ยิ่งสูง ยิ่ง "เมา..."

ธรรมะนั้นเป็น "ของสูง" คนที่รู้ธรรมมาก ๆ ก็เลยจะกลายเป็น "คนสูง" แล้วสมมติตนนั้นว่าสูงกว่าคนอื่น
คนที่รู้สึกว่าตัวเองเก่งเรื่องทางโลกแล้ว ยังไม่สู้กับคนที่รู้สึกว่าตนเองนั้นเก่งทางธรรม

คนที่รู้สึกว่าตนเองเก่งทางเรื่อง "ธรรมะ" นั้นจะสมมติตน ยกตน หลงตนให้สูง ให้เหนือกว่าคนที่เก่งทางโลกเสียอีก

"หลงธรรม" นี้น่ากลัวกว่า "หลงโลก" "เมาธรรม" นี้ก็แก้ยากกว่า "เมาเหล้า" อีกนะ... 

หลงโลกเวียนว่ายตายเกิดไป เวียนว่ายตายเกิดมา ยังจะหมดภพหมดชาติเร็วกว่าคนที่หลงธรรมแล้วขึ้นไปติดอยู่บนสวรรค์เป็นเทพ เป็นพรหม

ไฟที่กว่าร้อนนั้น ตนเองจับอยู่ยังรู้สึกร้อน จับแล้วยังรู้จักสะบัด รู้จักปล่อย
แต่น้ำเย็นที่ว่าเย็นนั้น มันนำความเย็น ความสบายแบบฉาบฉวย
ดื่มน้ำเย็นเข้าไปเรื่อย ๆ ดื่มน้ำเย็นเข้าไปในขณะร่างกายร้อน ๆ มันเป็นเหมือนระเบิดเวลาที่สุมอยู่ภายใน รอวันสปาร์ค รอวัน "ระเบิด"

มือหนึ่งที่จับไฟอยู่ร้อนก็รู้จักปล่อย แต่อีกมือหนึ่งที่จับก้อนน้ำแข็งอยู่เย็นสบาย พอรู้สึกตัวอีกที "มือชา" หมดความรู้สึกจะปล่อยก็ไม่ทันการณ์แล้ว...

ระวังอย่าให้ติดกับเรื่อง "สมมติในธรรม"
เรื่องสมมติในธรรมนั้นก็ได้แก่ ชื่อเรียกอันโน้น นิยามศัพท์อันนี้ หลักการอันโน้น ทฤษฎีอันนี้
ตอนที่พระพุทธเจ้าท่านปฏิบัติ ท่านตรัสรู้นั้นไม่มีชื่อเรียกอย่างนี้หรอก
ชื่อพวกนี้ "ผู้รู้" มาสมมติมาตั้งชื่อเอาเอง
ว่าทำอันนี้เป็นอย่างนี้ ชื่ออย่างนี้
ปฏิบัติถึงขั้นนี้ เป็นอย่างนั้น เรียกอย่างนั้น

พอรู้มากก็ "สงสัย" มาก สงสัยเพราะ "รู้ก่อนทำ"

การรู้ก่อนทำนั้นจะทำให้ทำ "สร้างภาพ" ที่เป็นตุ๊กตาขึ้นมาก่อน
จากนั้นเราถึงจะค่อยหา ค่อยทำ ค่อยสร้างสรรค์ "กรรม" ให้เป็นไปตามภาพที่สร้างขึ้นมา

หลุมพรางของนักปฏิบัติก็อยู่ตรงที่ติด "ภาพมายา" แบบนี้แหละ
พอสร้างภาพปุ๊บ หัวสมองก็นึกถึงหนังสือ นึกถึงทฤษฎีปั๊บ
พอนึก "ถึง" ได้แล้วก็นึกว่าตัวเอง "ถึง" แล้ว...

เรื่องธรรมะนั้นเป็นเรื่องปล่อย เรื่องวางนะ
ความรู้ที่เขาสมมติขึ้นมาบนโลกก็ปล่อยไว้บนโลกอย่างนี้แหละ
ความรู้อันได้แก่ "วิชาการเรื่องธรรมะ" ก็เช่นเดียวกัน เกิดขึ้นมาบนโลกก็ปล่อยไว้บนโลกนี้แหละ
ลืม ๆ วิชาการไปบ้างก็ได้...

 

---

ที่มาจากบันทึกเงิน คือ กรรม