เห็นเถาฟักทองแล้วย้อนดูตัวเรา

ตะกี้หนูพักเบรกกับตนเอง เดินชิว ๆ ไปหลังบ้าน เพราะเมื่อไม่กี่วันมานี้ มีพี่ที่ทำงานเล่าให้ฟังว่า

“ต้นไม้ที่ปลูกไว้ หลายต้นตาย หลายต้นน้ำท่วม หนูจึงลองเดินไปสำรวจก็เกิดความประหลาดใจ”

                หนูเห็นเถาของฟักทอง เลื้อยยาวเกือบ ๆ สามเมตร ประมาณสองเถา เป็นฟักทองที่เจริญเติบโตได้ดีที่สุดเท่าที่หนูเคยเห็นมา หนูนึกย้อน ณ วันที่ทำนึ่งฟักทองไปวัด หนูค่อย ๆ ล้าง แล้วคว้านเมล็ดออกแยกไว้ เนื้อฟักทองก็นึ่งไปถวายพระ เมล็ดที่เหลือก็หว่านลงหลุมเล็ก ๆ ที่ขุดไม่ลึกนักใต้ต้นสะเดาหลังบ้าน จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็น่าจะมาณมาณสามสี่เดือนได้

 

ตะกี้เดินไปถ่ายรูแบบฝนปรอย ๆ โห น่าจะยาวมากกว่าสามเมตรอีก

เห็นรูปนี้แล้วใจฉุกคิดว่า "เป็นความแง่งามบนความรกร้างจริง ฮ่า ๆ"

 

                หนูไม่ได้ดูแล เพราะมีหน้าที่หลักคือ ทำงาน แล้วช่วงหลัง ๆมานี่ หน้าที่รดน้ำ ก็เป็นเรื่องของฟ้า ฝน หน้าที่ดายหญ้าก็ไม่ต้องพูดถึงค่ะ ตามธรรมชาติ แต่ภาพที่ปรากฏทำให้หนูระลึกถึงครู

 “ครูได้หว่านเมล็ดแห่งความดีไว้ในใจหนูแล้ว ส่วนการเจริญงอกงามเป็นหน้าที่ของหนูเองที่จะฝึกฝนบ่มเพาะตามเส้นทาง ไม่มีความตายตัวของเส้นทางการเรียนรู้ เพียงน้อมรับเรียนรู้ตามบริบท ตามกรรม”

           

            ต้นไม้ที่เติบโตจากการเพาะเมล็ด จะมีภูมิคุ้มกันในตนเอง เพราะเขาค่อย ๆ งอก จะเป็นการค่อย ๆ เติบโตตามสิ่งแวดล้อม ณ ตอนแรกเริ่ม ก็ยังมีอาหารที่อยู่ในเมล็ดหล่อเลี้ยง เหมือนหนูมีครูไว้คอยประคับประคอง ก่อนออกมานอกเปลือกเมล็ด ตอนแรกเริ่มก็ค่อย ๆ ยื่นลำต้น ยื่นใบเลี้ยงออกมา แล้วแต่ละส่วนก็ค่อย ๆ เติบโต ตามฤดูกาลที่เปลี่ยนผัน อากาศที่ผันแปร ต้นไม้แม้จะเป็นชนิดเดียวกัน แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเติบโตมาเหมือนกัน ทุก ๆ ต้นมี อัตลักษณ์ มีความเป็น เฉพาะตน ไม่มีสิ่งใดซ้ำ เหมือนร้อยเปอร์เซนต์ มิน่าหล่ะ ครูย้ำอย่างสม่ำเสมอว่า “อย่าเลียนแบบ”

 

แต่ให้ทำให้แบบของตนเอง

“แล้วติ๋วจะรู้เองว่า ติ๋วต้องทำอะไร”

จากวันนั้น จนถึงวันนี้ เมล็ดพันธุ์เล็ก ๆ ที่ครูหว่าน ค่อย ๆ งอกเงย ค่อย ๆ เข้มแข็ง แม้ อากาศจะร้อน พายุจะแรง แต่ก็ได้เรียนรู้ ผ่อนหนักเบาในใจตนเอง เพื่อก้าวเดินและเติบโตเป็นเป็นต้นกล้าเล็ก ๆ แห่งความดีงาม ที่ต้องทำหน้าที่สืบต่อไป

 

รู้สึกดีใจที่ได้รับการบ่มเพาะ จากครูค่ะ

 

ทำให้บางคราหันกลับไปมองตนเอง คนเดิมที่

อยากดี อยากเด่น อยากดัง

อยากได้รับการยอมรับ เรียกร้องเอา เรียกร้องเอา

 

ลุกขึ้นมาแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด

ใส่รองเท้าส้นเข็ม

แต่งผมไม่ซ้ำทรง (ก็เปลี่ยนทุก ๆ เดือน)

ใส่กระโปรงสั้นจู๋ ทั้ง ๆที่ขายังกะโต๊ะสนุก

ลุกขึ้นมาเต้นลีลาศ ทำชมรมลีลาศ เพราะอยากเป็นที่รู้จัก

 

น่าสงสารหนอ ติ๋วคนเก่า ช่างน่าสงสารหนอ

 

ยังไม่พอ

 

พยายามถีบตนเอง ด้วยการเรียนต่อ

เพราะพึ่งมารู้สึกว่า "ไม่สนใจเรียนเกรดตกมาก ๆ"

ชีวิตพลิกผัน จากเที่ยวเป็นบ้าเป็นหลัง

หันมาทำงานวิจัยอย่างไม่ลืมหูลืมตา

ไม่ดูแล ตนเอง ไม่มีเพื่อน

สองสามปีกับงานวิจัย

 

ผลของการกระทำคือ ผลงานตีพิมพ์เยอะมาก

แต่เงยหน้ามาอีกที “เพื่อนหายหมด พ่อ แม่ คนในครอบครัวแทบไม่เคยเหลียวแล”

 

น่าสงสารหนอ ติ๋วเอ้ย

แกโชคดีจริง ๆที่ได้รู้จักครู

โชคดีจริง ๆ ที่ท่านเมตตาชี้นำให้เรียนรู้ตนเอง

เรียนรู้ใจตนเอง ทบทวนในตนเอง

ไม่เช่นนั้นแล้ว

 

แกคงเป็นคนที่โดดเด่นในวงการวิชาการ

โดดเด่นในวงสังคม

แต่เดียวดายในความรู้สึกตนเอง

 

ไม่รู้จัก ไม่กล้าชมตนเอง เพราะเมื่อก่อน

ต้องรอมีความสุข รอดีใจแค่ตอนมีคนมาชื่นชม

หรือได้รับรางวัล ซึ่งมันช่วงแว๊บเดียว ขณะที่ต้องทุกข์ทนขนขวาย

มาอย่างยาวนาน

แม้คำชมที่คนอื่นบอกบางคราก็รูสึกสงสัย เช่น

 

“โหแกสวยเริ่ด” => ตอนฟังก็ยิ้มแห้ง ๆ สะดุดในใจ เพราะไม่ได้สวยจากข้างในสวยจากการแต้มสีและปรุงแต่ง

 

“โห แก ผลงานแกสุดยอดเลย ได้ตีพิมพ์ด้วย” => แต่ก็ไม่ได้ภาคภูมิใจเพราะก็รู้ว่า เราทำนิดเดียว ส่วนใหญ่ ท่านอาจารย์เป็นคนช่วยชี้แนะ และช่วยเขียนให้ต่างหาก (ถึงกล้าพูดว่า ถ้าไม่ได้รับความเมตตาจากอาจารย์ที่ปรึกษา ก็ไม่มีวันนี้)

 

เห็นไหมค่ะ ใจหนูเอง ที่คอยตอกย้ำ เหยียบย่ำความรู้สึกตนเอง ซ้ำเติมตนเอง

น้อยครั้งมาก ๆ ที่จะรู้สึกซาบซึ้งใจกับ “คำชม”

 

แต่ ณ วันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ต้องรอใครชม หนูกล้าชมตนเอง กล้าตำหนิตนเอง รู้ในตนเองว่า “ใจเจริญขึ้น”

น่าทึ่งจังเลยค่ะ เพียงแค่ฟักทองต้นเดียวก็ทำให้หนูได้เรียนรู้ในตนเองได้มากขนาดนี้

คุณความดีที่เกิดแต่ดวงจิตนี้ ขอกราบบูชาพระคุณครูและทุกสรรพสิ่ง

แต่หากมีสิ่งใดที่ไม่เหมาะสมหรือผิดพลาด หนูขอน้อมรับแต่เพียงผู้เดียว..........สาธุเจ้าค่ะ