โรคติดบล็อก
ผมเริ่มรู้สึกว่า การเขียนลงบล็อกเป็นยาเสพติด จึงนั่งทบทวนสาเหตุของการเริ่มเขียนว่าเพราะอะไร ?
ผมทบทวนได้ดังนี้
อาจารย์เทียมจันทร์ พานิชย์ผลินไชย (รองคณบดีฝ่ายวางแผนและพัฒนา) บอกว่า อาจารย์วิบูลย์ วัฒนาธร (รองอธิการบดี) เชิญชวนเปิดบล็อกให้เล่าเรื่องอะไรก็ได้ที่อยากจะเล่า
ผมนึกทันที เอาอีกแล้วหรือนี่
ยอมรับว่า อาจารย์วิบูลย์ เป็นคนทำให้การประกันคุณภาพมีชีวิตชีวา มีชีวิตขนาดที่ทุกคนต้องเร่งทำงานประกันคุณภาพ จนชีวิตที่มีเกือบสิ้นชีวาทีเดียว ขอย้ำว่าทุกคน
นี่จะมาเพิ่มสีสันกันด้วยบล็อกอีกแล้วหรือ
อาจารย์เทียมจันทร์ บอกผมครั้งที่สองว่า เด็กของเรา เจ้านุ่ม (ธันย์ชนก ปานทะโชติ) ไปอบรมเรื่องบล็อกมาแล้วนะ ตอนนี้พวกเราในคณะเปิดบล็อกกันหลายคนแล้ว ผมก็ยังเฉย เพราะอ่านเจตนาอาจารย์เทียมจันทร์ ออก
ครั้งที่สาม เมื่อวันจันทร์ (26 ก.ย. 48) อาจารย์เทียมจันทร์ (เจ้าเก่า) บอกว่า ยังไม่มีคณบดีเปิดบล็อกเลยนะคะ อาจารย์จะไม่ลองหน่อยหรือคะ
ชะรอยรู้มานานแล้วว่าผมเป็นคนขี้เห่อ เป็นคณบดีคนแรกซะด้วย ก็เลยเขียน เขียนแล้วก็ติด ถ้าผมเขียนไม่ได้เรื่อง ต้องโทษ อาจารย์เทียมจันทร์ คนชักชวน โทษอาจารย์วิบูลย์ คนต้นคิด เดาว่า อาจารย์วิบูลย์ คงอยากให้ ม.น. เป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ (Learning Organization) องค์กรที่ทุกคนทุกระดับพัฒนาขีดความสามารถ สร้างผลงานที่ดีให้กับองค์กรด้วยใจรัก อย่างต่อเนื่องและสนุกด้วย
ผมกำลังทำสิ่งที่ตรงข้ามกับการเป็นผู้บริหารที่ดี เพราะผู้บริหารที่ดี ต้องเห็นความดี / ให้ความดีคนอื่น และรับความไม่ดี (ถ้าจะมี) ไว้กับตัวเองความเห็น (3)
วิบูลย์ วัฒนาธร
Piang-or Education
หนูคิดว่า การที่เราได้เขียนความรู้หรือสิ่งต่างๆ ลงไปแล้วมีการให้ผู้อื่นเสนอความคิดเห็นด้วยนั้น เราอยากจะทราบเหมือนกันว่า ใครจะมีความคิดดีๆ ความรู้ใหม่ๆ เพิ่มเติมที่เป็นประโยชน์ให้ทราบบ้าง มันคือการอยากติดตามมากกว่าคะ
มาลินี ธนารุณ
ดิฉันก็เป็นโรคติด Blog ของอาจารย์เช่นกันค่ะ
ขอให้อาการของโรคนี้ของอาจารย์อย่าได้ทุเลานะค่ะ
อ้อ! ขอเชื้อตัวนี้แพร่มาให้ดิฉันด้วยค่ะ อาการของดิฉันอ่อนไปมาก