ทะเลบนไหล่ไม้

       ครั้งหนึ่งเมื่อประมาณ 2 ปีมาแล้วได้ ผมเป็นเพียงครูสอนนักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง เป็นครูอัตราจ้างทั้งนี้ความประทับใจยังคงติดแน่นอยู่ในภาพเบื้องหลังเรตินาไม่อาจ delete มันออกไปได้

       เป็นทะเลควันขาวโพลน ทอดทะยานผ่านโผนบนไหล่แมกไม้เบื้องหน้า แสงทองส่องเรืองๆประเทือกตา ทอจากฟ้ามาสู่เขาพราวประกาย ระยับวับวาวราวดังแก้ว แลแล้วแวววับขยับหาย ก่อนแสงทองส่องฟ้ามาอำไพ จากหินเขาสู่พื้นแผ่นดิน  ลาว

       เป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสด้วยสายตากับความมหัศจรรย์ที่ คน เรียกกันเอาว่า ทะเลหมอก ไม่ต้องไปดูถึงเชียงรายครับผมและคณะครูได้มีโอกาสพานักเรียนไปศึกษาป่าไม้ และธรรมชาติป่าชายแดนไทยเพื่อให้เขาได้เกิดความรักความหวงแหนทรัพยากรธรรมชาติ ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกและอีกบ่อยครั้งที่มีกิจกรรมเช่นนี้ ขอขอบคุณ ผอ. เสถียรเพราะท่านเป็นคนแรกที่ต้องการปลูกฝังจิตสำนึกเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ให้กับนักเรียน ณ. ภูหินด่าง  จ. อุบลราชธานี