อยากแชร์ความคิด ในฐานะคนสมส่วน น้ำหนัก 60 กิโล ต้นๆ สูง 174 ซม. ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องโภชนาการ สักเท่าไรนัก เคยเข้าอบรมในหน่วยงาน เพื่อเรียนรู้เรื่องการกินอาหาร วิทยากรพยายามแนะนำการคำนวณพลังงานที่ใช้ในแต่ละวัน แล้วกลับมาคำนวณพลังงานที่เรากินในแต่ละวัน ออกมาเป็นว่า ในแต่ละมื้อกินข้าวกี่ทัพฟี กินโปรตีนกี่กรัมต่อวัน จำได้บ้างไม่ได้บ้าง บทสรุป คือ การให้ความรู้เพื่อจะได้นำกลับไปกินอาหารให้ถูก มองในแง่มิติพลังงานในอาหาร กับการกิน
หันกลับมาดูตัวเอง ที่ผอมได้เพราะ ความมุ่งมั่น มุ่งมั่นที่จะกินอาหารเพื่ออยู่ เป็นการฝึกธรรมะไปในตัว ในการบริโภคเพื่อรักษารูปขันธ์ ไม่ให้เกิดทุกข์ไปมากกว่านี้ ผมมุ่งมั่นจะทำสิ่งนี้ให้ได้ โดยมีความเพียรของพระพุทธเจ้าเป็นหลักคิด พระองค์ท่านมีความมุ่งมั่นมาก อดอาหารจนสลบ มีเลือดออกจากระเพาะ (จนวาระสุดท้ายก่อนนิพพาน ก็ยังมีอาการนี้อยู่ พระองค์ท่านทรงเป็นห่วงจุลทะผู้ซึ่งทวายอาหารแด่พระองค์ท่าน จึงให้พระอานนท์ไปบอกแก่จุนทะ ว่าอาการที่เกิดแก่เรา เป็นเพราะโรคเก่าของเรา) ปัจจุบันผมคิดว่าไม่มีใครอีกแล้วที่มุ่งมั่นอดทนได้ขนาดนี้ ต้นแบบนี้เอง ผมนำมาบอกกับความคิดของตนเองเสมอว่า พระพุทธองค์มีความมุ่งมั่นจึงบรรลุธรรมได้ เราต้องมีความพยายาม อย่าละจากความเพียร มุ่งมั่นที่จะทำให้ได้
ทุกวันนี้คอร์ดการอบรม จะเน้นไปที่ความรู้ด้านโภชนาการ ยังไม่เห็นใครสอนเรื่องความมุ่งมั่น ทำให้อย่างไรให้เกิดความมุ่งมั่น และจะรักษามันอย่างไร ให้เกิดความคิดที่จะพาดฟันความอ้วนให้มันตายจากเราไปให้ได้ ประเด็นนี้ผมว่าน่าสนใจ
เป็นเพราะความมุ่งมั่น ไม่ใช่การมีความรู้เรื่องโภชนาการ ทำให้ผมผอม
นั่นซิครับ ไม่ค่อยจะมุ่งมั่น ตั้งแล้วก็ล้ม
จึงค่อยๆลงพุงทุกทีแล้วครับ