ด้วยศรัทธา

“ ด้วยศรัทธา ”

                  

                   ปีนี้ก็เช่นกันที่โรงพยาบาลท่าเรือต้องพบกับสภาวะน้ำท่วมอีกเช่นเคย โดยที่ในปีนี้น้ำได้เล่นเอาล่อเอาเถิดกับชาวอำเภอท่าเรือ คือในช่วงต้นเดือนกันยายน 2554 ระดับน้ำในแม่น้ำป่าสักที่บริเวณตลาดเช้ามีระดับสูงล้นเข้าท่วมตลาด และผ่านตามท่อเข้าท่วมบริเวณตลาดโต้รุ่งจนถึงหน้าโรงเรียนแสงทวีป  ซึ่งในช่วงนั้นทางโรงพยาบาลท่าเรือซึ่งอยู่ระหว่างเตรียมการที่จะไป O.D. พร้อมกับการเลี้ยงอำลาชีวิตราชการให้กับเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่กำลังสาละวนอยู่กับชุดสวย ๆ ที่จะใส่ไปประชันกันอย่างสนุกสนานและมีความสุข เมื่อสภาวะน้ำล้นตลิ่งและล้นท่อเข้ามาทำให้ผู้บริหารและทีมงานต้องมีการทบทวนและเลื่อนการเดินทางไป O.D. เพื่ออยู่เฝ้าระวังป้องกันโรงพยาบาล โอ้โห...งานนี้เล่นเอาผิดหวังไปตามกัน โดยเฉพาะผู้เกษียณอายุนั่นเอง  แต่ก็อย่างที่ว่า...น้ำกลับกลั่นแกล้ง ท่วมไม่กี่วันก็ลดระดับลงเกือบเท่าเดิม  ดีใจที่น้ำลดอยู่ไม่กี่วันพอวันที่ 20 กันยายน 2554 น้ำมาอีกแล้ว คราวนี้ระดับน้ำสูงขึ้นเรื่อย ๆ ผู้บริหารและ กกบ.ต้องมีการประชุม เพื่อวางแผนกันอีกครั้ง เมื่อน้ำมาจริงและท่วมจริง โดยในคืนวันที่อาทิตย์ ที่ 26 กันยายน 2554 น้ำก็เดินทางมาถึงบริเวณประตูทางเข้าโรงพยาบาลท่าเรือ  เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลจำนวนหนึ่งต้องเร่งระดมกันไปขโมยทรายของผู้รับเหมาก่อสร้างแฟลตฯ มากรอกกระสอบเพื่อวางแนวกั้นชั่วคราวไม่ให้น้ำเข้าท่วมโรงพยาบาล  และในเช้าวันจันทร์ ที่ 27 กันยายน 2554 ระดับน้ำก็ยังมีแนวโน้มที่จะสูงขึ้นอีก ก็เลยมีการระดมพลทุกภาคส่วนร่วมแรงร่วมใจกันเพราะพวกเรา “ชาวโรงพยาบาลท่าเรือ” มีความรู้สึกที่ตรงกันเหมือนบทเพลงที่คุณสมศักดิ์ เหมรัญ ขับร้องไว้    “เพราะไม่เคยท้อ แม้ต้องถอย ย่ำรอยเดิมสักกี่ครั้ง  หัวใจยังฝ่าฟัน ไม่ยอมหยุดเฉย  ไม่หวัง ไม่รอ ราชรถเข้ามาเกย  เพราะรู้ไม่เคย สมหวังด้วยการนั่งรอ”

 

                   เป็นเวลากว่าสามสัปดาห์ที่พวกเราต้องร่วมแรงร่วมใจกัน ฝ่าฝันปัญหาทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นการขาดวัสดุอุปกรณ์ที่จะนำมาเป็นแนวคันกั้นน้ำ หรือความท้อแท้ที่ต้องได้รับข่าวคราวว่าที่นั่นที่นี่ถูกน้ำเข้าโจมตีได้รับความเสียหายอย่างมากมายไม่เว้นแต่ละวัน รวมถึงโรงพยาบาลพี่น้องของเราที่ต้องประสบกับชะตากรรมถูกน้ำเข้าโจมตีได้รับความเสียหายอย่างมากมาย แต่พวกเราก็ไม่เคยท้อถอยยังมุ่งมั่นที่จะรักษาและป้องกันโรงพยาบาลของพวกเราให้รอดพ้นจากวิกฤตในครั้งนี้ให้ได้ ซึ่งเราก็ไม่ได้โดดเดี่ยวเพราะทหารที่เป็นมิตรของประชาชนได้ส่งยานพาหนะและกำลังพลมาช่วยพวกเรา ทำให้ปัญหาและอุปสรรคในด้านการให้ความช่วยเหลือประชาชนผู้เจ็บป่วยได้รับการแก้ไขและบรรเทาไปได้ส่วนหนึ่ง   

                  ถ้าจะถามว่าตลอดระยะเวลากว่าสามสัปดาห์เหนื่อยไหม?  ท้อไหม?  ทะเลาะกันไหม?  มีปัญหาหนักใจไหม?  ด่ากันในใจไหม?  เคยคิดอยากจะปล่อยให้น้ำท่วม คือ...กูละเบื่อไหม?  เจ้าหน้าที่บางคนก็เจ็บไข้ได้ป่วย ปวดหลังปวดไหล่ รักแร้เปื่อย  โอ้ย...อย่าได้ถามมีทุกรูปแบบ บางครั้งมีมากกว่านี้อีก  แต่ก็ขอให้ใครก็ได้ไม่ว่าจะเป็นน้ำหรือสิ่งใด ๆได้รับรู้ไว้ว่า ชาวโรงพยาบาลท่าเรือน่ะ เมื่อมีภัยมาเมื่อไหร่ เลือดแห่งความรักองค์กรจะหลั่งมาโดยอัตโนมัติ  ขอให้รู้ไว้ 

                      “ร่างกายอ่อนล้า แต่ใจกล้าเดิน           

                       ฝันไม่ไกลเกิน ขอแค่ก้าวเดิน ด้วยความศรัทธา

                       เชื่อในศักดิ์ศรี มั่นในวิถีของคนกล้า

                       วันนี้ข้ามเส้นชัยมา ขอยิ้มทั้งน้ำตาให้สาใจ”

                                       ..........บทเพลง คุณสมศักดิ์   เหมรัญ ขับร้อง

 

โรงพยาบาลท่าเรือ