เราจะปลีกตัวหรือถอนตัวออกมาจากสิ่งทั้งหลายที่เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ได้อย่างไร คำตอบก็คือ จะต้องศึกษาว่าอะไรเป็นสาเหตุให้เรายากจนเข้าไปยึดติดในสิ่งนั้น เมื่อรู้ต้นเหตุแล้ว เราอาจจะตัดความยึดติดเสียได้ กิเลสซึ่งเป็นความยึดถือในสิ่งทั้งปวงนั้น ในพุทธศาสนาเรียกว่า อุปาทาน แปลว่าความยึดติด จำแนกเป็น 4 ประการด้วยกัน คือ
1. กามุปาทาน ยึดมั่นโดยความเป็นกามหรือของรักใคร่ทั่วไป
2. ทิฏฐุปาทาน ยึดติดในทิฐิ หรือความคิดเห็นที่ตนมีอยูเดิม ๆ
3. สีลัพพตุปาทาน ยึดติดในวัตรปฏิบัติที่มุ่งหมายผิดทาง
4. อัตตวาทุปาทาน ยึดมั่นโดยความเป็นตัวเป็นตน
อุปาทานทั้ง 4 นี้เป็นปัญหาอันอันเดียวที่พุทธบริษัทหรือผู้ประสงค์จะรู้จักตัวพระพุทธศาสนาจะต้องเข้าใจให้ได้ เพราะว่าวัตถุประสงค์ของการรักษาพรหมจรรย์ในพุทธศาสนานี้ ก็เพื่อทำจิตให้หลุดพ้นจากความยึดมั่นที่ผิด ๆ นี้ เมื่อจิตหลุดพ้นจากความยึดมั่นแล้วก็ไม่มีอะไรคล้องจิตนั้นให้ตกเป็นทาสของโลกหรือเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป เพราะฉะนั้น การหลุดพ้นจากความยึดมั่นที่ด ๆ จึงเป็นใจความสำคัญที่สุดของพุทธศาสนา