ฝึกฝนใจของผู้เยียวยาให้ร่มเย็น

ช่วงนี้วิกฤติทางจิตใจเกิดขึ้นอย่างมากมาย ตามวิกฤติของการณ์ของสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้น ... น้ำท่วม กับความสูญเสีย นี่คือ ปัญหาที่พบได้บ่อยๆ ในผู้คน

ผู้ให้การช่วยเหลือหรือผู้เยียวยา...ตลอดรวมถึงผู้เยียวยาที่มีใจรักหรือจริตต่อการทำกิจสิ่งนี้ ต้องทำงานกันอย่างหนัก

ความเหนื่อย ต่อสิ่งที่ต้องเผชิญ ต้องอาศัยความอดทนอย่างมากมาย อันเป็นความอดทนที่ไม่มีคำว่าจำกัด...เมื่อถึงขีดที่ว่า "จะหมดความอดทนแล้ว" ...ผู้เยียวยาจะต้องเพิ่มพูนศักยภาพแห่งความอดทนนั้นให้เพิ่มขีดระดับสูงขึ้นไปอีก

เครื่องที่ทำให้เราเติมความอดทนได้มากขึ้นไปอีกก็คือ "ความเข้าใจ"

เพราะเมื่อไรที่เรามีความเข้าใจ ความอดทนจะเพิ่มขึ้นอย่างเป็นอัตโนมัติ 

ยิ่งเราเข้าใจมากเท่าไร...ความอดทนก็มากตาม จนบางครั้งหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวเป็นธรรมชาติ เป็นอัตโนมัติเกิดขึ้นก็ได้

การเรียนรู้เรื่องความอดทนและความเข้าใจนี้

เป็นเรื่องที่ต้องอาศัยการลงมือฝึกฝน ยิ่งถ้าหากเราสามารถฝึกฝนผ่านสถานการณ์จริงได้ยิ่งทำให้เกิดการเรียนรู้ได้เร็ว

ซึ่งในการเรียนรู้ผ่านสถานการณ์จริงนั้น จำต้องอาศัย "สติ" มาเป็นเครื่องมือร่วมด้วย

เพราะไม่อย่างนั้นเวลาที่เราเผชิญสถานการณ์จริงจะทำให้เราลืมตัวไปว่า เรากำลังเรียนรู้เรื่องความเข้าใจ - ความอดทน ที่สุดแล้วเราอาจจะลืมเป้าหมายไปได้ว่า เรากำลังฝึกฝนความเป็นผู้เยียวยา

ยิ่งฝึกฝนมากเท่าใด...

พลังที่ได้จำทำให้จิตใจของผู้เยียวยานั้นร่มเย็นมากขึ้น อันเป็นผลสืบเนื่องมาจากการเกิดความเข้าใจและมีอานุภาพของความอดทนเพิ่มขึ้น

และที่สำคัญ...

เส้นทางการฝึกฝนตนเอง ... เราไม่ได้ไปฝึกอะไรที่ไหนไกล แต่เราฝึกผ่านหัวใจเรานั่นเอง

ที่สุดแล้วเราจะสามารถลิ้มรส...ความร่มเย็นว่า เป็นเช่นไร

แล้วเราจะสามารถเยียวยาผู้คนได้...ทั้งโลก

...

๓๐ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๔