ยอมรับเหตุการณ์ที่ไม่ต้องการได้
เรากับแฟนต้องไปราชการที่กรุงเทพ ซึ่งเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เราก็ต้องเอาอิมมี่ไปฝากพี่สะไภ้ที่อยู่ใกล้ ๆ กัน เราก็ทำแบบนี้บ่อย ๆ สมัยก่อนอิมก็มีงอแงบ้าง บางครั้งก็ OK บางครั้งก็ไม่ OK อย่างเช่นเมื่อปลายเดือนก่อน เราสองคนต้องไปกรุงเทพ 2 วัน แต่เป็นการไปหลังจากที่อิมมี่เพิ่งกลับจากค่ายภาษาอังกฤษ 5 วัน เขากลับมาถึงบ้านประมาณ 6 โมงเช้า เราก็เอาเขาไปไว้บ้านป้า ตอน 9 โมงกว่า ๆ พอถึงกรุงเทพ ประมาณบ่ายโมงกว่า เขาก็โทรไปหาแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น บอกว่า ไม่อยากอยู่แล้ว ให้เรากลับไปบ้านได้หรือไม่ คนใดคนหนึ่งก็ได้ หรือให้รีบกลับให้เร็วขึ้นก็ได้ ต่อรองสารพัด ตอนนั้นเขาคุยกับเราอยู่พักหนึ่ง ก็ปลอบใจ แล้วก็บอกเหตุผลว่ามันทำอย่างนั้นไม่ได้ สุดท้าย ก็ให้หนุ่มคุยต่อ ก็สงบไปได้พักหนึ่ง พอประมาณหนึ่งทุ่มอิมก็โทรมาอีก ร้องไห้เหมือนเดิม พูดเหมือนเดิม ต้องให้หนุ่มจัดการใช้เทคนิคการให้คำปรึกษา โดยบอกหลักการว่าไม่ว่าอย่างไร ป๊ากับม๊าก็กลับไปบ้านตอนนี้ไม่ได้ จะกลับไปก็วันพฤหัสบดีคืออีก 2 วัน ดังนั้น ตอนนี้เขามีทางเลือก อยู่ 2 ทางก็คือการร้องไห้อยู่อย่างนี้แล้วไม่เกิดอะไรขึ้น คือมีความทุกข์ กับการที่ยอมรับความจริงว่า เขาต้องอยู่ที่นั่น หยุดร้องไห้ แล้วลงไปทำกิจกรรมกับพี่(ลูกป้าที่อายุต่างกันประมาณ 2-3 ปี เป็นผู้หญิงเหมือนกัน) ให้มีความสุข เขาก็รับฟังนะ แล้วเริ่มสงบ แล้วก็วางสายไป หลังจากนั้น ก็มีโทรศัพท์มาขอไม่เรียนเปียนโนในวันต่อมา ซึ่งเราก็ OK แล้วก็เงียบหายไป พอวันพฤหัสบดี ไปรับที่บ้านป้า เขาก็ OK สนุกสนาน กำลังฟังเพลงของ เดอะสตาร์กับพี่อยู่ เราก็ได้พูดคุยกันหลังจากนั้น และบอกว่า ตอนนั้นอิมอาจเหนื่อยเพราะเพิ่งกลับจากต่างจังหวัด ไม่ได้อยู่กับป๊า ม๊า หลายวัน แต่จริง ๆ แล้วอิมก็อยู่ได้ อิมมีความเข้มแข็ง และเลือกที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขแทนที่จะทุกข์อยู่ในเหตุการณ์ที่เราเองก็เปลี่ยนแปลง หรือควบคุมไม่ได้ ซึ่งในชีวิตจริงมันก็อาจมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตของอิม
เขาก็ยอมรับได้นะ
เราได้แต่หวังว่า เมื่อเขาผ่านเหตุการณ์นี้ไปแล้ว เขาก็ได้เรียนรู้ว่า เขามีความเข้มแข็ง และเขาสามารถผ่านพ้นเหตุการณ์นี้ไปได้ มันเป็นผลดีกับเขานั่นแหละ
ความเห็น (1)
เข้ามาพบ blog นี้ โดยบังเอิญ ชอบงานเขียนจังเลย อ่านแล้วสนุก เป็นประสบการณ์ที่มีประโยชน์มาก เรามีลูกสาว 2 คน จ้ะ ตอนแรกจะถามว่าสบายดีมั้ย แต่อ่านบทความแต่ละเรื่องแล้วก็คงไม่ต้องถามเลย ครอบครัวแป๋วน่าอิจฉามากเลยจ้ะ (ความจริงอ้อยฝากเบอร์โทรศัพท์แป๋วมาให้แล้วแต่เราทำหายเลยไม่ได้ติดต่อไป) e-mail เรานะ [email protected] จ้ะ ฝากความคิดถึงถึงพ่อหนุ่ม กับน้องอิมด้วยนะจ้ะ กุ๊ เอง