ถึงขาหนูจะเล็กแต่ก็แข็งแรงนะ...หาอะไรทำตอนพักเที่ยง
พ่อจะไปส่งพี่สาวสองคนของหนูที่โรงเรียนก่อนเสมอ ส่วนหนูไปโรงเรียนกับแม่เพราะหนูชอบตื่นสายและค่อยๆทำอะไรต่อมิอะไรอย่างช้าๆเป็นประจำ จนเป็นนิสัยของหนูในตอนนี้ไปแล้ว
หนูเห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่แม่วางไว้ที่เบาะที่หนูนั่งอยู่มาหลายวันแล้ว และเป็นหนังสือที่แม่ชอบอ่านบ่อยๆ
“แม่ชอบอ่านของ ติช นัท ฮันห์ เนอะ” หนูอ่านชื่อจากปกหนังสือ วันนี้หนูจึงหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเปิดดู “หนังสือเล่มนี้น่าอ่านนะแม่ มีรูปประกอบแล้วก็ตัวหนังสือก็ใหญ่ด้วย” หนูลองอ่านไปได้สักพัก “คุณลักษณะของความรักนี้แต่ละข้อมันยาวจังแม่” แม่ก็พยักหน้าแล้วก็ยิ้มน้อยๆ ปล่อยให้หนูอ่านอย่างเงียบๆ จนกระทั่งใกล้ถึงโรงเรียน
“อ่านรู้เรื่องด้วยเหรอลูก” แม่พูดยิ้มๆ
“หนูว่าหนูพอจะอ่านรู้เรื่องนะ” หนูคิดนิดหน่อยก่อนบอกแม่พร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ
“เล่าให้แม่ฟังด้วยนะ...จะเอาไว้ไปอ่านเล่นตอนเที่ยงมั้ยล่ะลูก” แม่พูดยิ้มๆอีกแล้ว
“ก็ดีเหมือนกันแม่” พอดีกับที่หนูกำลังบ่นให้แม่ฟังว่าจะหาอะไรทำตอนเที่ยง เพราะเล่นกระโดดยางยอดฮิตกับเพื่อนๆไม่ค่อยเป็น ก็ขาของหนูเล็กเกินไป และก็ไม่อยากเอาหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดไปอ่านเพราะกลัวว่ามันจะขาดซะก่อน
ถึงโรงเรียนหนูจึงเอาหนังสือใส่ไว้ที่กระเป๋านักเรียนด้านหน้าสุด...หอมแก้มกันกับแม่ และรีบเข้าโรงเรียน ซึ่งใกล้จะเคารพธงชาติเสร็จแล้ว
“ไปล่ะ ทำงานดีๆน้าแม่” ไม่รู้เป็นยังงัยหนูชอบบอกแม่อย่างนี้บ่อยๆ
ความเห็น (2)
- อ่านแล้วเป็นอย่างไรบ้างคะ
- ลูกเขามาเล่าให้แม่ฟังไหมคะ