รุ่น ๑๕ อีกหนึ่งการเริ่มต้น
เวลาผ่านไปกว่าห้าหกวันแล้วที่เด็กรุ่นใหม่เข้ามาอยู่ที่ศูนย์ฯ วัดป่าหนองไคร้ ครั้งนี้มีเข้ามา ๙ คน... ดูแล้ววัยไล่เลี่ยกันมาก ข้าพเจ้าได้แวะเวียนไปทักทายทำความรู้จักตั้งแต่วันเสาร์และวันอาทิตย์ที่ ๖-๗ กุมภาพันธ์... แต่เมื่อวันอังคารที่ ๙ กุมภาพันธ์ ก็ได้เข้าไปทำกลุ่ม Engaged Buddhism
รุ่นนี้...ความสดใส เข้ามาเกาะกุมใจเด็กๆ เร็วขึ้น
มีทั้งความใสและความเบิกบาน...
พระอาจารย์ผู้นำพาก็ยังคงนำแนวทางเดิม คือ การคงไว้ซึ่งโอกาส สร้างวินัย และหล่อหลอมเมล็ดพันธุ์แห่งต้นกล้า เพื่อส่งผลจากรุ่นสู่รุ่น... เด็กเก้าคนจากเด็กๆ อีกหลายหมื่นๆ คนที่เสพยาเสพติด ... อาจดูเหมือนเป็นจำนวนน้อยนิด แต่ก็พอที่จะเติบกล้าและกลับไปสู่การนำพาลูกและชีวิตอีกหลายๆ ชีวิตในวันข้างหน้าให้มีความกล้าแกร่งไม่ซ้ำรอยพ่อ... หรือหากจะซ้ำก็เป็นการซ้ำรอยในความดีงามแทน
วิถีพุทธ ที่แทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของกิจกรรม และการทำสาธารณูประโยชน์ต่อวัดเป็นวิถีที่พระผู้นำพา ท่านให้เด็กได้เรียนรู้การเจริญสติ และการกระตุ้นการสร้างปัญญาให้เด็กได้เกิดการคิดเป็น พิจารณาเป็น และตัดสินใจเป็น
ในส่วน...ของข้าพเจ้า...เข้าไปร่วมด้วย คือ การเก็บรายละเอียดแห่งรายทาง ที่น้อมนำให้ "ใจ" ของเด็กๆ เหล่านี้มีความอบอุ่นและอ่อนโยนขึ้น
หลายๆ คนได้สะท้อนชีวิต และความสัมพันธ์ในครอบครัว
เกินเก้าสิบเปอร์เซนต์ที่มองพ่อเป็น "คนต้นแบบ" แต่ความสัมพันธ์ต่อพ่ออาจมีทั้งที่เป็นพลังด้านลบ และด้านบวกได้...
หลายคนสั่นสะเทือนเมื่อพูดถึงพ่อและการจากไปของพ่อ ทั้งๆ ที่ชีวิตตนเองก็ไม่ได้เคยเจอพ่อเลย เพราะพ่อกับแม่แยกทางกัน แต่การตายของพ่อโดยที่ไม่เคยได้เห็นได้ สัมผัสกันได้แต่เพียงเสียงทางโทรศัพท์ก็ทำให้ดวงใจเล็กๆ ของเด็กคนหนึ่งสั่นไหวได้ เมื่อไม่มีโอกาสจะได้ยินเสียงของพ่ออีก...
หรือ...อีกคนหนึ่ง ที่เติบโตขึ้นมาในบ้านที่ไม่มีใคร เพราะพ่อตายและแม่แต่งงานไปสร้างครอบครัวใหม่ เดิมเคยอยู่กับพี่สาว แต่วันนี้พี่สาวต้องไปหางานทำที่กรุงเทพ...
และอีกหลายๆ ที่มาที่ไป...
"ใจ" ที่ไม่อิ่มจากความอบอุ่น ทำให้เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้หันหาสิ่งเสพติดที่ทำให้พวกเขาเชื่อว่านี่คือ ความสุข... หลายคนเดินเข้าเดินออกเรือนจำที่ฝากขัง...
แต่วันนี้...พวกเขาเหล่านี้ได้รับโอกาสถูกส่งตัวมาอยู่ที่วัด ... โอกาสของการได้ฟื้นฟูทางกายและใจ... อันเป็นการได้รับโอกาสจากบุคคลที่เข้าใจและเมตตาต่อพวกเขา
แต่...ก็มีอีกหลายคน ที่พอเอ่ยถึงเด็กๆ เหล่านี้ก็จะเกิดการตั้งแง่รังเกียจ
จะอย่างไร ก็ตาม สภาพที่เด็กๆ ได้เจอ ก็คือ ปรากฏการณ์จริง...ที่พวกเขาเหล่านี้ต้องเผชิญและยอมรับมัน
สำหรับข้าพเจ้าเอง...
สองเดือน...ของการได้รับ "โอกาส" ฝึกฝนตนเองเพื่อไปสู่การฟื้นฟูเด็ก อันเป็นกิจกรรมร่วมกับทางวัด ก็ทำให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ว่า สองเดือนในแต่ละรุ่น..แม้เป็นเวลาน้อยนิดที่เด็กห่างจากยาเสพติด กลับออกไปอาจเสพซ้ำได้ แต่อย่างน้อยสองเดือนนี้ ก็เป็นสองเดือนที่ได้รับโอกาสร่วมรดน้ำเมล็ดพันธุ์ที่ดีที่มีอยู่ในใจเด็ก...
ความเห็น (5)
เข้ายินดีกันน้อง ๆที่โชคดีค่ะ หนูรู้สึกว่าน้อง ๆ เป็นผู้โชคดีที่ได้รับโอกาสในการฟูมฟักดูแลด้วยความรักและเมตตา ภายใต้วินัยและชายคาที่ร่มเย็น พอพี่ปุ๋มเล่าว่าถึงว่าน้องที่เพียงได้ยินเสียงพ่อ แต่ตอนนี้ท่านได้จากไปแล้ว
ทำให้หนูนึกถึงพ่อของตนเองขึ้นมา รู้สึกว่าหนูยังทำความดีต่อท่านยังไม่ถึงพร้อม ทำยังไม่เต็มที่ เพราะรู้สึกว่ายังดีได้อีก เดี๋ยวจะไม่มีโอกาส เพราะไม่รู้ว่าหนูจะหมดลมหายใจไปเมื่อไหร่ จะมีโอกาสทำอย่างที่ตั้งใจไหม ขอบพระคุณค่ะ สำหรับบันทึกนี้ที่ทำให้หนูใจระลึกถึงพระคุณของพ่อค่ะ
ขอมาเชียร์ด้วยค่ะ...
คิดถึงนะ...อยากจะบอกว่าพี่ตั้งชื่อภาพนี้ว่า
'ดอกไม้ในถังขยะ' ดอกไม้อยู่ที่ใด หรือพลาดพลั้งบอบช้ำยังไงก็เป็นดอกไม้อยู่วันยังค่ำ...^_^ ฉะนั้นไม่ว่าอย่างไร...คนจะอยู่ที่ใดหรือพลาดพลั้งบอบช้ำอย่างไรก็เป็นคนอยู่วันยังค่ำ...^_^เราจึงควรให้โอกาสแบ่งปันกับคนที่พลาดพลั้งบอบช้ำแหละน้า...
ถังขยะใช่มีความหมายในเชิงลบเสมอไป ซึ่งถังขยะที่พี่ตั้งใจระบายวาดนี้
เป็นถังขยะที่ถักสานจากไม้ไผ่เพื่อรองรับ เมล็ดพันธุ์ไม้ดอกงดงามนานาพันธุ์ ต่างหาก...
ซึ่งวันหนึ่ง ดอกไม้ก็เหี่ยวแห้ง แลถังขยะก็ผุพังไปตามกาล...หลงเหลือเป็นความทรงจำปลอบประโลมจิตใจดิ่งลึกในยามระลึกถึง
เสียดายอยู่นะติ๋ว ใบไม้ร้องเพลง ...ที่มีเด็กมากมายได้รับการลงโทษ
มีเพียงส่วนน้อยๆ ที่ได้รับโอกาสเช่นนี้ แต่พี่ก็เชื่อว่า ในอนาคตหากว่า "ผู้นำพา" ยังดำรงอยู่...โอกาสนี้จะเปิดกว้างมากขึ้น
ทำดีกับพ่อแม่มากๆ นะคะ...
ขอบคุณสำหรับภาพดอกไม้นะคะพี่ปี แม่พลอย
ปรากฏทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นดีเสมอนะคะ...สักวันเด็กๆ จะได้รับโอกาสจากพี่ปี ไปแบ่งปันการใช้สีน้ำ อันเป็นหนึ่งการเยียวยาที่ทำให้ใจร่มเย็นยิ่งนะคะ
คน...ก็คือ คน ดั่งเช่นที่พระอาจารย์ท่านเมตตาเสมอ
การให้โอกาสคือ ความงามที่ท่านใช้นำพาเด็กๆ คนทุกคน ต่างล้วนมีความผิดพลาด และคนทุกคนก็ไม่อยากที่จะผิดพลาด บางอย่างสิ่งที่เขาทำเขามองว่าถูก แต่ผู้คนส่วนใหญ่บอกว่า "ผิด" เขาก็จะถูกตัดสินจากคนส่วนใหญ่นั้น
หากว่าโลกเรา...ช่วยกันแบ่งปันโอกาส ปุ๋มมองว่า ความแวดล้อมเราดูท่าจะรื่นรมย์กว่านี้นะคะ...
ค่ะพี่ปุ๋ม อาทิตย์นี้ได้มีโอกาสไปภาวนาร่วมกับพ่อแม่ ที่วัดหลวงปู่ด้วย รู้สึกดีมากเลยค่ะ พ่อเป็นผู้ขับรถและพาใจของทุกคนไป ระหว่างทางพ่อก็เล่าเรื่องต่าง ๆ ที่มีโอกาสได้รับใช้หลวงปู่ ช่วงที่ท่านไปภาวนาที่ภูเขา พ่อเอ่ยอย่างทรงพลังว่า "ที่ได้มาจนถึงทุกวันนี้ จนมีลูกบวชได้ ก็เพราะความเมตตาของหลวงปู่หลวงตา และความตั้งใจที่พ่อ แม่ทำมาทั้งหมดนั่นแหละ"
หนูรู้สึกว่า "โชคดี ที่ได้เกิดเป็นลูกพ่อกับแม่ โชคดีที่สุดที่มีโอกาสได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ณ วันนี้ค่ะ"
ขอบพระคุณนะคะ พี่ปุ๋ม
ที่ทำให้มุมมองของเด็กตัวเล็ก ๆ อย่างติ๋ว สว่างมากขึ้น และเปลี่ยนแปลงไปมากมายขนาดนี้ ยังกะหนูอยู่บนโลกใบใหม่
(^_^)