เส้นทางการฝึกฝน l อาหารถวายพระ (๓)"ราดหน้าเจและสลัดโยเกิร์ต"
วันอังคารที่ ๑๐ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๒
เป็นวันที่ข้าพเจ้าลงมาที่ครัวแต่เช้าตรู่...กว่าทุกวัน เพราะว่าวันนี้มีรายการอาหารหลายรายการที่อยากจะฝึกฝนในการทำ
ราดหน้าเจ + เส้นหมี่ข้าวกล้อง
สลัดผลไม้โยเกิร์ต
บะหมี่เกี๊ยว
ข้าพเจ้าเริ่มรายการด้วยการทำน้ำสลัดโยเกิร์ตก่อน เดิมทีว่าจะทำตั้งแต่เมื่อคืน แต่ด้วยความที่ว่าอยากจะทำอาหารให้ใหม่สด ไม่อยากค้างคืน จะอาศัยว่าตนเองลงมาทำเร็วกว่าเวลาปกติตีห้าแต่นี่เราลงมาประมาณตีสี่ วางงานที่ทำลงเร็วกว่าเดิม เสียสละเวลาเร็วขึ้นกว่าเดิม "ก็เท่านั้นเอง"
น้ำสลัดโยเกิร์ตทำได้ง่ายๆ บางครั้งหากว่าเร่งรีบข้าพเจ้าก็จะไม่ปรุงไม่ทำอะไรเลย เพียงแต่นำโยเกิร์ตมาราดลงในผัก-ผลไม้เลย แต่เนื่องด้วยวันนี้มีความตั้งใจอยากจะทำเต็มรูปแบบ...
เครื่องเคียงก็ไม่มีอะไรมาก...
- โยเกิร์ต
- น้ำผึ้ง
- งาขาว
- มะนาว
วิธีการ...
นำโยเกิร์ต หนึ่งถ้วย ผสมกับน้ำผึ้งสองช้อนโต๊ะ มะนาวสองลูก และงาขาวประมาณเศษหนึ่งส่วนสี่ถ้วยเล็กๆ... ออกรสเปรี้ยวหวานนิดหนึ่ง...
แต่ในครั้งนี้ข้าพเจ้าใช้โยเกิร์ตสองถ้วย...ทุกอย่างก็เลยต้องเพิ่มสัดส่วนเป็นสองเท่า ส่วนผลไม้นั้นจะใช้อะไรก็ได้ตามใจที่เราชอบ ในครั้งนี้ข้าพเจ้าก็มี มะละกอ องุ่น แคนตาลูป และแก้วมังกร...
เมื่อเตรียมเครื่องเคียงเสร็จข้าพเจ้าได้นำแช่ตู้เย็นไว้ก่อน ใกล้ถึงเวลาค่อยนำมาคลุกใส่กัน
และไปเตรียมทำราดหน้าก่อน...
ราดหน้าก็เริ่มทำที่เส้นก่อน ข้าพเจ้าน่ะไม่ชำนาญหรอกในการทำกับข้าว และที่สำคัญทำไม่อร่อยด้วย ท่านผู้นำพาได้แต่บอกว่า "หากใส่ใจลงไปเท่านั้นแหละอาหารจะอร่อย" ณ ตอนนี้จึงเป็นเรื่องแห่งการฝึกฝนเรื่องความใส่ใจ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เรามองว่าเรามีความใส่ใจ แต่นั่นน่ะเป็นเพียงความรู้สึกนึกคิดเท่านั้น แต่ "ใจ" ของเรานั่นน่ะหาใช่ใส่ใจจริงไม่...
เป็นเรื่องแห่งสภาวะหยาบทางจิตใจ ที่ถูกบดบังด้วยสมองและความคิด หากแต่ขาดในเรื่อง "อารมณ์แห่งใจ"... อันเป็นเรื่องละเอียดอย่างยิ่งที่น้อมนำให้ผู้คนได้มีจิตใจแห่งความอ่อนโยนอย่างแท้จริง...
ตอนที่เตรียมเส้นนั้น "รู้สึกอยู่ว่าทำไมทำยากจัง แต่ก็อดทน ไม่ท้อ เพราะลวกเส้นก่อนแล้วนำมาผัด พอเส้นเหนียวติดกะทะ ก็รู้สึกว่าผัดยาก ลำบาก" ก็ได้แต่บอกตนเองว่า "น่า ... เป็นอะไรก็ให้มันเป็นไป..." ก็เท่านั้นเอง
พอเตรียมเส้นเสร็จแล้ว...
ก็ทำน้ำราดหน้า... มีข้าวโพดอ่อน หน่อไม้ฝรั่ง โปรตีนเกษตร เห็ดหอม และเห็ดฟาง ...
เนื่องจากว่าทำปริมาณเยอะ... กะเครื่องปรุงไม่ถูก น้ำไม่เหนียวไม่ข้น
ได้เรียนรู้เลยว่า จะแก้ปัญหานี้อย่างไร ด้วยความที่ปริมาณกะไม่ถูก ไม่พอดีกับปริมาณเส้น ทำให้ตอนที่ตักราดใส่ถุงนั้น ข้นเกินไป ... จึงได้รู้น่ะนะว่า "วันนี้เราทำเรื่องยากสำหรับเรา" แต่ด้วยความอดทน ขณะทำได้พิจารณาอยู่กับ "ลมหายใจเข้าและออก" ไปด้วย ทำให้สภาวะที่กำลังจะถูกครอบงำด้วยอารมณ์ ความคิด ความรู้สึกสลายไป ... พอได้ พอได้กับการที่มีลมหายใจมาประคอง ไม่ให้จิตไปเสพอารมณ์แห่งความว้าวุ่นใจ...
ขณะที่เตรียมไม่ได้ราบรื่นเลย...หม้อข้าวที่นึ่งข้าวเหนียวเตรียมไว้ให้แม่นั้น น้ำแห้งขอด ส่งกลิ่นไหม้... โห...ทำไมเหตุเข้ามาพร้อมกันเช่นนี้นะ! น่านะ "เป็นอะไรก็เป็นไป" ทำเหตุที่ปรากฏตรงหน้าให้ดีที่สุด...
ชำเลืองดูเวลา งวดเข้ามาเต็มทีแล้ว...
ใจเย็น...ไม่ร้อนรน อาหารสำคัญกว่าทำให้เสร็จก่อน ส่วนเรื่องกิจวัตรส่วนตนเองนั้นเอาไว้ก่อน เสร็จเมื่อไรก็เมื่อนั้น ทำตามเป้าหมายและความตั้งใจนี้ให้เสร็จก่อน บอกต่อตนเองได้เช่นนี้ ก็เลยทำให้การตักราดหน้าใส่ถุง... ทำเป็นถุงๆ ทำไปได้แบบตั้งใจและใส่ใจ มองเห็นอารมณ์ของใจนั้นชัดแจ๋วเลยล่ะ แต่ก็ตั้งใจทำไป...
จากนั้นก็เตรียม...เครื่องสลัดมาคลุกและซิลปิดภาชนะให้เรียบร้อย...
แล้วค่อยไปจัดการภารกิจส่วนตนเอง และแล้วงานที่เยอะ งานที่ดูยุ่งเหยิง ยุ่งยากสำหรับตนเองด้วยความไม่เคยชิน ก็เสร็จสิ้นลง ทันเวลาเจ็ดโมง และได้ไปรับอาหารจากบ้านพี่ปี ที่ทำฝากไปที่วัดด้วย...
ได้เรียนรู้อะไร...
ได้เรียนรู้ว่า...
แม้ความยุ่งเหยิงปรากฏ หากว่าเรามีสติระลึกรู้อยู่กับสภาวะที่ปรากฏ...ใจเรานี้ก็จะนิ่งเย็น
การรู้สึกสติที่เราเลือกปฏิบัติต่อ "ตัวเรา" คือ อะไรล่ะ...
ก็คือ การใช้ลมหายใจนี่แหละ... "หายใจเข้ารู้ตัวว่าหายใจเข้า หายใจออกรู้ตัวว่าหายใจออก" จากนั้นก็ใช้ "จิต"จดจ่ออยู่ที่กิจกรรมที่เราทำ...
การอยู่กับลมหายใจของเราเช่นนี้ทำให้เราได้เห็น อารมณ์ ความรู้สึก ความคิด และอารมณ์ของใจเราชัดเจนขึ้น...ทำให้เราไม่ตกไปเป็นทาสของสิ่งที่ปรากฏแบบเน่าๆ หากแต่เป็นสภาวะที่สบายๆ...ใจเบาเบา
ความเห็น (7)
ลืมเล่าเรื่อง "บะหมี่เกี๊ยว"...
ระหว่างที่ทำสลัดผลไม้โยเกิร์ตนั้น... ตนเองแก้ปัญหาด้วยการทำ "บะหมี่เกี๊ยวไปด้วย"
ทีแรกทำเพื่อให้แล้วๆ ให้เสร็จไป เท่านั้น แต่พอนึกได้ว่า "ผู้นำพา"... กำลังให้ฝึกฝนเรื่อง "ใส่ใจ" นี่นา... ก็เลยได้สติกลับมา ทำบะหมี่เกี๊ยวด้วยความตั้งใจ ทั้งๆ ที่กระบวนการทำไม่ได้ยุ่งยากมากนัก เพราะท่านอนุญาตให้ซื้อสำเร็จรูปมาทำได้ ...
แต่การเรียนรู้ที่เกิดขึ้นจึงไม่ใช่การปรุงอาหาร หากแต่เป็นการปรุงทางจิตใจเรามากกว่า ว่าเรานั้นใช้ใจปรุงด้วยอะไร ด้วย "ธรรมหรือกิเลส"... ก็เท่านั้นเอง
ประทับใจอยู่นะ...ในเรื่องการงานดังกล่าวของเช้าวันที่ดูเหมือนยุ่งเหยิง หากแต่ไม่ยุ่งเหยิงในใจเรา... ได้บทสรุปต่อตัวเองว่า นี่ล่ะนะ ... ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ "ใจ" ทั้งนั้นแหละ หากแต่ว่าที่ผู้คนว้าวุ่นกันอยู่นี่ ก็มาจาก "เจ้าความคิดที่ถูกครอบงำด้วยกิเลสทั้งสิ้น" หากว่า "ใจเรายอมให้ธรรมมาครอง" เราก็จะสามารถดำรงอยู่ได้ด้วย "ใจเบาเบา" ...ก็เท่านั้นเอง
น่าทานและน่าอร่อยมากเลยค่ะ อาหารที่"ใส่ใจลงไป"
ทำบุญด้วยใจนะคะ
อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ
ต่อเส้นทางนี้ยังคงต้องฝึกฝนค่ะ...
หากจะถามว่า...ฝึกฝนไปทำไม ฝึกฝนไปเพื่ออะไร และจะฝึกฝนไปอีกนานแค่ไหน?
นั่นน่ะไม่สามารถที่จะกำหนดกฏเกณฑ์ลงไปได้...หากแต่พึงน้อมใจตนเองลงเท่านั้นว่า ให้ "ตั้งใจ + อดทน" เพื่อที่เราจะได้เรียนรู้ "การใส่ใจ" ลงไปใน...สิ่งนั้น
สู้ ๆ ค่ะ
ดูจากเมนู แล้ว แต่ละอย่างทำได้ไม่ง่ายเลยค่ะ
แต่หนูก็เชียร์และเป็นกำลังใจให้พี่ปุ๋มนะคะ
พี่กะปุ๋มสู้ๆ...มีหลายคนรอกินอาหารฝึมือพี่กะปุ๋มอยู่นะคะ
อย่าลืมทำน้ำใบบัวบกให้พระอาจารย์ต้อด้วย อิอิ
แสดงว่าที่อาจารย์พูดบ่อยๆว่า ภาวนาอยู่ตลอดเวลาก็ประมาณนี้ใช่ไหมคะ อยากลองฝึก แต่ติดที่ตัวเองทำไม้ทำไมขี้เกียจก็ไม่รู้ ชอบผลัดวันประกันพรุ่ง อยากทำให้ได้เหมือนอาจารย์ซักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี
มาเป็นกำลังใจให้พี่กะปุ๋ม และมาอ่านทวนบันทึก เพื่อเรียนรู้วิถีการภาวนาผ่านสิ่งที่ทำ แล้วขออนุญาตเอาไปลองทำ และมาเป็นกำลังใจให้ คุณกุ้ง(วิ)ค่ะ สู้ ๆนะคะ
ตอนที่เตรียมเส้นนั้น "รู้สึกอยู่ว่าทำไมทำยากจัง แต่ก็อดทน ไม่ท้อ เพราะลวกเส้นก่อนแล้วนำมาผัด พอเส้นเหนียวติดกะทะ ก็รู้สึกว่าผัดยาก ลำบาก" ก็ได้แต่บอกตนเองว่า "น่า ... เป็นอะไรก็ให้มันเป็นไป..." ก็เท่านั้นเอง
พอหนูทำงานพลาดบางทีมันห้ามความรู้สึกท้อไม่ได้ค่ะ นึกถึงคำพูดพี่ปุ๋ม
"เป็นอะไรก็ให้มันเป็นไป"
พอเจอจริง ๆ มันก็ไม่หายค่ะ พี่ปุ๋มช่วยแนะนำได้ไหมค่ะ