ฝันร้าย...!

 

เมื่อเลวทรามต่ำช้า ยังลอยนวล...

 

 

 

... ดำเมฆครึ้มเงาเคลื่อน คลุมเรือนฟ้า

เบื้องสายตาสุดหน มืดหม่นแสง

ลมปาดหาวกร้าวกระหน่ำ คุสำแดง

ศิลาแลง ผุป่นลงก่นร่ำ

 

ตลอดย่านร้านเรือน แลเถื่อนร้าง

ทุกหนทางสารพัด เหล่าสัตว์ส่ำ

ต่างออกมาร่าเริง และร่ายร่ำ

ท่ามหม่นเมฆมืดดำ ทะมึนฟ้า

 

แลทางไหนทางไหน ไร้ชีวิต

มนุษย์ผู้ลิขิต ธรรมยะถา

ยังแต่กองศพซาก ตากแร้งกา

กลางเสียงเหล่าวิญญาณ์ ร่ำโหยหวน

 

ปฏิมาองค์ใหญ่ โยกไหวสั่น

พุทธาวาสสะเทือนลั่น ไปทุกส่วน

สิ้นขลังบทคัมภีร์ เคยชี้ชวน

ทุกสิ่งล้วนย่อยยับ พังลับลง

 

ไม่มีธรรมใดผลิ อริยะ

ท่ามเถ้ากองขยะ ความลุ่มหลง

ธรรมอันควรเทิดชู เพื่ออยู่คง

กลับถูกปลงถูกปลด สลดตา

 

ครื้นแต่เสียงครวญคร่ำ สัมภเวสี

ทั้งปอบเปรตกาลี และผีห่า

ร่ำกรีดโหยโดยใคร่ อยู่ไปมา

แย่งเสพเลือดดื่มน้ำตา สาละวน

 

สารพัดบัดสี เป็นที่แจ้ง

เถื่อนอธรรมสำแดง ทุกแห่งหน

คลั่งอัปรีย์ผีร้าย ร่ำร่ายมนต์

สะกดโลกสัปดน ให้เป็นไป

 

ดำเมฆครึ้มเงาเคลื่อน คลุมเรือนฟ้า

มืดคล้ำองค์ปฏิมา น้ำตาไหล

ร้อนแผ่นดินระอุ คุเปลวไฟ

ตื่นเถิด ตื่น ประเทศไทย ตื่นไหวตัว..

………………..

โดยคำ ลานเทวา