ร้าวฉานการศึกษา(6)
ความเดิม....ที่แท้.... มันเพียงต้องการสตรีสาวสวยเข้ามาร่วมฝึกวิทยายุทธ์กับมันในคืนค่ำ
ตอนที่ 6 มังกรพ่าย
กาลเวลาผ่านไปเหมือนสายน้ำ เป็นดุจดั่งโชคชะตาฟ้ากำหนด เจ้าสำนัก “ตุย ชวง ซิน”แม้อยู่ในวัยชราภาพ แต่ความต้องการบางอย่างมันหาเป็นไปตามวัยไม่ มันกลับครุ่นคิด วันเวลาที่ผ่านเลย มันมิได้ใช้ร่างกายในทางที่ชายทั่วไปพึงกระทำกัน แม้ในอดีต มันเป็นจอมยุทธที่มีฉายา “ พิฆาตนารี ” จนหมู่สตรีใดก็มิกล้าสบตามัน แต่ในช่วงที่เป็นเจ้าสำนักอันยาวนาน ชีวิตของมันขบคิดแต่เรื่องวิทยายุทธ์และความเป็นหนึ่งในยุทธภพ การใช้ชีวิตเยี่ยงชายมิอาจเป็นไปดั่งใจ ด้วยวิชามารของมันล้วนห้ามข้องแวะกับสตรีเพศ ความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ของมันหดหาย หลายครามันมิอาจทนทานได้ ความเป็นเจ้าสำนักของมัน กลับทำให้มันครุ่นคิดหนักกว่าผู้ใด
ยามว่างพักผ่อนจากการฝึก ขุนพลชายหญิงหยอกล้อกัน แต่มันเล่า กลับต้องเข้าห้องพักอย่างเดียวดาย มิมีผู้ใดสนใจมัน เป็นแต่เพียงให้ความเคารพ ดุจลูกน้องที่มีต่อเจ้านาย ภาพของขุนพลชายเคียงคู่หญิง เดินผ่านหน้ามันไปนั้น เป็นเหมือนเข็มแหลมทิ่มแทงใจมัน ความปั่นป่วนในส่วนลึกของจิต สร้างความเจ็บปวดให้มันยิ่ง
เมื่อถึงคราประลองยุทธ์ มันส่งศิษย์ที่มีความสามารถเข้าร่วมอยู่เสมอๆ ทั้งมีชัยและพ่ายแพ้การประลองยุทธ์เกิดขึ้นหลายครั้ง ย่อมมีรางวัลจากชัยชนะและถูกหยามเหยียดยามพ่ายแพ้ นี่เป็นสัจธรรมแห่งการแข่งขัน ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยง่าย มันรำพึงต่อฟ้าดิน การนี้ต้องค่อยๆ คิด ค่อยๆทำ ค่อยคลำทางจึงจะย่างสู่ จุดหมายปลายมือ เมื่อศิษย์คนใดพ่ายแพ้ ก็หามีคำตำหนิไม่ และเมื่อถึงครามีชัย พวกมันกลับเฉลิมฉลองอย่างฟุ่มเฟือย
ในงานเฉลิมฉลองครานี้ “ ตุย ชวง ซิน ” ต้องการทำงานบางอย่างด้วยมือมันเอง แม้มันสำนึกอยู่เสมอว่า ผู้นำการปกครองจำต้องใช้มือผู้อื่นทำงานให้สำเร็จ จึงสามารถเป็นผู้ปกครองได้ แต่ ณ เพลานี้ จะใช้ผู้ใดทำงานสำคัญแทนมันเล่า มันคิด “ไม่มีใครเลี้ยงอาหารใครเปล่าๆโดยไม่หวังผลประโยชน์ตอบแทน” ดังนี้ มันคิดเลี้ยงฉลองความสำเร็จแห่งสำนัก พลบค่ำมันประกาศต่อเหล่าขุนพลในสำนักให้เข้าร่วมทั้งชายหญิง คำประกาศของมันไม่มีผู้ใดกล้าทัดทาน มันต่างบอกศิษย์งดการฝึกสักครา และให้กลับที่พำนักแห่งตนเพื่อการฉลองความสำเร็จนี้
เจ้าสำนัก ตุย ชวง ซิน ประกาศในงานเลี้ยงวันนี้ “ ผู้ใดมิดื่มกินครานี้ ผู้นั้นไม่นับเป็นขุนพลแห่งสำนัก ” การดื่มกินเป็นไปอย่างสนุกสนาน เหล่าขุนพลเริงร่าเมามายกันถ้วนทั่ว ไม่มีผู้ใดไม่ดื่มกิน ทั้งเหล่าสตรีที่มิเคยดื่มกินก็ล้วนดื่มจนเมามายไร้สติ ขุนพลชายนั้นเล่าก็ล้วนเมามายโห่ร้องดุจดั่งสุนัขเห่าหอนยามค่ำคืน จวบจนเวลาล่วงเลยสองยาม เหล่าขุนพลต่างหลับใหล ไร้สติ ณ ห้องโถงใหญ่ในงานเลี้ยงนั้น
เจ้าสำนักกลับยืนมองในห้องโถงนั้นอย่างเริงร่า มันกวาดสายตาหาสตรีผู้งดงามต้องใจมัน ที่แท้ มันมิได้ดื่มกินเมามายเหมือนคนอื่น อาจบางที มันต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่างในตัวตนของมันนั่นเอง มันครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน มันมิอาจทำความเลวร้ายต่อใคร ทั้งมันไม่ต้องการให้คนในยุทธภพประณามมัน แม้มิมีผู้ใดรู้ แต่ตัวมันเองก็รู้อยู่แก่ใจ เพียงคิด ..มันเดินจากไปเหมือนคนไร้สติ.
(โปรดติดตามตอนจบ...สู่ความสงบ)
ศน. เฉลิมชัย เชื้อสาวะถี สพป.ขก.๕
ความเห็น (7)
มาแวะอ่าน บันเทิงแฝงสาระปนเสียดสี ขอรับ
ผมเคยพบครูเขียนลักษณะนี้ เมื่อครั้งทำจุลสารระดับกลุ่มโรงเรียนสมัยนั้น
ทำให้คนอ่านต้องคิดตาม แต่ก็มีเสียงวิจารณ์คนเขียนมากพอดู ว่าเสียดสีเจ้านาย
ส่วนเรื่องที่ท่านเขียนก็น่าติดตามครับ จะติดตามอ่านครับ
- สวัสดีครับ
- แวะมาชื่นชมงานเขียนดีๆ แฝงแนวคิด
- น้อยคนที่จะเขียนนิยายเป็นเรื่องเป็นราว เพราะต้องมีความรู้รอบด้าน อ่านมาก ส่วนใหญ่ตั้งใจ แต่ไม่ได้ลงมือเขียนจริงจัง เขียนต่อไปเรื่อยๆ นะครับ ชื่นชมครับ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ระยะนี้งานค่อนข้างเยอะ ยังไงก็จะค่อยๆคิด/เขียน concept มี แต่เวลารัดตัวครับ
มารออ่านตอนต่อไป ข้าน้อยขอคารวะ
โถ นึกว่า เจ้าสำนักจะฝึกวิทยายุทธกับสตรีสาวสวยในคืนค่ำ ซ่อนเงื่อนดีจริงๆ เฮ้อ...
สวัสดีค่ะ ศน.
บันทึกนี้โดนใจครูต้อยมากค่ะ จะเสียดสีเจ้านายหรือไม่ แต่ก็เป็นเรื่องที่น่าคิดนะคะ ดูท่านศน.เป็นคนจริงใจดีนะคะ อะไรไม่ดีไม่งามท่านคงไม่ชอบ จะติดตามบันทึกของท่านอีกค่ะ ยินดีที่รู้จักท่านศน.คนใหม่คนนี้นะคะ