ฝึกฝนขัดเกลาใจผ่านการเขียน

จากที่ตั้งใจ ตั้งเป้าไว้สำหรับการฝึกฝนตนเอง ดั่งที่เขียนไว้ในบันทึก Task นั้น

ได้ทดลองฝึกมาได้ระยะหนึ่งนั้น...

ก็ยังให้ผลการปฏิบัติได้ไม่ดี

นั่นสะท้อนให้เห็นถึงกำลังของจิตกำลังของใจเราว่าเป็นเช่นไร...

ยังฝึกไม่พอ ยังเพียรไม่พอ

...

วันนี้มี...

• บ่มเพาะกิจกรรมการใคร่ครวญ
• พัฒนาจิตได้พัฒนาสิ่งต่างๆ ได้ตาม
• ตำหนักปฏิบัติธรรม "พุทธปฏิญาณวิถี"
• ไม่มีสามีจึงทำเช่นนี้ได้จริงเหรอ
• R2R รพ.อำนาจเจริญ

และรวมถึงบันทึกนี้ ได้ ๖ บันทึก จากตั้งเป้าหมายไว้ ๗ และตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้ว

การเขียนอยู่ที่บ้านและอยู่ที่วัด

• อยู่ที่วัดสัปปายะมากกว่า ...ทำงานได้มากกว่า และการใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นได้รับมลพิษน้อยกว่า 
• แต่ อยู่ที่บ้านแม่ ก็ได้อยู่เป็นเพื่อนแม่ไปด้วย

ดั่งนั้นการพากเพียรจึงต้องมากกว่าเดิม

เพราะบ้านแม่นั้นต้องใช้สมาธิอย่างมาก และการใคร่ครวญพิจารณา ซึ่งก็ไม่ได้ลื่นคล่องเหมือนอยู่ที่วัด...

วัดผลอาศัยผลของงาน

และพิจารณาพลังงานจากใจที่หนุนนำให้ทำความพากเพียรต่อไป

...

แล้วฝึกอย่างไรเล่า?

ก็ฝึกเจริญสติและการฝึกใช้สัมปชัญญะ...ให้มีมากขึ้น

ที่สำคัญ คือ สติและสมาธิ

ส่วนเรื่องการทานอาหารก็มีผล ทานหนักเกินไปก็เป็นอุปสรรค

ไม่เหมือนอยู่ที่วัด ซึ่งทานเพียงมื้อเดียว...แต่ที่บ้านแม่มีโอกาสได้ทานข้าวพร้อมแม่

...

๒๔ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๔

 

[ทิมดาบ]

การเขียนสามารถเยียวยาชีวิตของผมเองได้

ตอนแรก ๆ ผมไม่รู้ว่า...จะเขียนอะไรดี

ก็เริ่มขึ้นเรื่องราวของตนเอง และสิ่งที่เกิดขึ้นทุกวัน

และที่แน่ ๆ เขียนแล้ว...ไม่ต้องการทำลายผู้ที่เข้ามาอ่านครับ

ขอบพระคุณอาจารย์...ที่ทำให้ผมได้เข้ามาอยู่บ้านหลังนี้

ได้เขียนบันทึกเกือบทุกวัน

แต่ก็มีบางวันที่ใจเราไม่นิ่งกับสิ่งที่เข้ามากระทบในใจ

ทำให้เหลวไหลต่อคำสัญญา (1 ปี) ของตนเองไม่ได้

ค่อย ๆ ขัดเกลาใจผ่านการเขียน

และมีสติกับการเขียน

สติ ที่ไม่ใช่ คิดก่อนเขียนนะครับ

แต่เป็นที่รู้ตัว

ไม่ใช่รู้แต่เขียนนะครับ

ขอบพระคุณนะครับ