นิราศเขาใหญ่

ท่องเที่ยวชมธรรมชาติ

นิราศเขาใหญ่    ธันวาคม 2533

                         แซนเวีย  ( วิภาภรณ์  หงษ์ทอง)

                                                             ร่ำไร รอนแรม  ไม่แจ่มทรวง

ก็ตั้งใจ มั่นจิต คิดไว้ว่า                                 เดือนธันวา เราจะไป เขาใหญ่หลวง

ก็ตกลง กันไว้ ไม่หลอกลวง                           แล้วใยดวง ยี่หวา  มางอแง

พี่ต้องไป กับเขา  ก็เหงาอยู่                           น้องก็รู้ แล้วใย ไม่แยแส

มัวแต่เพลิน  ไหนหนา  ไม่มาแล                     หรือเจ้าแปร เปลี่ยนแก้งค์ ไปแห่งใด

            รถออกจาก ปะคำ  ย่ำรุ่งสาง              เพื่อนร่วมทาง บ้างก็พับ  หลับใหล

ลมก็โชย พัดกราว  หนาวจับใจ                       รถแล่นไป พาเรา  เข้านางรอง

ผ่านหนองกี่  หนองบุญนาค อยากจะหลับ         หันไปรับ ขนมไว้ ไม่จองหอง

เพื่อนรู้ใจ ให้หลายชิ้น  กินสำรอง                    สบายท้อง มองข้างทาง สว่างตา

ผ่านโชคชัย  ไปด่านเกวียน  เวียนโคราช          มุ่งตลาด  ปากช่อง แล้วมองหา

แหล่งอาหาร เพื่อกักไว้  หลายเวลา                 แล้วมุ่งหน้า  สู่เขาใหญ่ ไม่รอรี

หนทางแคบ  คดเคี้ยว  และเลี้ยวลด                ยางล้อบด เบียดไป ในวิถี

ถึงเชิงเขา  ได้ไหว้เจ้า แล้วเข้าที                    ค่อยใจดี  เขามันใหญ่ ต้องไปดู

            สองข้างทาง น่าชม ดูร่มรื่น               พรรณไม้ยืน  แน่นหนา ทั้งตาหู

ถ้าน้องนาง มาด้วย ช่วยกันดู                         หรือน้องอยู่ คู่ป่า คงน่าชม

เห็นป้ายโป่ง ช้างผ่าน เห็นธารห้วย                 ตัวกินกล้วย ดงกระบุด สุดขื่นขม

เห็นภาพน้อง  อยู่บนป้าย  ให้ระทม                 ใครนิยม  ให้เจ้า  มาเฝ้าดง

ถึงทางเลี้ยว  ลงเหว ไม่เหลวไหล                   รถแล่นไป  ตามทาง  ดังประสงค์

รถจอดลาน  เราก็เดิน  เดิน เดินลง                 ยังพฤกษ์พงศ์  เหวสุวัต  ประหลาดใจ

น้ำตกงาม อยู่ได้ ในเหวลึก                           หินยังสึก กร่อนบาง  ทางน้ำไหล

แล้วใจใคร เล่าจะทน กลน้ำลาย                    จิตเคยใส่  เคยอุ่น  อาจขุ่นเย็น

พักลุยน้ำ ข้ามหิน  เที่ยวปีนป่าย                    อยู่พักใหญ่ เพื่อนหาย แลไม่เห็น

แต่ยังเหลือ  อาหาร หวานและเย็น                 จำต้องเป็นแบบ..อร่อย  คอยเพื่อนกัน

           ออกเดินทาง ต่อไป ไร้ที่พัก              เลยปักหลัก  กินอาหาร สำราญขวัญ

ณ ดงหญ้า ไม่กว้างใหญ่  ในไพรวัลย์             มืดรังควาญ  ค่ำมาเยือน เตือนที่นอน

ก็ดูดวง มาแล้ว ไม่แคล้วพลาด                     นึกประหลาด ยังไง ให้สังหรณ์

ว่าจะเดิน ทางไกล ในแดนดอน                    จะจากคอน  ขึ้นเขา ฤกษ์เราดี

แล้วยังไง  ไหงเป็น เช่นนี้หว่า                      เอ๊ะหรือว่า  ดวงมันเดิน  เมินหน้าหนี

หาทั้งเต้นท์  และที่พัก  ไม่ยักมี                   แล้วค่ำนี้ จะนอน ที่ไหนเอย

นอนบนรถ  ก็ได้  ไม่อยากคิด                      ให้ชีวิต มีรสชาติ มิอาจเฉย

แล้วตกลง กับเพื่อน เหมือนดังเคย                เราจะเลย ไปส่องสัตว์  ไม่คลาดคลา

ว่าแล้วก็ ไปขึ้น รถเป็นกรง                          ที่มีโครง เหล็กอยู่ ดูแน่นหนา

ไฟสาดส่อง ไม้ชื้น   พื้นพนา                       เห็นสัตว์ป่า  กวางไพร  เยื้องกายโชว์

ในดงป่า หนาทึบ ยากสืบเสาะ                     เป็นที่เหมาะ ให้สัตว์ซุก อย่างสุโข     

สัตว์มีที่ อยู่ได้ จนใหญ่โต                          ไม่อดโซ  มีป่าหรู  ได้อยู่กิน

แล้วเจ้าตัว  ตาหยี อยู่ที่ไหน                       บนต้นไม้ หรือแฝงกาย  ใต้ซอกหิน

เจ้าจะโหน  หวยโหย หรือโบยบิน                โปรดส่งกลิ่น  เตือนกัน ทันรู้ตัว

            ลมกรรโชก โบกซ้ำ  กระหน่ำหนัก    มันดึกมา น้ำค้างหล่น ลงบนหัว

เสียงสัตว์ป่า ร้องทัก  ชักนึกกลัว                 ไม่มามัว  รอช้า  มุ่งหน้าคืน

กลับที่พัก สวยหรู ดูกว้างใหญ่                    สบายกาย  สบายท้องไม่ต้องฝืน

แบ่งที่นอน ให้น้องนาง ได้ค้างคืน                เช้าก็ตื่น ไม่ลืม ดื่มกาแฟ

อาหารเช้า เราพร้อม ไม่ยอมอด                   แดดเริ่มสด สาดแสง แดงแจ๊ดแจ๋

ไม่อาบน้ำ  แต่เปลี่ยนผ้า ให้น่าแล               โถ..ก็แหม  น้ำหอมแป้ง  ก็แรงพอ

เมื่อพร้อมกัน หันยืน  แล้วขึ้นรถ                  เสบียงหมด แต่ใจ ไม่สึกหรอ

แล้วมุ่งหน้า ไปอีกทางไม่รั้งรอ                    เห็นป้าย.อ๋อ..  เหวนรก  อุ้ย..ตกใจ

ให้หวาดหวั่น  พรั่นจิต  คิดไม่ถูก                 เกิดฟรุ๊ก ๆ หายวับ  กลับทางไหน

ยมบาล  ชวนเรา  เป็นเจ้านาย                     จะวานใคร  บอกเจ้า เล่านวลนาง

รถแล่นดิ่ง  วิ่งเลี้ยว  เสียวแว๊บแว๊บ               ทางแคบ ๆ  อึดอัด  ดูขัดขวาง

พุ่งลงสู่ เหวชั้น..ช้า  มาตามทาง                  ถึงที่ว่าง  ทางหมด  รถจอดลาน

ทางลับเร้น  เส้นน้อย ยังคอยอยู่                  ชวนมุ่งสู่ ที่หมาย ด้วยใจหาญ

แล้วเรียงเดี่ยว  เดินวิ่ง  เหมือนยิ่งนาน           เสียงคุยขาน ของหมู่ ค่อยดูดี

ผ่านกลางป่า ฝ่าดง ลงนรก                         แมกไม้ปก  ป้องแสง สุรีย์สี

เย็นยะเยือก  เหวสลัว มัวเต็มที                    อาจจะมี ผีตัวนิด  น่าติดตาม

เดินลงไป มีบันได ให้ไต่เกาะ                      ก็ยังเหมาะ ปลอดภัย ไม่มีหนาม

ดูเหวนี้ มีหน้าผา  สง่างาม                          แหล่งต้นน้ำ  ไหลตก  นรกชัน

            มีผู้คน  ขวักไขว่  มากมายนัก          ทั้งน่ารัก  งามล้วน ชวนใฝ่ฝัน

ก็วัยรุ่น  สาวน้อย เกือบร้อยพัน                     ปากชักคัน  “พบกัน อีกแล้วคุณ”

แม่สาวน้อย หันมา ทำหน้ายักษ์                   ตอบคำทัก ค้อนเป็นเกลียวทำเฉียวฉุน

“สวัสดี  นึกว่าใคร  อ๋อใช่.คุณ..                    ที่หัวหมุน  ตกบันได  ไม่ระวัง”

            ธรรมชาติ งามตา กว่าที่คิด              มันตราติด  ชวนใจ  ให้เหลียวหลัง

ใครหนอเรียก  เหวนรก  ดูโศกจัง                  น้ำไหลดัง วังเวง  บรรเลงครืน

อยากจะยก  หินดำ  น้ำตกไหล                    ฝากน้องให้ ตามนัด  ไม่ขัดขืน

ให้เจ้าชื่น  ชุ่มฉ่ำ ดื่มด่ำกลืน                        ให้เจ้ายืน  เป็นสง่า เนี๊ย..ผาเรา

แต่จนใจ  ไม่เป็น เช่นที่ว่า                           คลานสีขา  ออกมาได้ ไม่อายเขา

แล้วลัดเลาะ  เกาะไม้  ไต่ตามราว                  เดินตัวเบา  โซเซ เป๋ไปมา

เพิ่งจะรู้ เดี๋ยวนี้ พี่ยังแน่                               เอ..ถ้าแก่  คงยาก ลำบากขา

พี่เที่ยวเผื่อ เจ้าแล้ว นะแก้วตา                      จะได้มา ดูใหม่ เมื่อไหร่กัน

            สภาพป่า เขาใหญ่  ฝังใจอยู่             ระลึกรู้ ไม่รวนเร  หรือเหหัน

ยังรักพืช  สัตว์ป่า นานาพรรณ                       จะช่วยกัน ดำรง ให้คงเดิม

ด้วยนิราศ  เรื่องนี้ ไม่มีแฝง                           เพียงปรับแปลง  ในทาง ที่สร้างเสริม

เจตนา ดำรงไว้ ในแบบเดิม                          จึงเอ่ยเพิ่ม  ถึงนารี และที่ทาง

 “  แซนเวีย /33”