ใครว่าอยู่วัดได้แต่นั่งหลับตาภาวนา?
วิถีชีวิต...นั่นดูเหมือนวิ่งเข้าวิ่งออก วัด บ้าน สังคม
วัด...ไปทำอะไร ...ก็ไปกราบองค์พ่อแม่ครูบาอาจารย์
ไปปรนนิบัติพร้อมปฏิบัติบูชา ในสิ่งที่ท่านเมตตาสอนสั่ง ฝึกฝนความกตัญญู...และความได้รู้จักชีวิตและการหวนกลับคืนสู่บ้านที่แท้จริง
และแล้ว...วันหนึ่งเหมือนได้เปลี่ยนผืนที่แห่งแผ่นดินของการเรียนรู้ ที่ที่เหมาะที่ที่สมควรได้รับการฝึกฝนที่สอดคล้องกับวิถีแห่งชีวิตทุกวันนี้ หากพิจารณาดูวิถีการดำเนินชีวิตในแต่ละวัน แต่ละสัปดาห์ แต่ละเดือนของการเดินทาง จะแทบไม่มีช่องว่าง แต่ก็ได้พยายามที่จะเบียดตัวเองให้นำพาน้อมกลับเข้าวัดเสมือนบ้านที่เราต้องกลับไปดูแล และตอบแทนพระคุณผืนแผ่นดิน...
ความปรากฏขึ้น ณ บ่ายวันหนึ่ง...
ท่ามกลางแสงแดดร้อน แต่ลมเย็น...จิตใจเบิกบาน
การถูกฝึกฝนให้ภาวนาผ่านการงานและวิถีชีวิต ที่มีติดตัวมานั้น ได้ถูกนำมาใช้อย่างเหมาะสมสอดคล้องได้ดี ณ ผืนแผ่นดินแห่งองค์พ่อแม่ครูบาอาจารย์..
ใครว่า..อยู่วัดน่ะ ได้แต่นั่งขัดสมาธิ หลับตา?
มันไม่ใช่หนา...
มันก็พอได้อะไรอยู่มากอยู่หนา...ได้ใช้แรงงานกายด้วยน๊า..ได้ใช้สติและปัญญาที่มีด้วยหนา ได้ฝึกเจริญจิตเจริญใจด้วยหนา...
ต่างๆ นานาได้ผ่านการทำงานดั่งกรรมกรน้อยๆ...
กรอกน้ำ pack น้ำ ขนส่งน้ำ... แดดร้อนเปรี้ยงๆ งานหนักอยู่หนา...ทั้งผืนดินทำกันอยู่สี่คน แต่ต้องรีบเร่งกับเวลา และสอดรับกับความต้องของผู้คนที่หลั่งไหลมากราบด้วยใจแห่งศรัทธา อย่างน้อยมาที่นี่เขาได้รับน้ำอันชุ่มฉ่ำเย็นติดมือไปด้วยตลอดเส้นทางการเดินทาง...
ช่วงแห่งวันแดดร้อนเปรี้ยง... Retreat ด้วยการอดอาหารภาวนาด้วย...ผ่านมาหลายวัน ขณะที่กายยังต้องทำงานกระฉับกระเฉงไปมา ก็ท้าทายอยู่นะ ท้าทายยิ่งกว่าเรียนปริญญาหลายปริญญา ฝึกฝนนิสัยในการทำงานอย่างเดียวไม่พอ ได้ฝึกฝนจิตฝนใจให้เบิกบานด้วยน๊า...ใช้ได้ใช้ได้
ลับตาผู้คน...ก็หยิบไม้กวาดไม้ถูพื้น ขึ้นมาปัด มากวดฝุ่นดิน...
ใครเห็นไม่เห็นก็ช่างเขาเถิด ใครจะด่าใครจะชม...ใครจะติก็ช่างเขาเถิด
เพียงแค่เรารู้เรา...เรารู้เจตนาของเราเท่านั้นก็พอแล้ว...
เราเท่านั้น จะเป็นผู้รู้ รู้เรา...รู้แล้วก็ตั้งมั่น ตั้งมั่นอย่างมีสติ
ตั้งมั่น + สติ นำพาไปตามเจตนาในเรา...
ความเห็น (5)
ทำงานภายนอก เพื่อทดแทนบุญคุณพ่อแม่ครูบาอาจารย์
ภาวนาภายในปฏิบัติบูชา ถวายแด่องค์ท่านที่เมตตาไม่มีประมาณ
ด้วยโอกาสที่ท่านเปิดให้ อย่างไม่มีจำกัด ไม่ว่าเวลาใด
ประตูวัดก็เปิดรับ ผู้มาภาวนาอย่างเมตตา หาที่สุดไม่ได้
ยิ่งทำงาน ยิ่งเบิกบาน แดดยิ่งร้อน ยิ่งเบิกบาน
ความร้อนจากภายนอก ไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปภายในใจ
เพราะใจนั้น อิ่มเต็มด้วยพลัง ศรัทธา อันบริสุทธิ์
จนหาที่ว่างให้ความร้อนไปสร้างความขุ่นมัวให้มิได้
กราบขอบพระคุณพ่อแม่ครูบาอาจารย์
กราบขอบพระคุณพี่ปุ๋ม (คุณครูผู้เปี่ยมเมตตา)
เห็นรูปแล้ว
Uniform ของคนกรอกน้ำ
ที่พี่พร เมตตาหาให้นี้
ทำให้คนเห็นยิ้มได้เหมือนกันนะเจ้าค่ะ
ดีดี..จ้ะทีติ้ว...
การที่ได้ทำนะ..แดดร้อนภายนอก แต่ใจนี้เย็นนัก... ความภูมิใจ ความปิติ ความอิ่มเอมใจบอกใครไม่ได้นะ ผู้ทำเท่านั้นรู้ได้ด้วยตนเอง... เป็นไงล่ะ วิ่งขนส่งน้ำสองรอบ ใช้ได้ดีทีเดียวนะ พี่ว่า...มันคือ ความงามแห่งการงาน การงานที่ได้ฝึกฝนการเสียสละนะ
พื้นที่ดีเย็น...องค์พระหลวงตา องค์หลวงพ่อ และเหล่าองค์พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านต่างนำพาความร่มเย็น...และชี้ทางให้ก้าวเดิน วันปกติเราก็ทำหน้าที่ที่เราทำอย่างเต็มที่ วันไหนปลีกเวลาได้เราก็ไปไปทำงานถวายแผ่นดิน
หลายปีมากเลยนะ ที่ทำการงานแบบไม่มีวันหยุด ...
ทำงานแบบวันจันทร์จรดวันจันทร์... หลายปีมานี้ก็พิสูจน์พอได้นะว่าใจนี่ร่มเย็นนะ
ใจนี้เบาเบาสบายมาก็หลายปี...เห็นเหตุแห่งความเป็นไปก็มากพอที่จะลงใจทำการงานแห่งความเสียสละได้...
555 ใช่ใช่...พี่พรบอกว่าสวมยูนิฟร์อมก่อนทำงาน
ก็ขำนะ...ดีที่ว่าพ่อตันไม่ได้ใส่ด้วย ...
ไม่งั้นทั้งสี่ท่านนี้...ก็เป็นยูนิฟอร์มเดียวกัน ... จดจำไว้นะ จำจดไว้สำหรับเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงจิตใจไม่ให้เราหลงเหลิงไปกับความหลงผิดว่าเราคือ ผู้ประเสริฐนะ..
เตือนสติให้มาก...เราน่ะคือ ผู้สามารถทำการงานได้ทุกอย่าง อันเป็นการงานที่ดี นำพามาซึ่งความประโยชน์ของผู้อื่นเป็นที่ตั้ง แล้วก็อย่าได้ไปอยากได้คำชื่นชมของผู้อื่นนะ คำติชมต่างๆ นานาก็ไม่เอา...เอาอย่างเดียว คือ การลงมือทำงาน
การทำงาน...อันเป็นการทำงานแห่งการเสียสละตน...
เราต้องฝึกในตนเองให้เป็นมากว่าเภสัช ให้เป็นมากกว่านักวิทยาศาสตร์ ให้เป็นมากกว่าสิ่งใดใด ประเสริฐสุดแล้วหากเราพบว่าเราเป็นได้ทุกอย่างเยี่ยงมนุษย์นี้จะพึงเป็นได้นะ...จดจำไว้นะ...ทีติ้ว
เจ้าค่ะ จะตั้งใจทำงาน อย่างห้าวหาญและสำรวม
ทำงานมาก ๆ ทำตัวให้เล็ก ๆ
อดทน ๆ ๆ
หายใจเข้าสบาย หายใจออกสบาย
ยิ้มให้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรากฏ
สาธุเจ้าค่ะ
(^___^)