หนีไม่พ้นสักคน

ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่าต้องตาย ก็ยังมิวายแก่งแย่งวิวาทกัน

        วันแรกของสัปดาห์ จันทร์ที่ 2 พฤศจิกายน 2552 วางแผนทำอย่างแต่ต้องทำอีก อย่าง เพราะครู ศรช.ใหม่ยังทำอะไรไม่เป็น จึงเตรียมฟอร์มบัญชีลงเวลาเรียน ปฏิทินการเรียนรู้รายภาค บันทึกหลังสอนให้ และให้ครูร่มโพธิ์และครูไก่แนะนำ จากนั้นชวนกันไปเยี่ยมครูต้อที่ป่วยอยู่ รพ.เสนา เห็นหน้าตาสดใสก็สบายใจว่าถูกโรคถูกหมอ

        ไม่อยากให้มีวันที่ 3 พฤศจิกายน 2552 วันที่เพื่อนร่วมงานจากไปอย่างไม่มีวันกลับ พอเริ่มงานเห็นครูไก่รับโทรศัพสีหน้าและนำเสียงไม่ดี เมื่อวางสายก็ตะโกนบอกทุกคนว่าไป รพ.กันเร็วครูต้อแย่แล้ว เราวิ่งตามขึ้นรถปากก็พูดว่าเป็นได้ไงก็เมื่อวานยังดีอยู่เลย พอถึง รพ.เสนาทุกคนวิ่งกรูไปที่ห้องผู้ป่วย ภายในห้องมีทั้งแพทย์และพยาบาลราว 10 คน กำลังช่วยการหายใจครูต้อที่นอนอยู่บนเตีนงในสภาพไม่รู้สึกตัว ตาลืมเล้กน้อยแบบไม่รับรู้ เท่านั้นทุกคนก็นำตาร่วงพรูเพราะรู้ว่าปาฏิหารเท่านั้นจึงจะรอด สักครู่แพทย์ก็สั่งหยุดการช่วยเหลือ ตาครูต้อค่อย ๆ ปิด เวลาประมาณ 09.20 น.แพทย์บอกว่าเป็นเพราะลิ่มเลือดไปอุดตันที่ปอด พวกเราทำอะไรไม่ถูก "ไม่เชื่อจริง ๆ ว่าครูต้อตายแล้ว" แต่ก็ภาวนาว่าขอให้ไปอยู่ในที่ที่ชอบที่ปราถนาและมีความสุข หากว่าชาติหน้ามีจริงก็ขอให้ได้พบเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันสืบไป จากนั้นทั้งวันก็ช่วยกันอยู่ที่ รพ. และที่วัด

        วันนี้ 4 พฤศจิกายน 2552 ร่วมประชุมกำหนดรายวิชาเลือกที่จะนำมาลงทะเบียนเรียนในภาคเรียนที่ 2/2552 พร้อมแบ่งกันจัดทำแผนการเรียนรู้ ใบความรู้ ใบงาน เกณฑ์การประเมิน และเครื่องมือวัดผลประเมินผลระหว่างภาคเรียน