี ความดีไม่มี ที่นี้แหละเอาพระพุทธเจ้ามาขายแล้ว เอาพระพุทธเจ้ามาจำหน่ายแล้ว

เมื่อเราปฏิบัติแข็งแกร่ง แข็งแรง ก็ยิ่งหนักแน่น ก็ต้องยิ่งเพิ่มขึ้นอีก เรื่องภายนอก พระพุทธเจ้าท่านให้เราตัดออกไป ไม่ทำสิ่งที่ไม่มีเรื่องก็ไม่ให้มีเรื่อง ทำเรื่องน้อยก็ให้มันหมดไป

พระพุทธเจ้าท่านสอนเราว่าสิ่งเหล่านี้มันเป็นเดรัจฉานคาถา มันทำเรื่องต่าง ๆ มารบกวนการประพฤติปฏิบัติ เช่น พระมีโทรศัพท์ พระชอบพูดชอบคุย ถ้าคุยมาก มันก็ออกไปข้างนอกมาก โยมที่มีโทรศัพท์มาอยู่วัดก็ให้พักไว้ก่อน ให้หยุดไว้ก่อน

 

พระพุทธเจ้าท่านบอกว่าอย่าให้นำสิ่งเหล่านี้มากวนใจ สำหรับวัดเรานั้นอย่าให้มี ถ้ามี แล้วมันเสื่อม พระก็เสื่อม โยมก็เสื่อม ข้อวัตรปฏิบัติมันตกหรือมันต่ำ มันดำ มันเศร้าหมอง

โยมมาอยู่วัด มาถือศีล ถ้าใครมาโทรศัพท์ในวัดถือว่าเป็นสิ่งที่น่าอาย ผู้ถือศีล ๘ มาปฏิบัติธรรม ถือว่าขาดความยำเกรงต่อพระพุทธเจ้า ต่อวัด ต่อสถานที่ ที่เขามาเช้ากลับเย็น ก็ค่อยยังชั่วหน่อย ผู้ที่อยู่วัดประจำนี้แหละ ถือว่าเป็นผู้ที่ทำให้พระศาสนาเสื่อม เดี๋ยวนี้หม้อทองแดงมันยิ้มใส่เราแล้ว...

 

เราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม เราต้องปฏิบัติจริง ถ้าเราไม่ปฏิบัติจริง มันเป็นการลวงโลก

ลวงโลกอย่างไรล่ะ?

เราอยู่ในวัดอย่างนี้ ทุกคนก็ว่าเราพากันมาตั้งใจประพฤติปฏิบัติ เรื่องโทรศัพท์ เรื่องโน๊ตบุ๊ค เรื่องอินเทอร์เนท เรื่องเทคโนโลยีที่ใช้การสื่อสาร เฟสบุ๊ค สำหรับที่เราเป็นนักธุรกิจ อุปกรณ์อิเลคทรอนิกส์ที่ใช้สำหรับคุยเล่น สำหรับผู้มาถือศีลภายในวัดอย่าให้มี ทุกวันนี้มันง่าย อยู่ในโทรศัพท์มือถือก็มีหมด

ผู้มาอยู่วัดก็ให้ตั้งใจประพฤติปฏิบัติ เน้นเดินจงกรมให้มาก นั่งสมาธิให้มาก งดการพูดคุย คลุกคลี ปลีกวิเวกอยู่กับตัวเราคนเดียว ใครจะมาพูดมาคุยเราก็ไม่ต้องไปคุย ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปมองหน้าใคร ทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกันเลย เขาก็จะโกรธไม่พอใจเราก็ไม่ต้องไปสนใจ เพราะเรากำลังฝึกภาวนา เรากำลังปฏิบัติ

 

พระอรหันต์เขาอยู่เป็นพัน ๆ หมื่น ๆ เขาก็เงียบไปหมดเหมือนกับไม่มีคน

ให้เรามาเลียนแบบ เรามาเดินตามรอยของพระพุทธเจ้า เรามาเดินตามรอยของพระอรหันต์

พระพุทธเจ้าท่านให้เราหยุดธุรกิจหน้าที่การงาน หยุดพูด หยุดคุย หยุดทุกอย่าง แล้วกลับมาเรื่องจิตเรื่องใจของเรา ให้มาเจริญสติ เจริญสมาธิ เจริญปัญญา พากันมาเข้ากรรมฐานกัน กรรมฐานภาวนากัน ทำกันทั้งวัดเลย ใครไม่ทำก็ให้มันอายไปเลย ถ้าใครไม่อายก็ถือว่าเริ่มหนักวัดแล้ว แสดงว่าที่มันจะยุบแล้ว มันรองรับไม่ไว้แล้ว ต้องรีบออกได้แล้ว

ที่ใครไม่มาทำวัตรเช้า แสดงว่ามีความผิด แสดงว่าเราแพ้น็อคไปแล้ว ต้องเอาใหม่ ต้องเข้มแข็งมากกว่า ต้องตัดสินใจให้รวดเร็วว่องไวกว่านี้ มันไม่อยากตื่น ก็ต้องตื่น จะเอาอย่างเก่าไม่ได้ ถือว่าวันนี้เราแพ้วันหน้าเราต้องชนะ

อย่าไปถืออภิสิทธิ์ว่าเราเดินทางไกล มันเหนื่อย ว่าเราบวชมานานแล้ว ให้โอกาสผมบ้าง “ไอ้พวกบ้าง ๆ นี้แหละ มีปัญหา...” มันแสดงถึงความอ่อนแอ ความไม่เข้มแข็งหนักแน่น มันมีเหตุมีผลที่จะแก้ตัวเยอะ

ให้น้อมนำพระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านี้ไปประพฤติปฏิบัติ เพื่อปรับปรุงแก้ไข

ความพากเพียร ความบากบั่นเป็นสิ่งที่ทุก ๆ คนจะต้องประพฤติปฏิบัติเพื่อให้มันเกิดประโยชน์

 

 

---

 

พระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์เมตตาให้นำมาบรรยาย
วันอังคารที่ ๖ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๕๔