ความรักที่บริสุทธิ์

อยากให้ลูกสบาย

                    ฉันทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลสมุทรสาคร  และจะกลับบ้านเดือนละ  1  ครั้ง  ( เสาร์ - อาทิตย์ )  และทุกครั้งที่กลับบ้านฉันจะไปช่วยพ่อกับแม่เก็บหน่อไม้ฝรั่ง  ( ถือว่ารายได้ดีระดับหนึ่ง )  ซึ่งขอบอกว่าอากาศร้อนอบอ้าวมาก ๆ ถามว่าอยากไปไหม.......ก็ตอบว่าไม่อยากไปเท่าไร  เพราะทำงานในห้องแอร์จนเคยตัว  แต่ก็ไปเพราะสงสารพ่อกับแม่ที่ต้องทนตากแดดร้อน ๆ และต้องก้ม ๆ เงย ๆ เก็บหน่อไม้ฝรั่ง  บ่อยครั้งที่เห็นแม่เงยหน้าขึ้นมาอ้าปากหายใจหอบ  และเหงื่อชุ่มหน้าด้วยความร้อน  ฉันถึงกับน้ำตาซึม  และรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก  ฉันอยากให้พ่อแม่สบาย  ไม่ต้องทำงานหนัก  แต่ฉันก็ทำอะไรได้ไม่มากนัก  คงได้ช่วยแบ่งเบาภาระของท่านด้วยการช่วยทำงานในไร่เมื่อกลับมาบ้าน  และให้เงินเดือนละ  2,000  บาท  

                     ระหว่างถอนหน่อไม้ฝรั่งเราก็จะมีการพูดคุยกันไปด้วย  และมีคำพูดประโยคหนึ่งที่ได้ฟังจากพ่อแม่แล้วมันสะเทือนใจมากจนกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่คือ  "พ่อกับแม่ยอมลำบากได้เพื่อให้ลูกสบาย  และที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อเก็บเอาไว้ให้ลูก"  มันเป็นน้ำเสียงที่ไพเราะมาก  เป็นเสียงที่กลั่นมาจากหัวใจ....ด้วยความรัก  ฉันฟังเงียบ ๆ  พร้อมกับบอกว่าไม่ต้องเก็บเอาไว้ให้หรอก  ทำงานเหนื่อยแล้วก็ให้อะไรกับตัวเองบ้าง  อยากกินอะไรก็กิน  อยากได้อะไรก็ซื้อบ้าง  พวกหนูโตแล้วทำงานได้แล้วไม่ต้องห่วง  แม่ก็บอกว่าซื้อของกินไม่ได้ขาด  ซื้อนู่นซื้อนี่.....แต่ฉันรู้ว่ายังพ่อกับแม่ก็ยังปฏิบัติเหมือนเดิมคือทำเก็บไว้ให้ลูกทั้งสองคน  มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์โดยที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน  ไม่มีใครรักเราเท่ากับพ่อแม่เป็นเรื่องจริงที่ฉันสัมผัสรับรู้ได้  แต่เรามักจะมองมันไม่ค่อยเห็นเพราะเราได้รับมันอยู่ทุกวัน.....จนชิน  แต่เมื่อใดก็ตามที่เราไม่สบายใจ  เครียด  ทุกข์  ไม่มีใคร   คนแรกที่เราคิดถึงก็คือ.....พ่อแม่