ออสเตรียเมืองแห่งดนตรี-1

ออสเตรียเมืองแห่งดนตรี-1

โสภณ  เปียสนิท

...........................................

            ประเทศออสเตรียเป็นเมืองแห่งดนตรี มีโมซาร์ท เทพแห่งดนตรีชื่อก้องโลกเป็นหลักประกัน ชาวเมืองชื่นชมดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ เทศกาลรื่นเริงเกี่ยวกับดนตรีมีให้เห็นมากมายบนแผ่นปฏิทิน แม้ว่ากิจกรรมนอกบ้านมีอยู่บ้างเหมือนกัน เช่นการพักผ่อนริมหาดทรายทะเลสาบหลายแห่ง  การเล่นเครื่องร่อน และที่สำคัญ ประเทศออสเตรียเป็นที่เล่นสกีที่ดีที่สุดในโลก แต่สิ่งเหล่านี้เมื่อเทียบกับดนตรีแล้วเป็นเรื่องเล็ก ๆ เท่านั้น

                ชื่อเต็ม ๆ ของประเทศนี้คือ สาธารณรัฐออสเตรีย มีพื้นที่ 83858 ตารางกิโลเมตร ประชากร 8 ล้านคนเศษ เมืองหลวงชื่อเวียนนา ร้อยละเก้าสิบกว่าคนมีเชื้อสายเยอรมัน ใช้ภาษาอังกฤษ ภาษาเยอรมันเป็นหลัก ร้อยละ88 นับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก

            ระหว่างการรอเพื่อนพ้องกลับมาจากร้านค้าต่าง ๆ ผมเดินเตร็ดเตร่ดูร้านค้าของที่ระลึกตรงโน้นตรงนี้ฆ่าเวลา ได้พูดคุยกับเจ้าของร้านเพื่อฝึกภาษาไปในตัว ร้านค้าแห่งหนึ่งมีแม่ค้าผิวขาวเหลืองแสดงให้รู้ว่าเป็นชนเผ่ามองโกลอยด์เหมือนเรา พูดคุยจึงได้รู้ว่าเธอได้สามีชาวออสเตรีย และอยู่ที่นี่มานานถึง 16 ปีแล้ว และถึงวันนี้ไม่คิดกลับคืนบ้านเกิดเมืองนอนอีกต่อไป

                แหงนมองริมหน้าต่างของอาคารหลาย ๆ ชั้นแล้วชอบใจ เกือบทุกริมหน้าต่างมีกระถางปลูกต้นไม้เล็ก ๆ ประดับไว้อย่างชวนมอง ดอกสีแดงตัดกับใบสีเขียวเป็นหย่อม ๆ เสริมให้อาคารโบราณเหล่านี้สวยงามเป็นระเบียบอย่างน่าเอาอย่าง เป็นความโดดเด่นที่แสดงการต้อนรับแทนเจ้าของบ้านเหนือกว่าคำเชิญใด ๆ

                ระหว่างที่ยืนมองเพลิน ๆ อยู่นั้น ฝรั่งคนหนึ่งเดินผ่านมา ผมอยากรู้เต็มประดาว่าไอ้ต้นไม้สีเขียวดอกสีแดงที่ประดับอยู่ทุกริมหน้าต่างนั้นมีชื่อว่าอะไร จึงได้ทักทายขึ้นว่า “Sorry, what the name of the flowers on the every window over there?” ขอโทษครับ ต้นดอกไม้ที่อยู่ริมหน้าต่างนั่นชื่ออะไรครับ? ฝรั่งหันมาหาผมแล้วทำหน้างง ๆ “ Sorry, I’m a tourist.” แกหันมาตอบเบา ๆ ว่า “ขอโทษครับ ฉันเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนคุณนั่นแหละ” อ้าว หน้าแตกไปตามระเบียบ จะตอบว่าไม่รู้ก็น่าจะฟังไพเราะกว่านี้เป็นกอง

                ผมยังไม่สิ้นความพยายามที่จะถามชื่อดอกไม้สวยให้ได้ ฝรั่งอีกคนเดินใกล้เข้ามาจึงทักประโยคเดิมอีกครั้ง แกหันมาตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำว่า “Sorry, I’m in a hurry.” ขอโทษครับผมกำลังรีบ ผิดหวังสองครั้งซ้อน ถือว่าพอเพียงครับ เลยไม่ได้ชื่อดอกไม้

                เมื่อถึงเวลานัดหมายเริ่มมีพวกเราทยอยมารวมตัวที่ละคนสองคน เมื่อครบแล้วขบวนของเราจึงเดินกลับทางเดิมสองร้อยเมตรเศษ หันมองไปทางหน้าวิหารทองคำอีกครั้งเพื่ออำลา ใจอยากขึ้นไปดูว่าบนอาคารหลังนั้นมีอะไรอยู่บ้าง ยืนอยู่ครู่เดียวมีรถไฟฟ้าแล่นผ่านมาพอดี เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นรถไฟฟ้าด้วยตาตนเอง นึกถึงเมืองไทยเราน่าจะมีรถไฟฟ้าแล่นบ้าง

                มัคคุเทศก์แจ้งว่าเราจะเดินทางต่อกว่าสี่ชั่วโมงเพื่อเข้าสู่ประเทศอิตาลี่ ควรเตรียมตัวเข้าห้องน้ำก่อนเดินทาง ได้ยินแล้วรู้สึกว่าเวลาแห่งการท่องเที่ยวในประเทศเล็ก ๆ แห่งนี้น้อยเกินไป ยังไม่ได้ดูบ้านของโมสาร์ท ยังไม่ได้เที่ยวชมวังของท่านเค้าท์แดร็กคิวล่า ยังไม่ได้ฟังดนตรีคลาสสิกเลย ต้องจากไปเสียแล้ว

[โสภณ เปียสนิท]

จุดพักรถระหว่างการเดินทางไกล

[โสภณ เปียสนิท]

กลางแสงแดดหนาวที่อินสบรู๊ค ถ่ายภาพยามเช้า ก่อนออกเดินทางต่อครับ