เดินทางไป ... เดินทางมา...ถึงได้รู้ว่า "ทุกวันนี้รอช้าไม่ได้"

เดินทางไป ... เดินทางมา...

ถึงได้รู้ว่า "ทุกวันนี้รอช้าไม่ได้" ต้องเร่งทำคุณแห่งประโยชน์ให้มากเท่าที่เราน้อมนำทำได้ ชะลอและผ่อนปรนต่อความชั่ว ความโง่นานาไม่ได้ ต้องอดทนให้มากยิ่งกว่าเดิม

อดทนนับตั้งแต่สภาวะแห่งการที่ปรากฏจากความบอบช้ำของการเดินทาง

อดทนต่อสภาวะจิตที่คุกกรุ่นขึ้นมา...

อดทนต่อความสุขที่ชอบใจหรือความสบายที่โหยหา...

อดทน...เพื่อเรียนรู้ต่อความปรากฏ

ความปรากฏที่มักโผล่หน้าเข้ามาอย่างไม่ได้เชื้อเชิญ... พึงเพียงนำใจน้อมรับด้วยใจที่นอบน้อม ปล่อยวิถีตนไปดั่งเสมือนสายน้ำไหล...หากแต่คราใดที่ปรากฏโอกาสแห่งการได้ทำสิ่งที่มีคุณค่าและมีประโยชน์ ก็พึงรีบน้อมนำตนกระทำสิ่งเหล่านั้นด้วยตัวแห่งตน

อดทน...เพื่อนำพาตนไปสู่เป้าหมาย...

เป้าหมายที่ว่า "อิสระ" จากสิ่งทั้งสิ้นทั้งปวง...

ไม่ยึดอยู่อารมณ์ อาลัย อาวรณ์ใดใด หากแต่ตระหนักอย่างซึ้งลงใจในเรื่องละชั่ว แต่ทำความดีให้ถึงพร้อม...

สิ่งใดที่ไม่ก่อผล ก็พร้อมวางลง นำพาตนไปก่อคุณอย่างไม่อิดออด...

กายนี้แม้อาจไม่ไหว..ก็ขอให้ไม่ไหวเพียงกาย

แต่ต้องพยุงใจนี้ ให้ดำรงไว้เพื่อทำประโยชน์ต่อสรรพสิ่งต่างๆ ทั้งสิ้นทั้งปวงอย่างที่ได้เรียกว่านำพาตนไปด้วยปัญญาแห่งความสว่างส่องนำทาง...ไป

วันนี้...มีความปรากฏต่อกาย ก็พึงน้อมนำตนด้วยใจอันนอบน้อม

และนำพาตนทำหน้าที่ต่อกายนี้...ให้ได้เยียวยาเพื่อการคืนกลับสู่ "ธรรมชาติ"

[ใบไม้ร้องเพลง]

เป็นต้นแบบอันงดงาม.......ในการไม่อิดออดในการทำดี

ไม่รีรอ ในการให้ความช่วยเหลือ

ขอบพระคุณมาก ๆ นะคะ

ที่ทำให้เห็น

ว่ามีจริง

(^_^)