3 อินเดีย-เนปาล: บทธรรมแห่งการภาวนา ณ ไวสาลี

3 อินเดีย: บทธรรมแห่งการภาวนา ณ ไวสาลี

เข้าสู่วันที่สามของการอยู่ในอินเดีย เรานัดหมายกันว่าจะออกเดินทางหกโมงครึ่ง เช้านี้ข้าพเจ้าได้ทานข้าวต้มสมปรารถนาโรยหน้าด้วยหมูหยองเสิมภาระถูกทยอยขึ้นบนรถแล้วเราได้กราบลาท่านเจ้าอาวาสวัดไทยนาลันทา

ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองไวสาลี ทางที่ผ่านมานั้นยังเป็นถนนที่ไม่เจริญมากนักหลุมบ่อขรุขระ และมีการก่อสร้างสะพานเป็นระยะสักพักข้าพเจ้ารู้สึกว่าในรถเริ่มไม่มีอากาศหายใจหลังจากที่เราได้สวดมนต์ร่วมกันหนึ่งบท จิตใจผ่องใสยิ่งนัก การสวดมนต์นี้สวดสองแบบคือแบบทำนองมคธ
และทำนอง....ทุกๆขณะไม่อาจทราบได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นวิ่งรถมาได้สักพักอาจารย์กังวลแจ้งให้ทราบว่าแอร์รถเสีย

เมื่อรถจอดระหว่างทางข้าพเจ้าลงไปโชต้่า(ปัสสาวะ) แบบที่ชาวอินเดียปฏิบัติคือการใช้ห้องน้ำที่ใหญ่ที่สุดในโลกนั่นก็คือท้องทุ่งอันกว้างไพศาล นี่ถือว่าผ่านแล้วสำหรับข้าพเจ้าเองต่อประสบการณ์บทนี้

อากาศในรถร้อนขึ้นเรื่อยๆ อากาศไม่ถ่ายเท สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือ อดทนและดำรงอยู่กับการภาวนาด้วยลมหายใจ เมื่อสิบเอ็ดโมงครึ่งรถต้องจอดเพื่อทานอาหารกันก่อนและเคลื่อนไปได้อีกไม่นานก็ถึงปั๊มน้ำมันรถและจอดซ่อมสายพานแอร์เกือบสามชั่วโมง

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นดีเสมอ
อากาศที่ร้อนอบอ้าวราวอยู่ในเตาอบหลายชั่วโมงสำหรับข้าพเจ้านี่คือโอกาสให้เราได้พิจารณาความจริงแห่งชีวิตความคิด ความรู้สึก ที่ปรากฏ ลำดับแรกคือการตั้งสติ เผชิญหน้าอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหากว่าใจเรามัวห่วงว่าร้อนมันก็จะยิ่งร้อนทั้งภายในและภานนอก หากดับก็พึงดับที่ใจเมื่อใจดับลงจากร้อนแล้ว อากาศที่ร้อนแค่ไหนก็เป็นเพียงแค่ธรรมชาติอากาศร้อน

ที่ปั๊มน้ำมันสภาพคล้ายปั๊มน้ำมันสมัยก่อนในอำเภอที่ห่างไกลออกไป ฝุ่นคลุ้งเยอะมาก อากาศอบอ้าวแต่ไม่มีแดด ที่นี่เขานิยมทิ้งขยะออกไปจากนอกอาณาบริเวณของตนเอง ไม่มีถังขยะ อาศัยการโยนออกไปนอกรั้ว การปลูกฝังในเรื่องสาธารณสุขยังถือว่าล้าหลังอย่างมาก สิ่งแวดล้อมที่นี่จึงดูค่อนข้างสกปรก

ปัดขยะออกจากตัวแต่ไม่ได้คำนึงหรือรับผิดชอบว่าจะกระทบรอบด้านอย่างไร คล้ายกับที่ว่าคนเรานั้นมักระบายทุกข์ออกพอให้พ้นๆตัวด้วยการสาดอารมณ์ กระแทกอารมณ์แห่งทุกข์ออกจากตัวในรูปแบบต่างๆ แต่ไม่ได้คำนึงว่าคนรอบข้างจะเป็นเช่นไร ทำเช่นนี้จนเกิดเป็นความเคยชินนั่นเอง

รถซ่อมเสร็จเราก็ออกเดินทางต่อข้าพเจ้าผลอยหลับไปอาจสืบเนื่องจากการเผชิญหน้ากับความร้อนสูญเสียพลังงานไปอย่างมากทำให้ร่างกายอ่อนเพลียลืมตาตื่นอีกครั้งรถก็เคลื่อนเข้าสู่สะพานที่ยาวที่สุด คือ สะพานมหาตมะคานทีซึ่งมีความยาวทั้งสิ้นสิบสองกิโลเมตร ภาพสองข้างทางเปลี่ยนไปแถบนี้ทำสวนกล้วยเป็นส่วนใหญ่ และเมื่อรถจอดก็มีคนถือกล้วยวิ่งมาขายซื้อแจกจ่ายกันในรถแต่ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ชิม

มุ่งหน้าเข้าสู่เมืองไวสาลีในทัศนะข้าพเจ้ามองว่าความเป็นอยู่ของผู้คนนั้นดีขึ้นบ้านเรือนสะอาดกว่าเมืองต่างๆที่ผ่านมาในสองวันก่อนแต่สภาพของความยากจนก็ยังมีให้เห็นอยู่บ้าง ต้นไม้ใบหญ้่าสองข้างทางดูเขียว คุณภาพชีวิตของคนแถบนี้ท่าจะดีขึ้นกว่าแถวเมืองนาลันทา

เราแวะมาพักที่วัดไทยไวสาลี ห้องพักเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ เมื่อได้ที่พักจัดแจงว่าใครพักกับใครเสร็จเราก็เคลื่อนออกไปตามแผนที่วางไว้ก่อนย้อนกลับมาพักใหม่ในตอนเย็น

สถูปบรรจุพระบรมสารีริกธาตุเป็นสถานที่แห่งแรกที่มาปฏิบัติบูชานับเป็นสถูปแรกที่สร้างถวายต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า กราบสักการะและสวดบูชาพระบรมสารีริกธาตุเสร็จ เดินจงกลมภาวนาปฏิบัติบูชาเพื่อน้อมระลึก การได้รับการบ่มเพาะจากองค์หลวงปู่มาตลอดต่อการนอบน้อมบูชาพระบรมสารีริกธาตุวันนี้คือโอกาส โอกาสได้นอบน้อมบูชาต่อพระบรมสารีริกธาตุ ณ สถูปแห่งนี้ในเมืองไวสาลี

ความซาบซึ้งปิติบังเกิดขึ้น
เมื่อวานไปเขาคิชกูด วันนี้มาสถูปแรกที่สร้างถวายหลังพระพุทธองค์ละสังขาร

ออกจากสถูปบรรจุพระบรมสารีริกธาตุยังมีเวลาพอที่จะไปปฏิบัติบูชา ณ เสาหินพระเจ้าอโศก และมีสถูปบรรจุพระบรมสารีริกธาตุที่นี่เราได้สวดมนต์อิติปิโส กล่าวบูชาพระบรมสารีริกธาตุ และเดินจงกลมปฏิบัติบูชา จากนั้นมาร่วมทำวัตรเย็นร่วมกัน ณ ขณะนั้นลมพัดเย็นโชยมาท้องฟ้าคล้ายเมฆฝนจะตกสิ้นสุดการเดินทางสำหรับวัน

ที่เมืิองไวสาลีก็ยังมีขอทานแต่นี่เป็นวันแรกที่มาถึงสังเกตยังดูไม่มากเท่าเมืองนาลันทา

วันนี้เข้าพักที่วัดไทยไวสาลี ที่พักดูสะอาดคล้ายเพิ่งปรับปรุงและก่อสร้างเพิ่ม เป็นความโชคดีที่มีวัดไทยในอินเดีย สำหรับข้าพเจ้าแล้วสะดวกใจอย่างยิ่งต่อการเข้าพักในวัดไทย

เป็นวันแรกในอินเดียที่ข้าพเจ้าเริ่มงดมื้อเย็น ตอนเย็นร่วมกันถอดผ้าป่าแล้วพักผ่อนตามอัธยาศัย

***ปล.วันนี้ข้าพเจ้าได้เจอภาพที่อยากเจอแล้วคือ วิถีแห่งชีวิตของชาวอินเดียที่นั่งเบอร่าเบอร่า(ถ่ายอุจจาระ) กลางที่โล่งแจ้ง เวลาที่ข้าพเจ้าเห็นแรกๆ ก็รู้สึกแปลกใจแต่พอผ่านไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกคุ้นชินในภาพนี่คือ อีกหนึ่งสัญลักษณ์ของความเป็นอินเดีย

...

๒๖ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔