บทธรรมที่ได้จากวันวิสาขบูชา

โอกาสเป็นเรื่องที่มีคุณค่า หากว่าใครสามารถมองเห็นโอกาสและสามารถรักษาโอกาสนั้นได้...

“โอกาส”... คือ คำพูดที่องค์หลวงปู่ท่านเมตตาให้ไว้นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ก้าวย่างเข้าไปที่วัดหนองไคร้ และได้ร่วมในงานสงเคราะห์ช่วยเหลือเด็กๆ ที่มาฟื้นฟูบำบัดยาเสพติด แต่ข้าพเจ้ามักจะเรียกว่า เป็นกระบวนการแห่งการบ่มเพาะ...

ความสืบเนื่องต่อเส้นทางแห่งการเรียนรู้นี้ได้ผ่านเรื่องราว บุคคล และปรากฏการณ์มากมายหลายเรื่อง

ความสืบเนื่องแห่งการเรียนรู้นั้นทำให้เราเติบโตขึ้นอย่างเต็มอิ่มในจิตในใจ...

เมื่อวันที่ ๑๗ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔ ที่ผ่านมาเป็นวันที่ตรงกับวันวิสาขบูชา ที่วัดมีกิจกรรมทางพุทธเกิดขึ้นหลายอย่าง อาทิเช่น ... การยกยอดฉัตร การหล่อพระ และการอัญเชิญพระบรมสารีริกธาตุจากห้าประเทศ แต่ในวันงานนั้นรวมแล้วได้มาจากเก้าประเทศ...

วันวิสาขบูชาคือ วันแห่งการประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพาน...

ทุกอย่างคือ สัญลักษณ์

การทำงานรับใช้...มาจากฐานรากแห่งการปวารณาตัวต่อการรับใช้พุทธศาสนา ...และผู้คน จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนได้ไปกราบองค์พระหลวงตามหาบัว ณ ตอนนั้นธาตุขันธ์ท่านยังแข็ง... ครั้งสุดท้าย ได้ก้มลงกราบและตั้งจิตอธิษฐานว่า “ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ดำรงไว้เพื่อรับใช้พุทธศาสนาอันนำพาไปสู่การตื่นรู้และเบิกบานของเหล่าสรรพสัตว์ต่างๆ โดยเฉพาะคน”... ครั้งนั้นจำได้แววตาขององค์หลวงตาท่านที่ได้มองตรงมา...ข้าพเจ้าน้ำตาซึมอันเป็นน้ำตาซึมจากความซาบซึ้งและปิติในความเมตตาของท่าน

หลายปี...ผ่านไปข้าพเจ้ากลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน อยู่เพื่อให้แม่อยู่ดูแลเรา ... การดูแลแม่คือ การให้แม่ดูแลเรานั่นน่ะคือความสุขที่สุดแห่งการปฏิบัติสำหรับผู้เป็นแม่แล้ว...

การงานครั้งนี้ที่วัดหนองไคร้...ข้าพเจ้าเป็นเพียงอณูเล็กๆ ที่คอยเคลื่อนไป...

การดำรงอยู่ผ่านวิถีแห่งการภาวนา ถือว่านี่คือ การปฏิบัติบูชาอันเป็นที่สุดแล้ว

“ทาน ศีล ภาวนา”...ครบทั้งสามองค์ประกอบ

บทเรียนที่ได้เรียนรู้ คือ ความเป็นหนึ่งเดียว และการนอบน้อมลงรับใช้พ่อแม่ครูบาอาจารย์ตามเหตุอันควร แบบเงียบๆ แบบไม่แสดงตน แบบไม่ต้องป่าวประกาศให้ผู้คนได้รับรู้ ... ที่สุดแล้วสิ่งที่สะท้อนกลับคือ ความสงบและความอิ่มในจิตในใจ...และยิ่งพอกพูนถึงความลึกซึ้งของการทำงานรับใช้พุทธะนี้...

ทุกๆ ภารกิจ คือ...บทเรียน

หลวงปู่ท่านจะเมตตาสอนว่า “ภาวนาได้พัฒนาเป็น”...

สิ่งใดที่เราริเริ่มต้นได้นั้น สะท้อนถึงสภาวะจิตใจที่ผ่านเป็นรูปธรรมออกมาสืบเนื่องมาจากความมีภาวะละตนเป็นทาน ใจที่เป็นศีล และจิตแห่งการภาวนาอยู่ทุกขณะจิต

ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นแวดล้อม เป็นเพียงองค์ประกอบของการเรียนรู้เข้ามาในใจเราเท่านั้น

ระดับจิตของผู้คนก็แตกต่างออกไป...ไม่ว่าภาพของคนแก่งแย่งทำบุญ... คนที่อิ่มบุญ และบุคคลที่ไม่ได้หวังอะไรเลยจากการทำบุญความละเอียดอ่อนจะแตกต่างออกไปตามเหตุ...

...

ณ ตอนนี้คือ การดำรงและฝึกฝนตนเป็นมนุษย์ที่พึงเป็น...

  

ภาพตอนเริ่มพิธี...มีเมฆมาบดบังเพื่อไม่ให้ร้อน...และเสร็จแล้วเมฆต่างกระจายออก

...

๑๗ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔