ภาษาญัฮกูร

ญัฮกูร

ชาวมอญโบราณที่ยังเหลืออยู่ประเทศไทยอยู่ที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือเป็นชนกลุ่มน้อยที่ได้อพยพมาอยู่ที่อำเภอเทพสถิตมีมากในตำบลบ้านไร่ ในหมู่บ้านบ้านวังอ้ายคง บ้านวังอ้ายโพธิ์ และบ้านวังตาเทพ ภาษาที่ใช้คือ ภาษามอญโบราณ แต่ในปัจจุบันเหลือแต่ภาษาพูดและมีพูดสื่อสารกันเฉพาะในหมู่กลุ่มชาติพันธุ์ที่แก่เท่านั้นเด็กรุ่นใหม่ลูกหลานในปัจจุบันพูดไม่ค่อยได้จะรู้บ้างเป็นบางคำ เช่น จ๊ะโป้ง โช้งด้าง อาโนว์ ซึ่งคำเหล่านี้จะใช้ถามกันในเด็กที่เป็นลูกหลานของชาวญัฮกูร(ยักกูร)เท่านั้นส่วนลูกที่เป็นลูกครึ่งอีสานกับชาวบนจะพูดไม่ค่อยได้และไม่พูด ส่วนความหมายของคำที่พูดมาข้างต้นขอยกตัวอย่างดังนี้

จ๊ะโป้ง หมายถึง กินข้าว

โช้งด้าง หมายถึง ดื่มน้ำ

อาโนว์ หมายถึง ไปไหน

โจว์ฮิ หมายถึง กลับบ้าน

ช่าง หมายถึง ไก่

ชูร หมายถึง หมา

จีน หมายถึง ช้าง

ม่วย หมายถึง หนึ่ง

ป๊ะ หมายถึง สอง

ปิ๊ หมายถึง สาม

ปั้น หมายถึง สี่

ชุ้น หมายถึง ห้า