ในการเรียนตามแนวคิดของการช่วยเหลือตามศาสตร์ Psychology of Counseling นั้นมีใจความที่เราถูกปลูกฝังกันมาตั้งแต่สมัยเรียนก็คือ...เราพึงช่วยเหลือบุคคลเมื่อบุคคลนั้นปรารถนาที่อยากจะให้เราช่วยเหลือ
หากว่าเจ้าตัวไม่ยินยอม...เราอาจเพียงทำได้แค่ยืนดูอยู่ห่างๆ...และคอยจังหวะก้าวเข้าไปในชีวิตเมื่อเขาส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ...
และการช่วยเหลือดังกล่าว...ตัวเรานั้นต้องไม่เดือดร้อน
นี่...คือ การช่วยเหลือตามหลัก "จิตวิทยาให้คำปรึกษา"
แต่...
หากว่าตามเส้นทางแห่งความเป็นพระโพธิสัตว์นั้น การช่วยเหลือนั้นปราศจากซึ่งเงื่อนไขใดใด...เป็นการช่วยเหลือที่ไม่หวังซึ่งผลตอบแทนใดใด แม้ความสุขใจก็ไม่ใช่หนทางแห่งความปรารถนาของพระโพธิสัตว์ แม้บางครั้งการช่วยเหลือจะทำให้ผู้ช่วยเหลือบาดเจ็บ หรือเกิดความทุกข์แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผู้ช่วยเหลือนั้นหยุดการช่วยเหลือ...
เพราะ...
ผู้ช่วยเหลือมีจิตที่เปี่ยมล้นแห่ง "โพธิจิต" นั่นเอง
๑๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๓
กำลังใจ
ไม่มีความเห็น