ก่อนเดินทาง กับวันหยุด...ที่ลงมือทำต่อคนรอบข้าง

การเดินทางทุกครั้งที่ออกจากบ้าน อาจเป็นการเดินทางไปที่เราไม่มีโอกาสได้กลับ แต่นั่นน่ะก็คือ ธรรมชาติของเรา

พรุ่งนี้จะเดินทางไปใต้เกือบสุด ... มีอาหมีและอาน้อยอาสาจะไปส่งที่สนามบินจังหวัดอุบลฯ เพราะเราไม่คุ้น ปกติจะใช้สนามบินที่ขอนแก่นเสมอ อะตอมและน้องบอย เปลี่ยนใจเมื่อตอนเย็นว่าจะไปด้วย...

วันเดินทางกลับ...น้องสาวจะไปรับ ถามเจ้าเพ็ญว่า ขับรถทางไกลได้ไหม น้องบอกว่าได้ แต่เรานึกในใจ "อืม...น้องเรายังมีลูกเล็กๆ มีสามี และมีพ่อแม่ และน้องๆ อีกหลายคน" ไม่เสี่ยงให้น้องขับรถไปรับตามลำพังหรอก... ปรากฏว่าน้องเขยทราบเลยอาสาจะพาเจ้าเพ็ญไปรับ...หอบเอาน้องกันต์และน้องเกรซไปด้วย

แม่...นั้นอยากไป แต่แม่ต้องอยู่คุมช่างซ่อมบ้าน

ไม่จำเป็น...จะพยายามไม่ไปขึ้นเครื่องที่จังหวัดอุบลเลย เพราะต้องลำบากผู้คนไปรับไปส่ง หากว่าที่ขอนแก่น เราขับรถไปจอดไว้ที่รับฝากรถได้ แต่ที่อุบลฯ นั้นไม่มีที่รับฝากรถ...

มีเรื่องติดค้าง...หลายเรื่อง วันนี้ก็เลยรีบทำให้เสร็จซะ...

นัดหมายกับน้องๆ ว่าจะทานส้มตำ...ปลาเผา แบบทำกันเอง ที่บ้านอาขวัญ แม้ว่าจะอิ่มแสนอิ่ม แต่ก็ไป แถมชวนแม่ไปด้วย...สำเร็จ สำเร็จ...

แล้วช่วงบ่าย เอาน้องกันต์ น้องเกรซ มาเลี้ยงที่บ้านหลังนอก การช่วยน้องๆ เลี้ยงลูก ทำให้เขาได้มีเวลาส่วนตัวมากขึ้น

คุยกับเจ้าลูกศิษย์...ให้ใจเขาได้เบิกบาน

ตอนเย็น...ไปส่งเกรซกับกันต์ แล้วรีบขับรถไปที่วัด เพราะไม่ได้ไปดูเด็กๆ ที่ศูนย์หลายวัน และที่สำคัญคือ นำของไปถวายท่านต้อด้วย หลังจากที่ไปทำธุระให้ท่าน แม้ท่านบอกว่าไม่ต้องรีบ...แต่ข้าพเจ้าก็ปรารถนาที่อยากจะนำไปถวาย เพราะเข้าใจในความรู้สึกของคนปลายทาง...

ไป...พอได้สัมผัส ความชุ่มฉ่ำของสวน ก็รีบกลับ..เพราะนัดหมายแม่ว่า จะพาท่านไปออกกำลังกาย... ทันได้สัมผัสดวงอาทิตย์สวย เห็นพระไม่กี่รูปช่วยกันเก็บของหลังเสร็จงานพระราชทานเพลิงศพหลวงตาพวง... แตกต่างจากตอนจัด มีคนมาช่วยจัด แต่ตอนรื้อเก็บ...ไม่มีใครเลย

ดูแลหลาน...และยาย ให้ได้สัมพันธ์กันอย่างอบอุ่น

และที่สุด...

ขยับที่ว่างให้บุคคลอันเป็นที่รัก ได้ทบทวนวิถีแห่งชีวิตและจิตวิญญาณ...พร้อมโอกาสเลือกชีวิต ส่วนสำหรับตนเอง ได้ปล่อยแต่ "ชีวิต" ไหลไปตามกระแสน้ำเท่านั้นเอง

 

 
บันทึกไว้ก่อนออกเดินทาง...

แต่เช้ามืดของวันพรุ่งนี้

[ใบไม้ร้องเพลง]

ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ (^_^)

เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ แอบชื่นชม ตลอด..สู้..สู้

รัก..และคิดถึง อาจารย์กะปุ๋มนะคะ ก็เลย เก็บเรื่องประทับใจจากการอ่านมาฝาก ให้เราฝึกตนเหมือนเต่า เอาเต่าเป็นอาจารย์ของเรา เต่ามี 6 รู สำหรับขา 4 รู หัวและหาง 1 รู เรามีอายตนะ 6 เต่าค่อยๆ เดินไปเรื่อยๆ เมื่อรู้ว่ามีอันตรายเต่าจะหยุดเดิน หดขา หดหัว หดหาง เข้ากระดองพักใหญ่ เมื่อคิดว่าปลอดภัยแล้ว จึงค่อยๆโผล่หัวออกมา ตรวจตราซ้าย ขวาให้เรียบร้อย ให้มั่นใจว่าปลอดภัยแล้วจึงค่อยๆเดิน