พื้นฐานนาฏศิลป์ไทยเบื้องต้น (เล่มที่ 1)

ชมรมนาฏศิลป์ไทย

พื้นฐานนาฏศิลป์ไทยเบื้องต้น

ที่มาของนาฏศิลป์ไทย

ประเทศไทยได้ชื่อว่าเป็นประเทศที่มีความเป็นเอกราชมาช้านาน

มีศิลปวัฒนธรรมแสดงถึงความเป็นเอกลักษณ์ของชาติ จนเป็นที่ชื่นชอบ

ของนานาประเทศที่ได้พบเห็นความงดงามในศิลปวัฒนธรรมไทย แม้ในปัจจุบัน

ประเทศไทยกำลังได้รับอิทธิพลทางด้านวัฒนธรรมจากต่างชาติกันหลากหลาย

ที่กำลังหลั่งไหลเข้ามามีบทบาทในสังคมไทย แต่สิ่งหนึ่งที่คนไทยยังสามารถอนุรักษ์และสืบทอดได้จนถึงทุกวันนี้ก็คือ นาฏศิลป์ อันเป็นศิลปะประจำชาติที่คนไทยทุกคนควรอนุรักษ์และให้การสนับสนุน เพื่อให้ศิลปะแขนงนี้ดำรงอยู่สืบไป ในอนาคต

ความหมายของคำว่า “นาฏศิลป์”

นาฏศิลป์ มาจากคำว่า “นาฏ” กับคำว่า “ศิลปะ”

นาฏ คือ การร่ายรำและการเคลื่อนไหวไปมา

ศิลปะ คือ การแสดงออกมาให้ปรากฏขึ้นอย่างงดงาม น่าพึงชมก่อให้เกิดอารมณ์สะเทือนใจ

เมื่อนำทั้งสองคำมารวมกันมีผู้ให้ความหมายต่าง ๆ กัน ดังนี้

นาฏศิลป์ คือ ศิลปะแห่งการละครหรือการฟ้อนรำ

นาฏศิลป์ คือ การฟ้อนรำ

นาฏศิลป์ คือ ความช่ำชองในการฟ้อนรำ

นาฏศิลป์ คือ การร้องรำทำเพลง ให้ความบันเทิงใจ อันประกอบด้วยความโน้มเอียงแห่งอารมณ์และความรู้สึก

สรุปได้ว่า “นาฏศิลป์” คือ ศิลปะการร้องรำทำเพลงที่มนุษย์เป็นผู้สร้างสรรค์โดยประดิษฐ์ขึ้นอย่างประณีตและมีแบบแผน ให้ความรู้ความบันเทิง

ซึ่งเป็นพื้นฐานสำคัญที่ยังคงให้เห็นถึงวัฒนธรรมความรุ่งเรืองของชาติได้เป็นอย่างดี

ความสำคัญของนาฏศิลป์

นาฏศิลป์ เป็นส่วนหนึ่งที่มีความสำคัญไม่น้อยกว่าศิลปะแขนงอื่นๆ

ความสำคัญของนาฏศิลป์มีดังนี้

1. นาฏศิลป์ แสดงความเป็นอารยประเทศ บ้านเมืองมีความเจริญรุ่งเรืองดี

ก็ด้วยประชาชนมีความเข้าใจศิลปะ เพราะศิลปะเป็นสิ่งมีค่าเป็นเครื่องโน้มน้าวอารมณ์ ให้ไปในทางที่ดีเป็นแนวทางนำให้คิด และให้กำลังใจในการที่จะสร้างความเจริญรุ่งเรืองให้แก่บ้านเมืองสืบไป

2. นาฏศิลป์เป็นแหล่งรวมศิลปะ ประกอบด้วยศิลปะประเภทต่าง ๆ

มาเกี่ยวข้องสอดคล้องกัน เช่น ศิลปะการเขียน การก่อสร้าง การออกแบบ

เครื่องแต่งกาย และวรรณคดี ศิลปะแต่ละประเภทได้จัดทำกันด้วยความประณีตสุขุม

ทั้งนี้ก็เนื่องด้วยศิลปะเป็นส่วนที่สำคัญส่วนหนึ่งของชาติ มนุษย์ทุกชาติทุกภาษา

ต้องมีศิลปะของตนไว้เป็นประจำ นับแต่โบราณมาจนถึงทุกวันนี้ รวมความว่า

นาฏศิลป์มีความสำคัญเกี่ยวเนื่องกันทั้งสิ้น สร้างความเป็นแก่นสารให้แก่บ้านเมืองด้วยกันทั้งนั้น

การเกิดนาฏศิลป์

นาฏศิลป์ หรือศิลปะแห่งการแสดงละครฟ้อนรำนั้นมีมูลเหตุที่เกิด ดังนี้

1. เกิดจากที่มนุษย์ต้องการแสดงอารมณ์ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ให้ปรากฏ

โดยมีจุดประสงค์เพื่อเป็นการสื่อความหมายเป็นสำคัญ เริ่มตั้งแต่

1.1 มนุษย์แสดงอารมณ์ตามธรรมชาติออกมาตรง ๆ เช่น

การเสียใจก็ร้องให้ ดีใจถูกใจก็ตบมือส่งเสียงหัวเราะ

1.2 เกิดจากการที่มนุษย์ต้องการเอาชนะธรรมชาติด้วยวิธีต่างๆ ที่นำไปสู่การรำเพื่อบูชาสิ่งที่ตนเคารพตามลัทธิศาสนาของตน ต่อมาจึงเกิดเป็นความเชื่อ

ในเรื่องเทพเจ้า ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิที่เราเคารพบูชา โดยเริ่มจาก

การวิงวอนอธิษฐาน จนถึงสุดท้ายมีการประดิษฐ์เครื่องดนตรี ดีด สี ตี

และเป่า การเล่นดนตรี การร้องและการรำเกิดขึ้นเพื่อให้เทพเจ้า

เกิดความพอใจมากยิ่งขึ้น

1.3 เกิดจากการที่มนุษย์คิดประดิษฐ์หาเครื่องบันเทิงใจ หลังจากหยุดพัก

จากภารกิจประจำวัน เริ่มแรกอาจเป็นการเล่านิทาน นิยาย

มีการนำเอาดนตรี และการแสดงท่าทางต่าง ๆ ประกอบเป็นการร่ายรำ

จนถึงขั้นแสดงเป็นเรื่องราว

1.4 เกิดจากการเล่นเลียนแบบของมนุษย์ ซึ่งเป็นการเรียนรู้ในขั้นต้นของมนุษย์ นำไปสู่การสร้างสรรค์ศิลปะแบบต่าง ๆ นาฏศิลป์ก็เช่นกัน จะเห็นว่ามนุษย์นิยมเลียนแบบสิ่งต่าง ๆ ทั้งจากมนุษย์เองสังเกตจากเด็ก ๆ ชอบแสดงบทบาทสมมุติเป็นพ่อเป็นแม่ในเวลาเล่นกัน เช่น การเล่นตุ๊กตา การเล่นหม้อข้าวหม้อแกง หรือเลียนแบบจากธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ ทำให้เกิดการเล่น เช่น การเล่นงูกินหาง การแสดงระบำนกยูง ระบำม้า เป็นต้น

ความมุ่งหมายในการเรียนนาฏศิลป์

การเรียนนาฏศิลป์มีความมุ่งหมายดังนี้

1. เพื่อเป็นการปลูกฝังและส่งเสริมนิสัยทางศิลปะแก่ผู้เรียน

2. เพื่อให้ความรู้ความเข้าใจยิ่งขึ้น

3. เพื่อเป็นการส่งเสริมและอนุรักษ์วัฒนธรรมของชาติให้คงอยู่สืบไป

4. เพื่อเป็นการฝึกให้รู้จักกล้าแสดงออก

ประโยชน์ในการเรียนนาฏศิลป์

การเรียนนาฏศิลป์ทำให้เกิดประโยชน์ดังนี้

1. ทำให้เป็นคนรื่นเริงแจ่มใส

2. มีความสามัคคีในหมู่คณะ

3. สามารถยึดเป็นอาชีพได้

4. ทำให้รู้จักดนตรีและเพลงต่าง ๆ

5. ทำให้เกิดความจำและปฏิภาณดี

6. ช่วยให้เป็นคนที่มีบุคลิกท่าทางเคลื่อนไหวสง่างาม

7. ช่วยในการออกกำลังกายได้เป็นอย่างดี

8. ได้รับความรู้นาฏศิลป์จนเกิดความชำนาญ สามารถปฏิบัติได้ดีมีชื่อเสียง

คุณสมบัติของผู้เริ่มเรียนนาฏศิลป์

การเรียนนาฏศิลป์ผู้ที่เริ่มเรียนควรมีคุณสมบัติดังนี้

1. ต้องมีความสนใจและตั้งใจจริง

2. ต้องทำใจให้รักและนิยมในศิลปะแขนงนี้

3. ต้องมีสมาธิแน่วแน่ในขณะปฏิบัติ

4. ต้องเป็นผู้ที่ช่างสังเกต

5. ต้องพยายามเลียนแบบครูให้มากที่สุด

6. ต้องเป็นผู้ที่ไม่ท้อถอยต่อความยากของบทเรียน หรือความเมื่อยล้า

ที่เกิดขึ้น

7. ต้องเป็นผู้ที่ขยันในการทบทวนฝึกซ้อมท่ารำอยู่สม่ำเสมอ

นาฏยศัพท์

นาฏยศัพท์ หมายถึง ศัพท์ที่เกี่ยวกับลักษณะท่ารำ

ที่ใช้ในการถ่ายทอดและฝึกหัดในการรำนาฏศิลป์ไทย

ซึ่งจะใช้คำนาฏยศัพท์เป็นสื่อกลางในการถ่ายทอดท่ารำ

ซึ่งนักเรียนจะต้องเป็นผู้ที่รู้จักในเรื่องของนาฏยศัพท์มาแล้ว

จะทำให้การสื่อสารระหว่างครูกับนักเรียนเป็นไปอย่างราบรื่น

นาฏยศัพท์ที่ควรทราบในพื้นฐานเบื้องต้น มีดังนี้

1. ตั้งวง

เป็นลักษณะของลำแขนที่ทอดโค้ง ปลายนิ้วตั้งขึ้น นิ้วทั้งสี่เรียงชิดติดกัน นิ้วหัวแม่มือหักเข้าหาฝ่ามือเล็กน้อย หักข้อมือเข้าหาลำแขน

การตั้งวง มีดังนี้

1.1 วงล่าง

ตัวนาง - ตั้งวงระดับชายพก หรือระดับหัวเข็มขัด

ตัวพระ - ตั้งวงระดับชายพก หรือระดับหัวเข็มขัด

กันข้อศอกให้วงกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 2 แสดงการตั้งวงล่าง

1.2 วงกลาง

ตัวนาง - ตั้งวง ปลายนิ้วอยู่ระดับไหล่ โค้งลำแขนมาข้างหน้าเล็กน้อย

ตัวพระ - ตั้งวง ปลายนิ้วอยู่ระดับไหล่ กันวงกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 3 แสดงการตั้งวงกลาง

1.3 วงบน

ตัวนาง - ตั้งวง ปลายนิ้วสูงระดับหางคิ้ว โค้งลำแขนมาข้างหน้าเล็กน้อย

ตัวพระ - ตั้งวง ปลายนิ้วสูงระดับแง่ศีรษะ กันวงกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 4 แสดงการตั้งวงบน

1.4 วงหน้า

ตัวนาง - ตั้งวงอยู่ด้านหน้า ระดับปาก โค้งลำแขนมาข้างหน้า

ตัวพระ - ตั้งวงอยู่ด้านหน้า ระดับปาก โค้งลำแขนมาข้างหน้า

กันข้อศอกให้วงกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 5 แสดงการตั้งวงหน้า

1.5 วงบัวบาน

ตัวนาง - มือทั้งสอง ดึงจีบขึ้นมาแล้วคลายจีบตั้งวง

หงายฝ่ามือขึ้น ปลายนิ้วชี้เฉียงออกมาด้านหน้าข้างลำตัว

หักข้อศอก ให้แขนท่อนล่างพับเข้าหาลำตัว

ข้อศอกสูงระดับไหล่ มืออยู่ระดับหางคิ้ว

ตัวพระ - มือทั้งสอง ดึงจีบขึ้นมาแล้วคลายจีบตั้งวง

หงายฝ่ามือขึ้น ปลายนิ้วชี้เฉียงออกมาด้านหน้าข้างลำตัว

หักข้อศอก ให้แขนท่อนล่างพับเข้าหาลำตัว

ข้อศอกสูงระดับไหล่ มืออยู่ระดับแง่ศีรษะ

กันข้อศอกออกกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 6 แสดงการตั้งวงบัวบาน

2. จีบ

เป็นลักษณะของการใช้นิ้วหัวแม่มือ จรดข้อแรกของปลายนิ้วชี้

นิ้วที่เหลือทั้งสาม กรีดออกให้มากที่สุดคล้ายรูปพัด หักข้อมือเข้าหาท้องแขน

ภาพที่ 7 แสดงลักษณะการจีบ

การจีบ แบ่งออกดังนี้

2.1 จีบคว่ำ

ตัวนาง - คว่ำมือจีบ ให้ปลายนิ้วที่จีบ ชี้ลงข้างล่างหักข้อมือเข้าหาท้องแขน

ตัวพระ - คว่ำมือจีบ ให้ปลายนิ้วที่จีบ ชี้ลงข้างล่างหักข้อมือเข้าหาท้องแขน

วงแขนกันออกกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 8 แสดงลักษณะจีบคว่ำ

2.2 จีบหงาย

ตัวนาง - หงายมือจีบ ให้ปลายนิ้วที่จีบชี้ขึ้นข้างบน หักข้อมือเข้าหาท้องแขน

ตัวพระ - หงายมือจีบ ให้ปลายนิ้วที่จีบชี้ขึ้นข้างบน

หักข้อมือเข้าหาท้องแขน วงแขนกันออกกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 9 แสดงลักษณะจีบหงาย

2.3 จีบปรกหน้า

ตัวนาง - จีบหงาย ดึงมือจีบอยู่ด้านหน้า หันปลายนิ้วเข้าหาหน้าผาก

หักข้อมือเข้าหาท้องแขน

ตัวพระ - จีบหงาย ดึงมือจีบอยู่ด้านหน้า หันปลายนิ้วเข้าหาหน้าผาก

หักข้อมือเข้าหาท้องแขน วงแขนกันออกกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 10 แสดงลักษณะจีบปรกหน้า

2.4 จีบปรกข้าง

ตัวนาง - จีบหงาย ดึงมือจีบมาอยู่ด้านข้าง หันปลายนิ้วเข้าหาศีรษะ

หักข้อมือเข้าหาท้องแขน

ตัวพระ - จีบหงาย ดึงมือจีบมาอยู่ด้านข้าง หันปลายนิ้วเข้าหาศีรษะ

หักข้อมือเข้าหาท้องแขน วงแขนกันออกกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 11 แสดงลักษณะจีบปรกข้าง

2.5 จีบหงายระดับชายพก

ตัวนาง - จีบหงายระดับชายพกหรือระดับหัวเข็มขัด หักข้อมือเข้าหาท้องแขน

ตัวพระ - จีบหงายระดับชายพก หรือระดับหัวเข็มขัด

หักข้อมือเข้าหาท้องแขน กันข้อศอกกว้างกว่าตัวนาง

ภาพที่ 12 แสดงลักษณะจีบหงายระดับชายพก

2.6 จีบส่งหลัง

ตัวนาง - จีบหงายส่งมือไปข้างหลัง ลำแขนเหยียดตึง

พยายามให้แขนที่ส่งไปข้างหลังห่างจากลำตัว

ปลายนิ้วที่จีบชี้ขึ้นข้างบน

ตัวพระ - จีบหงาย ส่งมือไปข้างหลัง ลำแขนเหยียดตึงพยายามให้แขน

ที่ส่งไปข้างหลังห่างจากลำตัว ปลายนิ้วที่จีบชี้ขึ้นข้างบน

ภาพที่ 13 แสดงลักษณะจีบส่งหลัง

3. นาฏยศัพท์ส่วนเท้า

นาฏยศัพท์ส่วนเท้า คือ การใช้ร่างกายในส่วนของเท้าเคลื่อนไหว

เพื่อให้สอดคล้องกับการเคลื่อนไหวของร่างกายในส่วนอื่นได้อย่างถูกต้องสวยงาม ตามแบบนาฏศิลป์ไทย ดังนี

3.1 จรดเท้า

ตัวนาง - เท้าวางเหลื่อมกันเล็กน้อย เท้าข้างหนึ่งวางราบกับพื้นรับน้ำหนักตัว

เท้าอีกข้างใช้จมูกเท้าแตะลงบนพื้น และเปิดส้นเท้าขึ้นจากพื้น

ตัวพระ - เท้าวางเหลื่อมกันเล็กน้อย เท้าข้างหนึ่งวางราบกับพื้นรับน้ำหนักตัว

เท้าอีกข้างใช้จมูกเท้าแตะกับพื้น และเปิดส้นเท้าขึ้นจากพื้น

กันเข่าออกให้ได้เหลี่ยม

ภาพที่ 15 แสดงลักษณะการจรดเท้า

3.2 วางส้น

ตัวนาง - วางเท้าลงทางด้านหน้าด้วยส้นเท้าแตะกับพื้น ปลายเท้าเชิดขึ้น

เท้าอีกข้างที่วางอยู่รับน้ำหนักตัวในลักษณะหันปลายเท้าเฉียงออกไป

ด้านข้างเล็กน้อย ย่อและหนีบเข่า

ตัวพระ - วางเท้าลงทางด้านหน้าด้วยส้นเท้าแตะกับพื้น ปลายเท้าเชิดขึ้น

เท้าอีกข้างที่วางอยู่รับน้ำหนักตัวในลักษณะหันปลายเท้าเฉียง

ออกไปด้านข้าง ย่อและกันเข่าออกให้ได้เหลี่ยม

ภาพที่ 16 แสดงลักษณะการวางส้น

3.3 กระทุ้ง

ตัวนาง - วางเท้าข้างหนึ่งไว้ข้างหลังเปิดส้นเท้า กระทุ้งด้วยจมูกเท้ากับพื้นเบา ๆ เท้าอีกข้างหนึ่งวางยืนรับน้ำหนักตัว ย่อและหนีบเข่า

ตัวพระ - วางเท้าข้างหนึ่งไว้ข้างหลังเปิดส้นเท้า กระทุ้งด้วยจมูกเท้ากับพื้นเบา ๆ เท้าอีกข้างหนึ่งวางยืนรับน้ำหนักตัว ย่อและกันเข่าออกให้ได้เหลี่ยม

ภาพที่ 17 แสดงลักษณะการกระทุ้ง

3.4 กระดก

ตัวนาง - เป็นท่าสืบเนื่องมาจากท่ากระทุ้ง แล้วยกขึ้นข้างหลัง

หนีบน่องดันเข่าไปข้างหลัง หักปลายเท้าลง

ตัวพระ - เป็นท่าสืบเนื่องมาจากท่ากระทุ้ง แล้วยกขึ้นข้างหลังดันเข่า

ไปข้างหลัง หักปลายเท้าลง กันเข่าออกให้ได้เหลี่ยม

ภาพที่ 18 แสดงลักษณะการกระดกเท้า

3.5 ก้าวข้าง

ตัวนาง - ก้าวเท้าข้างใดข้างหนึ่งในลักษณะเฉียงออกข้างเท้าอีกข้าง

ที่ยืนอยู่พร้อมทั้งหลบเข่า น้ำหนักตัวอยู่เท้าที่ก้าวข้าง

ตัวพระ - ก้าวเท้าข้างใดข้างหนึ่งในลักษณะเฉียงออกข้างเท้าอีกข้าง

ที่ยืนอยู่ กันเข่าออกให้ได้เหลี่ยม

ภาพที่ 19 แสดงลักษณะการก้าวข้าง

3.6 ก้าวหน้า

ตัวนาง - ก้าวเท้าไปข้างหน้า ลักษณะปลายเท้าที่ก้าวจะเฉียงไปทางด้านข้างเล็กน้อย ห่างจากส้นเท้าหลังประมาณหนึ่งคืบ เท้าหลังอยู่ในลักษณะเปิดส้น

ตัวพระ - ก้าวเท้าไปข้างหน้า กันเข่าออกให้ได้เหลี่ยม ปลายเท้าที่ก้าวจะเฉียงไปทางด้านข้างเล็กน้อย ให้ส้นเท้าหน้าอยู่ในแนวเดียวกันกับหัวแม่เท้าหลัง

ห่างกันประมาณหนึ่งคืบ เท้าหลังอยู่ในลักษณะเปิดส้น

ภาพที่ 20 แสดงลักษณะการก้าวหน้า

3.7 ประเท้า

ตัวนาง - เท้าข้างใดข้างหนึ่ง วางส้นและใช้จมูกเท้าปรบพื้นเบา ๆ แล้วยกขึ้น เท้าอีกข้างหนึ่งย่อเข่า รับน้ำหนักตัว

ตัวพระ - เท้าข้างใดข้างหนึ่ง วางส้นและใช้จมูกเท้าปรบพื้นเบา ๆ แล้วยกขึ้น เท้าอีกข้างหนึ่งย่อเข่า รับน้ำหนักตัว กันเข่าออกให้ได้เหลี่ยม

ภาพที่ 21 แสดงลักษณะการก้าวประเท้า

3.8 ยกเท้า

ตัวนาง - เป็นท่าต่อเนื่องจากการประเท้า แล้วยกเท้าขึ้นสูงระดับกลางน่องของขาอีกข้างหนึ่งที่ยืนรับน้ำหนักตัว ปลายเท้าที่ยกไปด้านข้าง

เล็กน้อย และกระดกปลายนิ้วเท้าให้งอนขึ้น

ตัวพระ - เป็นท่าต่อเนื่องจากการประเท้า แล้วยกเท้าขึ้นสูงระดับกลางน่องของขาอีกข้างหนึ่งที่ยืนรับน้ำหนักตัว ปลายเท้าที่ยกไปด้านข้างเล็กน้อย และกระดกปลายนิ้วเท้าให้งอนขึ้น

ภาพที่ 22 แสดงลักษณะการยกเท้า

ภาษาท่านาฏศิลป์

ภาษาท่านาฏศิลป์ คือ การแสดงท่าทางแทนคำพูด รวมทั้งการแสดงอารมณ์ต่าง ๆ ภาษาท่าเป็นการใช้ภาษาอย่างหนึ่งที่วิวัฒนาการมาจากธรรมชาติแล้วนำมาปรับแต่งท่าทางให้งดงามมากขึ้น

ภาษาท่านาฏศิลป์ ที่มาจากท่าทางธรรมชาติของมนุษย์

เขียนใน GotoKnow โดย ครูโอ๋
ใน ศิลป์ไทย

คำสำคัญ (Tags): #ชมรมนาฏศิลป์ไทย#นวัตกรรมประเภทเอกสารประกอบการเรียนการสอน#นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4#พื้นฐานนาฏศิลป์ไทยเบื้องต้น (เล่มที่ 1)#โรงเรียนอนุบาลเพชรบูรณ์

หมายเลขบันทึก: 376103เขียนเมื่อ 17 กรกฎาคม 2010 11:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:37 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (11)

นานา ณ ลานจันทร์

เขียนเมื่อ 17 กรกฎาคม 2010 11:37 น. ()

สวัสดีค่ะ

มาเรียนรู้เรื่องนาฏศิลป์เบื้องต้นค่ะ
ขอบคุณนะคะที่นำมาแบ่งปัน
จะนำไปเป็นสื่อสอนนักเรียนค่ะ
มีความสุขเสมอ ๆ นะคะ

ครูโอ๋

เขียนเมื่อ 19 กรกฎาคม 2010 23:25 น. ()

ยินดีที่รู้จักค่ะคุณครูอิงจันทร์ ณ เรือนปั้นหยา

ยินดีมากเลยค่ะ ที่คุณครูนำไปเป็นสื่อการสอน

เดี๋ยวจะลงเพิ่มเติมอีกค่ะ อย่าลืมมาเยี่ยมอีกนะคะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

บุษรา

เขียนเมื่อ 10 สิงหาคม 2010 10:37 น. ()

สวัสดีค่ะ
บุษราเพิ่งเปิดเจอที่อาจารย์เข้าไปคอมเม้นท์งานในอัลบัลไฟล์รูป บางครั้งบุษราจะไม่ค่อยได้เข้าไปดู ถ้าไม่เป็นการรบกวนอาจารย์ ให้อาจารย์ไปทักทายบุษราที่บล๊อกเรื่องเล่านะค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณครูโอ๋นะค่ะ
ขอบคุณค่ะ

sr

เขียนเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2011 10:45 น. ()

Awesome ;-) ;-) ;-) Thank you. Waiting for more.

May we see pictures of foot/leg movements too, please? And how do these movements correlate to 'verbal'/'emotional'/... expressions so we understand what the dance is saying to us?