สายน้ำไหลเอื่อยในความเงียบ...ก้าวย่างน้อยๆบนทางวิจัย

 

ช่วงหลายเดือนมานี้ฉันได้เดินทางไปที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลและโรงพยาบาลชุมชนบางแห่งภายในจังหวัด เพื่อเก็บข้อมูลในการทำวิจัยเรื่องหนึ่ง ระหว่างเส้นทางที่ขับรถไปนั้นทิวทัศน์สองข้างทางเป็นท้องทุ่งเขียวขจี เต็มชุ่มไปด้วยน้ำฝน สดชื่นจังเลย ใจนี้อยากจะหยุดรถแล้วนั่งพักรับลมโชยสักครู่ แล้วหยิบกระดาษ ดินสอสีลากไปลากมาท่าจะดี แต่ก็ได้แต่คิดจิตเป็นลิงอยู่นั่นแหละ ฮะๆ

ขาไปสดชื่นซะขนาดนั้น...มิหนำซ้ำขากลับยังอิ่มเอิบใจยิ่งนัก จะอะไรซะอีก...ก็หัวจิตหัวใจนี้อุ้มรักมาซะเต็มประดา รักที่ได้ฟัง...รักที่ได้ซึมซับสิ่งที่ถูกให้...รักที่ได้ให้ในสิ่งที่อยากจะให้...

อบอุ่นใจนักกับคำว่า “ขอบคุณ” ที่ผุดขึ้นในใจน้อยๆดวงนี้

ขอบคุณทุกสิ่งที่เป็นไปและให้ดวงใจนี้ “ยิ้ม”ได้ จนต้องระบายเบาๆออกมาที่มุมปาก

ครอบครัวพวกเรา (มะหมาผู้น่ารัก)

อยู่ในสวนหลังบ้านจ้ะ