ข้อสัญญามาตรฐานในการค้าระหว่างประเทศ (Incoterms)

incoterms เป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้ผู้ซื้อและผู้ขายระหว่างประเทศได้รับความสะดวกและชัดเจนในเรื่องภาระหน้าที่และเงื่อนไขต่างๆ เพราะนอกจากการตกลงในเรื่องสำคัญที่เกี่ยวกับสินค้าและการชำระราคาสินค้าแล้วผู้ซื้อและผู้ขายจะต้องตกลงในเรื่องภาระหน้าที่ในการจัดการเกี่ยวกับการขนส่งสินค้า ความรับผิดชอบต่อความเสียหายที่อาจจะเกิดขึ้น ความเสี่ยงภัยในสินค้า ภาระหน้าที่และค่าใช้จ่ายต่างๆที่เกี่ยวเนื่องกับสินค้าอีกด้วย

ข้อสัญญามาตรฐานในการค้าระหว่างประเทศ

ในทางการค้าระหว่างประเทศ โดยเฉพาะในการซื้อขายสินค้าโดยทั่วไปคู่สัญญาซื้อขาย ผู้ซื้อและผู้ขายมักจะตกลงกันเฉพาะในเรื่องที่สำคัญเท่านั้น เช่น ในเรื่องปริมาณสินค้า ราคาสินค้า วันและสถานที่ส่งมอบ และเงื่อนไขพิเศษบางประเภทเท่านั้น ส่วนภาระหน้าที่ของผู้ซื้อและผู้ขายอื่นอาจอ้างไปใช้ข้อสัญญามาตรฐาน เช่น อินโคเทอม (Incoterms)

ข้อสัญญามาตรฐานเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้ผู้ซื้อและผู้ขายระหว่างประเทศได้รับความสะดวกและชัดเจนในเรื่องภาระหน้าที่และเงื่อนไขต่างๆ เพราะนอกจากการตกลงในเรื่องสำคัญที่เกี่ยวกับสินค้าและการชำระราคาสินค้าแล้วผู้ซื้อและผู้ขายจะต้องตกลงในเรื่องภาระหน้าที่ในการจัดการเกี่ยวกับการขนส่งสินค้า ความรับผิดชอบต่อความเสียหายที่อาจจะเกิดขึ้น ความเสี่ยงภัยในสินค้า ภาระหน้าที่และค่าใช้จ่ายต่างๆที่เกี่ยวเนื่องกับสินค้าอีกด้วย

ข้อสัญญามาตรฐานมีส่วนสำคัญในการกำหนดสิทธิและหน้าที่ของคู่สัญญา ตลอดจนค่าใช้จ่ายต่างๆให้ชัดเจน เพื่อให้เกิดความเข้าใจระหว่างผู้ซื้อและผู้ขายซึ่งปกติจะอยู่คนละประเทศ รวมถึงหลีกเลี่ยงความไม่ชัดเจนต่างๆอันจะเป็นสาเหตุแห่งการพิพาท

ข้อสัญญามาตรฐานได้รับการพัฒนาจากประเพณีปฏิบัติทางการค้า ข้อสัญญามาตรฐานที่ได้ยอมรับและปฏิบัติกันมากที่สุดคือข้อสัญญามาตรฐานในการค้าระหว่างประเทศ (International Commercial Terms) หรือเรียกชื่อกันทั่วไปว่า อินโคเทอม (Incoterms) ซึ่งหอการค้านานาชาติได้จัดทำขึ้น ข้อสัญญามาตรฐานอินโคเทอมถูกจัดทำในครั้งแรกเมื่อปี ค.ศ.1936 และมีการพัฒนาปรับปรุงเรื่อยมาจนถึงอินโคเทอมปี ค.ศ.2000 ซึ่งเริ่มใช้ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2543 โดยมีอยู่ 13 เทอม ที่เรียงลำดับตามหน้าที่และความรับผิดชอบของผู้ขายและผู้ซื้อในการจัดส่งสินค้าจากต้นทางไปถึงปลายทาง โดยเริ่มจากเทอมที่ผู้ขายมีหน้าที่น้อยที่สุดและผู้ซื้อมีหน้าที่มากที่สุด ไปจนถึงเทอมที่ผู้ขายมีหน้าที่มากที่สุดและผู้ซื้อมีหน้าที่น้อยที่สุด

อินโคเทอมมีข้อสัญญามาตราฐาน13เทอมได้แก่ 1.EXW(EXWORKS), 2.FCA(FREE CARRIER), 3. FAS(FREE ALONGSIDE SHIP), 4.FOB (FREE ON BOARD), 5.CFR(COST AND FREIGHT), 6.CIF(COST INSURANCE AND FREIGHT), 7.CPT(CARRIAGE PAID TO), 8.CIP(CARRIAGE AND INSURANCE PAID TO), 9.DAF(DELIVERED AT FRONTIER), 10.DES(DELIVERED EX SHIP), 11.DEQ(DELIVERED EX QUAY), 12.DDU (DELIVERED DUTY UNPAID), 13.DDP(DELIVERED DUTY PAID)

อินโคเทอมทั้ง13เทอมได้มีการจัดแบ่งเป็น4กลุ่ม คือกลุ่มตัวอักษร E, F, C, และD โดยเน้นในเองการส่งมอบของและภาระค่าใช้จ่ายสำหรับการขนส่งหลักเป็นแนวในการแบ่งดังนี้กลุ่ม E มีเทอมเดียว คือ EXW ซึ่งเป็นกรณีที่ผู้ขายมีหน้าที่น้อยที่สุด คือมีหน้าที่หลักในการจัดของหรือสินค้าให้ ณ โรงงานหรือสถานที่ผลิตของผู้ขายเท่านั้น กลุ่ม F มี3เทอม คือ FAC, FAS, และFOB เป็นกลุ่มที่ผู้ขายมีหน้าที่หลักแค่การส่งของหรือสินค้าให้แก่ผู้ขนส่ง โดยไม่ต้องรับผิดชอบต่อความเสี่ยงภัย และค่าใช้จ่ายในการขนส่ง กลุ่ม C มี4เทอม คือ CFR, CIF, CPTและCIPเป็นกลุ่มผู้ขายต้องรับผิดชอบในการขนส่งด้วย กลุ่ม Dมี5เทอม คือ DAF, DES, DEQ, DDUและDDP เป็นกลุ่มที่ผู้ขายต้องเกี่ยวข้องจนถึงขั้นที่ของหรือสินค้าไปถึงจุดหมายปลายทาง

สำหรับการนำเอาอินโคเทอมไปใช้ในสัญญาซื้อขายระหว่างประเทศก็อาจทำได้โดยการระบุไว้ในสัญญาซื้อขายว่าให้ใช้อินโคเทอม ส่วนที่คู่สัญญาในสัญญาซื้อขายจะใช้เทอมไหนจาก13เทอมของอินโคเทอมนั้น ก็ขึ้นอยู่กับการปฏิบัติทางการค้าสำหรับสินค้านั้นๆหรือความสามารถของคู่สัญญาในการรับภาระหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง

เขียนใน GotoKnow โดย เบญจพล
ใน กฎหมายเศรษฐกิจระหว่างประเทศ

คำสำคัญ (Tags): #กฎหมายเศรษฐกิจระหว่างประเทศ#incoterms

หมายเลขบันทึก: 38682เขียนเมื่อ 14 กรกฎาคม 2006 02:11 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 มิถุนายน 2012 00:47 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน