กลอนไดอารี่ซึมซาบ ตอนที่ ๑๖ พระเมตตาต่อข้าราชบริพาร

         พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเป็นผู้มีน้ำพระทัยงาม  ทรงเมตตาข้าราชบริพารที่ติดตามพระองค์ด้วยความจงรักภักดี  แม้ในตอนที่พระองค์เสด็จไปทอดพระเนตรคณะละครสัตว์และมีการแสดงโชว์สัตว์ที่ดุร้าย  ทรงห่วงใยข้าราชบริพารว่าพระองค์ไม่น่าเสด็จมาชม  เนื่องจากทำให้พวกเขากลัว  และต้องคอยระวังภัยที่อาจจะเกิดกับพระองค์ได้  โดยทรงรำพึงในกลอนไดอารี่ว่า

           พอเปิดกรงเสียงโฮกกระโชกลั่น     ให้หวั่นหวั่นไยมันคึกทำฮึกเหิม

    ยิ่งแลไปใจพรั่นตัวสั่นเทิ้ม                   รู้เช่นนี้หนีไปเคลิ้มเสียจะดี

    ถ้ามันผลุดหลุดออกมาจะว่ากะไร          คว้าเอาไคเข้าแล้วเหนต้องเปนผี

    ถึงเสือกัดจะไม่มอดรอดชีวี                  ท่หานที่ถือปืนยืนประจำ

    เขาจะยิงคํงจะกลิ้งลํงเป็นแน่                มิใครก็ใครคํงจะแผ่เพราะปืนร่ำ

    ออกเสียใจเราไปดูคือสู่กำ                    ต้องกลืนกล้ำฝืนอารมอยู่นมนาน

        จากบทกลอนนี้เองทำให้เราทราบว่าผู้แต่งเรื่องกลอนไดอารี่ซึมซาบคงมิใช่มหาดเล็ก  เพราะถ้าเป็นคนธรรมดาคงไม่เป็นห่วงผู้อื่นที่ติดตามมาชมละครสัตว์เช่นนี้  แต่น่าจะเป็นความรู้สึกของกษัตริย์มากกว่าที่เป็นห่วงข้าราชบริพารของพระองค์  ซึ่งนับว่าเป็นข้อที่น่าสังเกตอย่างหนึ่งว่ากษัตริย์ควรเป็นผู้นิพนธ์กลอนไดอารี่ซึมซาบนี้ขึ้น