ครูคนแรกของข้าพเจ้าใน Palliative care

ครูผู้ให้ฉันได้เรียนรู้ถึงคุณค่า....การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย

                ป้า.......ผู้อยู่ในใจฉันเสมอ

                เมื่อ 24 ปีก่อนตอนที่ฉันเพิ่งจบมาเป็นพยาบาลใหม่ๆได้สมัครใจไปทำงานที่ICU นั่นแหละทำให้ได้เจอกับป้าสายทอง.......แกเป็นมะเร็งปากมดลูกระยะสุดท้ายและมะเร็งลุกลามแพร่กระจายไปจนถึงปอดป้ายังรู้สึกตัวดี  แต่ป้าต้องหายใจโดยใช้เครื่องช่วยหายใจเวลาที่พวกเราขึ้นเวรจะพูดคุยกับป้าเพื่อให้แกไม่เหงาส่วนป้าจะตอบพวกเราด้วยการเขียนเป็นตัวหนังสือใส่ลงบนกระดาษ...ป้าเป็นคนใจดีไม่เคยหงุดหงิดกับสภาพความเจ็บป่วยของตัวเอง เราได้รับมอบหมายดูแลป้าอยู่หลายวันจนมาวันหนึ่งป้าเขียนจดหมายใส่ในมือเรา..บอกว่าป้าจะขอกลับไปบ้านแล้วนะ   เราใจหายบอกป้าว่าป้าจะไปได้อย่างไรในเมื่อป้ายังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ           แววตาป้าช่างเด็ดเดี่ยวป้าบอกว่าป้าคิดถึงบ้านอยากกลับไปอยู่กับลูกหลานและครอบครัวเป็นครั้งสุดท้ายอย่างไรไม่นานก็ป้าต้องตายแต่ถ้าจะตายป้าอยากกลับไปตายที่บ้านของตัวเอง

               เราได้แต่ร้องไห้บอกป้าว่าอย่าไปเลยนะ   ป้าเอี้อมมือมาจับมือเรา  ป้ายิ้มและยกมือบอกว่าไม่ต้องร้องไห้   เราเชื่อที่ไหนได้แต่ร้องไห้จนไม่ได้กินข้าวกลางวัน.

               หลังจากช่วยกันถอดท่อช่วยหายใจและส่งป้ากลับบ้านเรามานั่งที่ระเบียงตึกนึกในใจแทนที่เราจะได้เป็นคนปลอบโยนคนไข้ระยะสุดท้ายที่ให้มีกำลังใจต่อสู้โรคร้าย   แต่เรากลับมาเป็นคน...ที่ป้าสายทองคนไข้ระยะสุดท้าย....ช่วยปลอบใจซะเอง.