อย่างน้อยเรา(เคย)รักกัน
อย่างน้อยเราเคยรักกัน
เรื่องอกหักเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นกับใครก็ได้ เป็นเรื่องสากลในโลกที่เกือบทุกคนในโลกจะต้องพบเจอ อยู่ที่เราจะมีวิธีรับมือกับความเจ็บปวดในเวลานั้นยังไง แต่มันก็ยากนะที่คนที่ถูกทิ้งจะยิ้มได้ในเวลาชั่วข้ามคืน คนถูกทิ้งมักจะเจ็บและจำความรักครั้งนั้นได้ดีกว่าอีกคนเสมอ ใจคนถูกทิ้งคงชาๆมึนๆ ในหัวคงมีแต่คำถาม มีแต่ภาพเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา บางทีความรักที่จบลงไปแล้ว มันก็ไม่ได้มีแต่มุมเศร้าๆ เสมอไป ความรักสร้างความสุขให้เราได้เสมอ ไม่ว่ามันจะเพิ่งเกิดขึ้น กำลังดำรงอยู่ หรือจบไปแล้ว
นับตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาก้าวเข้ามาในหัวใจฉัน ฉันยินดีที่จะเปลี่ยนแปลงตนในสิ่งที่เขาไม่ชอบ ยินดีที่จะเลือกละทิ้งบางสิ่ง และยอมทนในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทนไหว อย่าว่าแต่ความฝันเลย..ลมหายใจฉันก็แลกให้ได้ ความรักของฉันใช้เวลาในการสร้างความผูกพันมายาวนานนับปี..ถึงแม้ทุกนาทีนั้นมันไม่ได้สวยงามนัก มันก็เหมือนอย่างคนทั่วไป เมื่อมีสุขมันก็ต้องมีทุกข์..มีรอยยิ้มก็มีน้ำตา นั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้บางทีความรักของคนสองคนมันต้องมีคำว่า อดทนกันบ้าง โลกนี้ไม่มีใครสมบูรณ์แบบต่อให้คนๆนั้นมีข้อเสียเป็นร้อยพัน แต่ถ้ารักเราก็รับมันได้ ตัวฉันเองไม่ได้สมบูรณ์แบบ บางข้อเสียที่ฉันมี..มันอาจเป็นข้อเสียที่ใครอีกคนทนไม่ไหว การที่เราได้ทำอะไรตามใจตัวเองเป็นความสุขขั้นพื้นฐานที่เราต่างต้องการ แต่ทางเดินแห่งรักไม่ว่าเราจะทำอะไร เราก็ต้องนึกถึงจิตใจของอีกคนด้วยเสมอว่าเขาจะเสียความรู้สึกกับสิ่งที่เราทำหรือเปล่า และเมื่อความผูกพันมันมากขึ้นทุกวัน อิสระก็ยิ่งลดลงไปอย่างน่าใจหาย แต่ฉันคิดว่ามันเป็นความสูญเสียที่แสนคุ้มเมื่อได้รับความรักนั้นมา การได้มีคนๆนั้นอยู่ในใจไม่มีอะไรที่ฉันคิดว่ามันจะผ่านไปไม่ได้ การได้ยินอะไรที่ไม่อยากรับรู้ มันเหมือนการถูกตบหัวแรงๆ จนแทบล้มทั้งยืน เมื่อเราเฝ้าจงรักภักดีกับใครบางคนเสมอมา แต่เขาเลือกตอบแทนกลับมาอย่างเหมือนกับว่า ความซื่อสัตย์นั้นไม่มีความหมาย..จากการที่เขาเคยง้อเมื่อเรางอน จากทุกทีที่เราร้าวรอนแล้วเขาก็นิ่งนอนใจไม่ได้ มันเปลี่ยนไปแม้กระทั่งเสียงหัวเราะของเขาที่เราเคยได้ยิน..เขาก็ยังหัวเราะกับคนอื่นดังกว่า..คนที่เคยรักกันความรู้สึกที่มันเคยเต็มร้อยแล้วลดเหลือศูนย์ แต่เยื่อใยที่อาจหลงเหลืออยู่มันอาจทำให้ใครบางคนอยากขอที่จะทำดีต่อไป แม้จะกล้าทิ้งได้ลงคอ โดยหารู้ไม่ว่าคนที่ถูกทิ้งจะเก็บความสงสารนั้นไว้เพื่อหลอกตัวเอง เขาคงไม่รู้หรอกว่า คนที่ต้องถูกทิ้งให้เผชิญหน้ากับความเดียวดายมีเหตุผลโง่งมงายเพื่อเข้าข้างตัวเองได้เสมอ จะรู้สึกสงสารสุดหัวใจกันอย่างไรแต่ก็ทิ้งไปแล้วจะสงสารกันทำไมให้มันเศร้า เพราะ”ความห่วงใย” ที่ยังไงมันก็กลับมาเป็นความรักไม่ได้ และเวลาที่เหลืออยู่กับการแสดงเป็นคนที่แสนดี มันก็คงมีไม่นานพอ..แต่ฉันก็ไม่โทษใครในความเสียใจของฉันนอกจากตัวฉันเอง ฉันยอมรับและรู้ดี หลายครั้งที่ทำให้รักต้องเซ็งด้วยความไม่มีเหตุผล ความขี้ใจน้อย ความอ่อนไหว ความคาดหวังที่มันมีมากมายมันมาทำร้ายความผูกพัน ที่ทำให้เรารักกันไม่ไหว
..จะยังรักได้อย่างไร หากบางสิ่งที่ฉันมีอยู่ในตัวตนแล้วเขารับไม่ได้..
..จะยังรักได้อย่างไร หากฉันเจ็บปวดใจแล้วเขาไม่เศร้า..
..จะยังรักได้อย่างไร เมื่อฉันน้ำตาไหล แต่ข้างกายฉันว่างเปล่า..
..จะยังรักได้อย่างไร ในเมื่อเขาลาไปโดยไม่ใยดี
ไม่ว่าเหตุผลของการเลิกราจะสวยงามสักเพียงไหน ในขณะที่น้ำตาในหัวใจฉันยังไม่แห้ง การจะให้ยิ้มรับความเป็นพี่น้องนั้นเอาไว้ มันยากพอๆกับการที่ต้องยอมรับกับตัวเองว่า..สุดท้ายฉันก็ยังเป็นคนเอาแต่ใจเหมือนเก่า..”เราเป็นพี่น้องกันไม่ได้” สิ่งที่หลงเหลืออยู่บนความผูกพัน เรายังอยู่กันใกล้ๆได้ ห่วงใยกันได้บ้างในบางคราว แต่..อ้อมกอดของความเป็นพี่น้องมันไม่อบอุ่นเท่าไอรักของ”คนสำคัญ”..ทั้งๆที่ใจอยากจะหยุดยื้อทวงคืน ทั้งที่รักปานจะกลืนและเสียดายเพียงไหน..แต่ที่ฉันทำได้ก็คือร้องไห้อย่างเงียบงันเท่านั้นเอง..จากบทเรียนความสูญเสียและผิดหวังช่วยสอนให้รู้ว่าสิ่งที่สูญเสียไปคืออะไร..มันอาจจะเป็นความรู้สึกดีๆที่คนแปลกหน้ามีให้กันความฝันที่พังทลาย ทั้งๆที่ตัวเขาเป็นคนเริ่มมันก่อนแท้ๆ และในตอนสุดท้าย..มันก็เป็นได้..แค่ความทรงจำ
ความเห็น (2)
ส่วนผสมของความรักต้องมีอะไรมากมาย มันไม่ได้มีแค่ ตัวหนังสือลอยๆ ที่ออกเสียงง่ายๆ ว่า รัก หรอก นะ แต่มันต้องมี ความเข้าใจ ความจริงใจ การใส่ใจ เมตตา เอื้ออาทร การเสียสละ และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ที่คนมีหัวใจเท่านั้น จะรู้สึกได้
อย่างน้อยเราก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ เข้มแข็งเท่านั้นจะทำให้เราผ่านไปได้อย่างภาคภูมิใจให้เวลาอีกนิดเดียวค่ะ