กิจกรรมบำบัดกับโรคพาร์กินสัน (Parkinson's disease)

โรคพาร์กินสันและบทบาทนักกิจกรรมบำบัด

โรคพาร์กินสัน (Parkinson’s disease)

          เป็นโรคทางระบบประสาท มักเกิดกับผู้สูงอายุ คนไทยเรียกว่า โรค  “สั่นสันนิบาต” ถูกจัดอยู่ในกลุ่มของโรคที่เรียกว่าการผิดปกติของการการเคลื่อนไหวร่างกาย มีอาการอื่นควบคู่ด้วย ส่งผลต่อความสามารถในการทำกิจกรรมในชีวิตประจำวัน

อาการ

• อาการสั่นและอาการเกร็ง
• อาการเคลื่อนไหวช้า
• การทรงตัวไม่ดี เดินในท่าผิดปกติ
• ใบหน้าเฉยเมย น้ำลายสอมุมปาก
• อื่นๆ เช่น ท้องผูก, ท้อแท้เศร้าซึม, ปวดตามร่างกาย, อ่อนเพลีย, ภาวะสมองเสื่อม, cognitiveลดลง

การรักษา

• การรักษาทางยา
• การรักษาทางกายภาพบำบัด  ช่วยเหลือผู้ป่วยได้ในหัวข้อการเคลื่อนไหวที่ถูกต้องและสมส่วน
• การรักษาโดยการผ่าตัด

การป้องกัน

• พักผ่อนให้เพียงพอ
• พยายามอย่าเครียด ทำใจให้ผ่อนคลาย
• เวลาออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ
• ทานวิตามินบำรุงสมองหรืออาหารที่มีวิตามินบีสูง
• ควรทานอาหารให้ครบ 5 หมู่
• ตรวจร่างกายทุกปี

 

บทบาทนักกิจกรรมบำบัด

• Self-care
• Functional communication
• Mobility
• Work
• Play or leisure
• เน้นเรื่องความปลอดภัยในการเคลื่อนไหวในชีวิตประจำวัน
• ให้ความสำคัญของการทำงานประสานกันของตาและมือ
• ดูปัญหาเรื่องการกลืนลำบาก
• เลือก, สอนและให้ความรู้เกี่ยวกับการใช้อุปกรณ์ช่วยเดิน
• ปรับสิ่งแวดล้อมให้เอื้อต่อการทำกิจกรรม เพิ่มโอกาสในการทำกิจกรรม
• ปรับกิจกรรมลดความละเอียดของกิจกรรม ลดขั้นตอนการทำกิจกรรมให้สั้นลง
• แนะนำ จัดหา ให้ความรู้เกี่ยวกับอุปกรณ์เสริมที่OTเห็นว่ามีความจำเป็น
• ให้คำแนะนำในการดูแลตนเองทั้งแก่ผู้ป่วยและญาติ
• อุปกรณ์ช่วยเดิน, รถเข็น
• การใช้น้ำหนักถ่วงในการทำกิจกรรม
• On screen keyboard
• การปรับสิ่งแวดล้อมเพื่อให้เหมาะกับผู้รับบริการ