เกือบเดี้ยงเพราะเพื่อนเป็นไข้ 2009
เมื่อวานนี้เกือบจะเดี้ยงไปแล้ว...
สังเกตตัวเองเหมือนกันว่า สัปดาห์หรือสองสัปดาที่ผ่านมานั้น เหมือนร่างกายกำลังต่อกรสู้กับสภาวะสิ่งแปลกปลอมเข้าไปในร่างกาย
จำได้ว่าประมาณสองสัปดาห์ก่อน... พี่อ้อมกับ อ.แหม่มป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ และ อ.แหม่มได้นอนพักที่โรงพยาบาลแพทย์บอกว่าน่าจะเป็นไข้หวัด 2009 วันนั้นน่ะเราพาไปหาหมอ ความต้านทานในโรคภัยไข้เจ็บดีพอ จึงวางใจเป็นผู้อาสาพาเพื่อนๆ ไปรักษา
แต่นสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ชีวิตกรรมกรน้อยๆ นี้ทำงานหนัก ใช้ร่างกายหนัก ใช้ปัญญาหนัก... เดินทางไปมาวิ่งรอก แต่ก็รู้สึกว่ายังไหวอยู่ ชีวิตทุกวันก็พยายามบำรุงร่างกายนี้ให้พยุงอยู่ได้ไม่ทรุดโทรม พยุงจิตพยุงใจได้อย่างเบิกบาน แม้สภาวะเน่าเน่าเข้ามากระทบ แต่จิตนี้ก็นำพาไปได้
จนมาถึงเมื่อวานนี้...
ชุมนุมกันอีกครั้งกับเพื่อน ทั้ง อ.แหม่มและพี่อ้อมยังไม่หายไอ
เราก็สังเกตในตัวเรา โห...คงกำลังทำงานหนักน่าดู ดักจับเชื้อไข้หวัดนี้อยู่แน่ๆ จนประมาณเกือบจะเที่ยง ร่างกายไม่ไหวอยากจะนอนล้มลงพัก แต่ก็ยังไปทำภารกิจต่อ โชคดีหน่อยว่าได้น้ำมะนาวดื่มเย็นชุ่มฉ่ำพอให้สดชื่นขึ้นมา ในความรู้สึกตอนนั้นเดี้ยงแน่ๆ...จนบ่ายก็กลับเข้าบ้าน
เมื่อวานจำได้ว่าได้รำพึงรำพันต่อตนเองว่า "ฉันจะแพ้อีกแล้วเหรอนี่!"
"ไม่ได้นะ...เสียชื่อนักปฏิบัติตามวิถีธรรมชาติไม่ได้นะ"...
ว่าแล้วก็ยุติการตะลอนตะลอนไปกับเพื่อนก่อน ... นั่งดื่มน้ำมะนาวเพื่อเพิ่มวิตามินซีก่อน จากนั้นเข้าบ้านเพื่อนอน นอนแบบนอนจริงๆ เพื่อให้ร่างกายนี้ได้เยียวยาตนเอง ด้วยตัวเขาเอง ประมาณสี่ชั่วโมงของการหลับใหล และตื่นขึ้นมาทำ Detox อีกครั้ง...
แล้วร่างกายก็ฟื้นคืนมา....
แม้นอนน้อย ทานน้อย...ทำงานมาก อันเป็นดั่งกรรมกรน้อย ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดใด ที่จะนำพาให้ตนเองสุขภาพดีได้ ทุกอย่างอยู่ที่ว่าเราตั้งใจจะนำพาตนเองไปในทิศทางใดต่างหาก...
เริ่มจะไม่ยากมากนักต่อการที่ต้องต่อกรกับการคุกคามทางร่างกาย และการช่วยร่างกายดักจับเชื้อโรคแปลกปลอมเข้าไป เป็นความโชคดีที่ได้รู้ตื่นต่อการนำพาตนเองไปสู่วิถีแห่งการดำเนินชีวิตตามแนวทางธรรมชาติบำบัด
เมื่อวานทำท่าจะเป็นไข้อีกครั้งหลังจากไปคลุกคลีกับเพื่อนที่ป่วยไข้หวัดสองพันเก้า ... ร่างกายเรานั้นเยียวยาตนเองมาประมาณสัปดาห์หนึ่ง ถือว่าใช้ได้กับการทดลองตน นำพาตนเองกลับคืนสู่ธรรมชาติ
อาหารทานน้อย..อาหารที่ทานนั้น ทานเพื่อเป็นยา
ไม่ได้ทานเพราะว่าอยากทานนั่นนี่ และยิ่งทุกวันนี้ทำกับข้าวเอง
เพราะคำนึงถึว่าคุณค่าและประโยชน์นี้พึงเป็นอย่างไร...
นอนก็นอนเพื่อนำพาตนเองให้ได้พักจริงๆ โชคดีที่ว่าหลายปีก่อนได้ฝึกหลับ หลับแบบสับสวิทช์ นอนปุ๊บหลับปั๊บ ร่างกายจึงค่อนข้างเยียวยาตนเองได้ดี
ก็ถือว่า...ครั้งนี้น่าจะรอด
ทำงานมาก นอนน้อย ทานน้อย
แต่ก็สามารถนำพาตนเองไปสู่การมีสุขภาวะที่ดีได้เหมือนกัน
เพราะทุกอย่างนั้น "ธรรม"ชาติ เป็นผู้นำพา
ดังนั้นจึงไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า เรากับธรรม"ชาติ" นั้นต่างแยกจากกันไม่ออก
ความเห็น (3)
สู้ สู้ ครับ ท่าน
ขอบพระคุณค่ะท่าน...
วันนี้สบายๆ ค่ะท่าน ยังทำหน้าที่กรรมกรน้อยได้อยู่ค่ะท่าน
สาธุเจ้าค่ะ
ธรรมะรักษานะคะคุณครู
(^___^)