ลอยลำทวนกระแสน้ำอย่างไม่หวังเกรงต่อ ลมพายุอันโหมแรงเข้า ไม่สะทบสะท้านกับความหนาวเหน็บและเดียวดาย อย่างอย่างไม่มีที่ได้เปรียบ ในทุ่งอันกว้างใหญ่ ที่มีแต่สีคราบ ตระการตา มีแต่เพียงคอยเป็นเพื่อนยามที่เหงาคอยกัดกินตัวเอง อย่างที่ไม่ระเคาะระคาย หลายวันหลายปีผ่านไป วันที่มีชัยก็มาถึง จอดืแลท่าแล้ว ท่าเล่ารอคอยว่าวันใดจะได้หยุดสงบลง ยิ่งนานวันก็ยิ่งแก่ตัวเหลือเพียงความอ้างว้างและความทรงจำของลูกเรือ ที่รอดชีวิตในกลางทุ่งทะเลใหญ่ หากวันนั้นตังเกหนุ่มไม่ไปพบเข้าเขาคงเหลือแค่ความทรงจำ
ไม่มีความเห็น